Γράμματα Αναγνωστών

5' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο συνέταιρος της τρύπιας τσέπης μας

Κύριε διευθυντά

Τελευταία, κάθε τόσο ακούγονται μέσω των ΜΜΕ προθέσεις του κράτους –με επίκληση την προσπάθεια για πάταξη της φοροδιαφυγής– για υποχρεωτική μείωση του ορίου χρήσεως μετρητών στις συναλλαγές από 500 σε 400, 300, 200, ακόμη και σε 50 ευρώ. Κάτι που μετά βδελυγμίας απορρίπτουν Γερμανοί, Αμερικανοί κ.ά. Είναι δυνατόν να αφεθεί το κράτος να γνωρίζει πόσα χρήματα ακριβώς έχουμε, πότε, πού και σε τι τα ξοδεύουμε;

Πόσο ελεύθεροι μπορούμε να είμαστε σε μια τέτοια χώρα;

Μια χώρα χωρίς μετρητά είναι μια χώρα χωρίς δημοκρατία.

Μιχ. Λιωσης

Παθήματα, μαθήματα (;) από ιστορίες διχασμού

Κύριε διευθυντά

Ο εμφύλιος πόλεμος τελείωσε τον Αύγουστο του 1949. Οι φωτιές του, αφού έκαψαν, κατέστρεψαν ανθρώπινες ζωές και υλικά αγαθά, δεν σταμάτησαν εκεί. Η φωτιά συνέχισε εκεί που είχε αρχίσει· στις ψυχές των Ελλήνων. Τα εμφύλια πάθη συνεχίστηκαν να σιγοκαίνε. Το μετεμφυλιακό κράτος και ο εθνικός διχασμός να παραμένει αιμορραγούσα ανοιχτή πληγή. Δύο Ελληνες πολιτικοί διακήρυξαν τη λήθη του παρελθόντος.

Πρώτος ήταν ο Σπύρος Μαρκεζίνης με τα μέτρα ειρηνεύσεως. Ο Ν. Πλαστήρας τον ακολούθησε, με το πολιτικό σύνθημα της «Αλλαγής», την οποία όμως δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει και να ολοκληρώσει γιατί η χώρα τελούσε υπό την επικυριαρχία του αμερικανικού παράγοντα. Ο Ν. Πλαστήρας, πρωθυπουργός της χώρας, το 1950, στις 15 Αυγούστου πάει να προσκυνήσει την Παναγία της Τήνου.

Ο Μητροπολίτης Τήνου τον προσφωνεί, ο πρωθυπουργός απαντώντας λέει: «Χαίρομαι που βρίσκομαι στη μεγάλη Γιορτή της Παναγίας που καθοδηγεί στον δρόμο της επιείκειας και της συγγνώμης. Ειρήνευση άνευ μέτρων επιείκειας του κράτος δεν νοείται. Κατηγορούμαι ως συνοδοιπόρος των κομμουνιστών, δεν είμαι όμως τίποτα περισσότερο από ό,τι μου επιβάλλει η χριστιανική μου πίστη και το κήρυγμα της χριστιανικής αγάπης. Θέλω να καταργηθεί η ποινή του θανάτου. Εξεγείρεται η ψυχή μου, ως ανθρώπου, ως Χριστιανού, όταν πρόκειται να αφαιρεθεί η ζωή ενός άλλου ανθρώπου».

Σάλος στην Αθήνα, άμεσες οι αντιδράσεις των Αμερικανών και των Ανακτόρων. Στις 16 Αυγούστου ο Σοφ. Βενιζέλος που στήριζε την κυβέρνηση του Πλαστήρα, αποσύρει τους βουλευτές του και τη ρίχνει. Ο Γεώργιος Παπανδρέου με πνευματικό χιούμορ, δηλώνει: «Ο Πλαστήρας με την πολιτική της επιείκειας πιθανόν να εξασφάλισε την ουράνια βασιλεία, απώλεσε όμως την επίγειο»! Η Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών, από τότε είχε αποχυμώσει, είχε αφυδατώσει το έμβλημα-σύνθημα, που είναι η αγάπη και η συγγνώμη προς τον συνάνθρωπο.

Σαν λαός που δεινοπάθησε από τον Εμφύλιο και τους διχασμούς, ας ακούσουμε τον ποιητή μας «Το χάσμα που άνοιξε ο διχασμός, ας το γεμίσουμε τώρα με άνθη». Ανθη συμφιλιώσεως εθνικής σε μια πορεία δημιουργίας και εθνικής ανατάσεως. Ο δρόμος αυτός, δημοκρατικά, εθνικά σωστός, πρέπει να είναι μονόδρομος.

Γιωργος Κ. Σταραντζης, Δικηγόρος στον Αρειο Πάγο και στο Συμβούλιο Επικρατείας, π. επιστημονικός συνεργάτης «Αρχείου Νομολογίας», νομικός – συγγραφέας

Επονται κι άλλες ιστορικές συμφωνίες;

Κύριε διευθυντά

Φαίνεται πως στις μέρες μας ζούμε «ιστορικές» στιγμές. Με «πρόσημο προοδευτικό» «εν κρυπτώ και παραβύστω» και τρόπο δημοκρατικό, αγνοώντας επιδεκτικά το 80% των εκλεγμένων εκπροσώπων του λαού, τον λαό, αλλά και πάντα έχοντα λόγον, έγιναν η «ιστορική συμφωνία Κυβέρνησης και Εκκλησίας», η «ιστορική συμφωνία των Πρεσπών», σε λίγο θα έχουμε την «ιστορική συμφωνία…» με την Αλβανία και, αργότερα, ποιος ξέρει τι.

