Αν κάτι μπορούμε να μάθουμε από την πορεία και την ιστορία του «Hallelujah», του πιο ανθεκτικού και πιο χαρακτηριστικού τραγουδιού του Λέοναρντ Κοέν, 40 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, είναι ότι οι άνθρωποι δεν ελέγχουμε τίποτα στις ζωές μας, ότι είναι σχεδόν αδύνατο να δούμε τη μεγάλη εικόνα και την εξέλιξή της, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αφήνουμε τα ίχνη και τα έργα μας πίσω μας.

Eπρεπε να το διαβάσω για να σιγουρευτώ ότι είναι αλήθεια: τα τελευταία χρόνια η Τέιλορ Σουίφτ έχει ηχογραφήσει τέσσερα καινούργια στούντιο άλμπουμ, έχει εκ νέου ηχογραφήσει τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ της και έχει κάνει μια περιοδεία, το περίφημο The Eras Tour, που άφησε εποχή και ταρακούνησε τις οικονομίες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το 1985 ο Μάνος Χατζιδάκις διοργάνωσε μια συναυλία στη Ρωμαϊκή Αγορά. Ηταν περίφημη όχι μόνο για τη σύλληψη και την αισθητική της αλλά και για τον θόρυβο και τη θύελλα των αντιδράσεων που ξεσήκωσε τόσο στον τύπο όσο και στην πολιτική σκηνή της εποχής.

Ολοι αναζητούμε το επόμενο μεγάλο κύμα στην τεχνολογία, στην οικονομία, στην τέχνη και στη μουσική. Αλλοι για να το καβαλήσουμε και άλλοι για να το απολαύσουμε από μακριά!

Με αφορμή το πρόσφατο άλμπουμ της με τίτλο Cowboy Carter και με όχημα την πιο «ακουστική» μουσική που έχει ηχογραφήσει εδώ και χρόνια, η Μπιγιόνσε πυροδοτεί συζητήσεις σε παγκόσμια κλίμακα για τη σχέση που έχει η ίδια και η μαύρη κοινότητα με την ιστορία και το παρελθόν της κάντρι μουσικής.

Λίγο οι μέρες που μεγαλώνουν, λίγο οι νύχτες που μυρίζουνε μεθυστικά και λίγο οι διαθέσεις που γίνονται έντονες, μεγαλόφωνες και εξωστρεφείς και το Blender αυτής της εβδομάδας είναι αποκλειστικά μουσικό. Λογικό, έρχεται η άνοιξη! 

Ο τρόπος που η Πάτι Σμιθ έχει κερδίσει την «αγιοσύνη» στην τέχνη της και έχει γίνει γυναίκα και καλλιτέχνης-πρότυπο για πολλούς, είναι χωρίς προηγούμενο.

Η ταυτότητα υπερισχύει της αποτελεσματικότητας. Αυτό έρχεται και επανέρχεται έντονα στο μυαλό μου αυτές τις μέρες και θα το θυμάμαι συνέχεια, ειδικά όσο θα προχωράμε προς τον Μάιο και θα πηγαίνουμε προς τον διαγωνισμό της Eurovision.

Και δεν ήταν πάντα έτσι.

«Η πληθώρα της πληροφορίας με την οποία ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά συνεισφέρει στη βία και στη δυστυχία. Πώς μπορεί κανείς να ανακαλύψει την ευτυχία όταν υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία γύρω μας;»

Νομίζω κανένας δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα Οσκαρ στα 96 χρόνια του θεσμού είναι ελληνική υπόθεση. Γι’ αυτό ίσως και τη φετινή χρονιά που υπάρχουν δύο ισχυρές υποψηφιότητες, αυτή του Γιώργου Λάνθιμου και του ελληνικής καταγωγής Αλεξάντερ Πέιν, ισχυρές πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας και με μεγάλες πιθανότητες βράβευσης, υπάρχει ένας αναβρασμός συζητήσεων και προβλέψεων στην κινηματογραφική κοινότητα.

Περπατώντας πριν από λίγο καιρό στην οδό Ναυαρίνου, στο κέντρο της πόλης, κάποια στιγμή βρέθηκα έξω από ένα πολύ μικρό βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Απόπειρα. Το μάτι μου έπεσε στη βιτρίνα εκεί όπου ήταν στημένα πολλά εξώφυλλα ενός και μόνο βιβλίου. Ακόμη και από μακριά ξεχώριζε η μορφή του Robert Johnson, του τεράστιου αυτού μπλουζίστα.

«Αν αυτή τη στιγμή έπεφτε μια βόμβα εδώ μέσα, το πιθανότερο είναι ότι ο Τζον Ντένβερ θα βρισκόταν και πάλι στην κορυφή του Top 100» ακούγεται να λέει κάποια στιγμή ο Paul Simon, με διάθεση χιουμοριστική, όταν γυρίζει και βλέπει γύρω του στο στούντιο της δισκογραφικής A & M τα πρόσωπα και τις φιγούρες των 47 καλλιτεχνών. Βρίσκονταν εκεί, όλοι μαζί, για μία και μοναδική φορά στην ιστορία της pop μουσικής.

Από τις 11 Ιανουαρίου ο Κινέζος καλλιτέχνης Άι Γουει Γουέι ξεκίνησε να υποβάλλει ερωτήσεις στο Chat GTP, μια διαδικασία που θα διαρκέσει 81 ημέρες, μέχρι και τις 31 Μαρτίου δηλαδή, όσες μέρες διήρκεσε και η κράτησή του το 2011 σε φυλακή της Κίνας. 

Η πιο επιδραστική μουσική πλατφόρμα της εποχής του internet, το Pitchfork, με τη δύναμη να ανεβάζει και να αναδεικνύει καλλιτέχνες και να βάζει τα πράγματα στη θέση τους τουλάχιστον σύμφωνα με τις απόψεις των συντακτών της, ανακοινώθηκε πρόσφατα ότι απορροφάται από το αντρικό περιοδικό GQ που ανήκει στον ίδιο όμιλο, τον Conde Nast.