Τελευταία, με τον πλέον επίσημο τρόπο, προβλήθηκε και η «συμφωνία»  Κράτους – Εκκλησίας, η οποία, όπως πάλι επίσημα διευκρινίσθηκε, «δεν αποτελεί συμφωνία»! Σε αυτή τη μη συμφωνία, η Εκκλησία της Ελλάδος δείχνει να αντιμετωπίζεται όχι ως δομικής και ύψιστης σημασίας θεσμός, αλλά, μάλλον, ωσάν κάποια Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση (ΜΚΟ), που θα την επιδοτεί το κράτος, και μαζί τάζοντάς της «πολλά αργύρια» από τη αξιοποίηση οικοπέδων, χωραφιών, βοσκοτόπων κ.ά., από τα οποία, απ’ όσο ξέρω, πολλά, για λόγους περιβαλλοντικούς, χωροταξικούς, πολεοδομικούς κ.λπ., δεν μπορούν να γίνουν «φιλέτα».  Και έτσι, με όλα αυτά και άλλα παρόμοια, ένα μέρος από το έλλειμμα που ζούμε πληρώθηκε με αρχιερατική ευλογία και εθνική περηφάνια, ενώ το Δημόσιο, αφού απαλλάσσεται από τους διακόνους της Ορθοδοξίας, θα πλουτίσει με χιλιάδες προσλήψεις.

Αν πράγματι αληθεύει η ρήση ότι «τα γαρ εν παραβύστω (χώρος αποκρυβείς) […] γινόμενα αδόκιμα και υποψίας εντός», και αν όλα αυτά έμμεσα σημαίνουν διάσταση Κράτους – Εκκλησίας, τότε φοβάμαι πως πολλοί έπαψαν ν’ ακούν τον σταυρικό λόγο: «Λαός μου τι εποίησά σοι, ή τι σοι παρηνώχλησα; […] και τι μοι ανταπέδωκας;». Εύχομαι στο μέλλον να μην ακουστεί ξανά το ηπειρωτικό μοιρολόι «Αλησμονώ και χαίρομαι, θυμούμαι και λυπούμαι»…

Βασιλης Αν. Χαρισης 

Κριτική Πρεσπών μέσω Καβάφη

Κύριε διευθυντά

Σχετικά με τη συμφωνία των Πρεσπών, που τόσος θόρυβος γίνεται, και δυστυχώς μια μεγάλη μερίδα του πολιτικού κόσμου και μια σχετικά μικρή του λαού μας με προχειρότητα την υποστηρίζει, αγνοώντας το μεγάλο γεωστρατηγικό παιχνίδι των ΗΠΑ και της Ευρώπης για την περιοχή των Βαλκανίων, αλλά και την από δεκαετιών προσπάθεια των απανταχού Σκοπιανών διαστρέβλωσης της αλήθειας για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, θα ήθελα να μνημονεύσω τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή Καβάφη. Ισως άγνωστους για τους νέους μας, με το  ισχύον σύστημα της Παιδείας μας που σκοπεύει σε άλλους, περίεργους ορίζοντες, στίχους από το ποίημα του «Στα 200 π.Χ.», που ιστορικά καταρρίπτουν τη θεωρία της βόρειας, νότιας κ.λπ. Μακεδονίας, της Μακεδονίας που από τους αρχαίους χρόνους ήταν ελληνική.

«…Και στην τελειωτική την μάχη/όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός/ που στ’ Αρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι/ που απ’ τ’ Αρβηλα ξεκίνησε για νίκη/ κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία την νικηφόρα,/ την περίλαμπρη, την περιλάλητη, την δοξασμένη/ ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμία/ την απαράμιλλη βγήκαμε εμείς/ ο Ελληνικός καινούργιος κόσμος μέγας. Εμείς, οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς, οι Σελευκείς/ κι οι πολυάριθμοι επίλοιποι Ελληνες Αυγύπτου και Συρίας,/ κι οι εν Μηδία, κι οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι. Με τες εκτεταμένες επικράτειες/ με την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών/ και την κοινή Ελληνική λαλιά/ ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς…».

Παναγιωτης Καραμανωλης

Αντιναύαρχος (ε.α.), πρώην διοικητής της ΣΝΔ, Π. Φάληρο

Οι άδειες οδήγησης και η ταλαιπωρία

Κύριε διευθυντά

Το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών τον Αύγουστο αποφάσισε να θεσπίσει για τους άνω των 74 ετών πολίτες που επιθυμούν την ανανέωση της άδειας οδήγησής τους, πέρα από την υποβολή των γνωστών χρηματικών παραβόλων και πιστοποιητικών οφθαλμιάτρου και παθολόγου ιατρού, και μια δοκιμασία προσόντων και συμπεριφοράς οδήγησης αυτοκινήτου.

Εκτοτε, ο κάθε υποψήφιος που υποβάλλει τη σχετική αίτηση, με τα προβλεπόμενα παραστατικά, στην κυριολεξία αναμένει στο ακουστικό του να τον καλέσουν τηλεφωνικά από το υπουργείο για να υποστεί την παραπάνω διαδικασία.

Κατά ανεπίσημες πληροφορίες, υπάρχει καθυστέρηση στην οριστική κοινοποίηση της σχετικής διαδικασίας της δοκιμασίας, δηλαδή ποιοι θα είναι οι ελεγκτές, με τι αυτοκίνητο, σε τι ακριβώς θα συνίσταται και –το κυριότερο– πότε. Η εύλογη υποψία μη αντικειμενικής αντιμετώπισης έτσι κι αλλιώς υπήρχε και υπάρχει, όμως προέχει και η μέριμνα αποφυγής ταλαιπωριών των ηλικιωμένων αυτών υποψηφίων, δηλαδή αναμονή, ουρές και ανασφάλεια.

Σταυρος Ευθυμιαδης, Συνταξιούχος

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή