Βρέθηκα τα τελευταία χρόνια καλεσμένος σε πολλές γαστρονομικές εκδηλώσεις που είχαν ως σημείο αναφοράς τον τόπο. Μικρός ή μεγάλος ο τόπος, είναι εκεί που περιχαρακώνονται η δράση και το ενδιαφέρον μας. Κι εκεί συχνά εντοπίζεται το λάθος μας, ιδιαίτερα αν στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι ο περιούσιος και μοναδικός. Που σαν αυτόν δεν υπάρχει! Όχι στην Ελλάδα. Στον κόσμο όλο, κι ακόμα παραπέρα. Έτσι έμαθαν οι παππούδες κι οι μανάδες μας. Έτσι μεγαλώνουμε κι εμείς τα παιδιά μας. Με την ξεκάθαρη –και εν πολλοίς τεκμηριωμένη άποψη– ότι σαν τα αμυγδαλωτά του χωριού μας δεν υπάρχουν. Όλα τα άλλα, ακόμα και της Παναγιώτας στην απάνω γειτονιά, είναι δυο σκάλες πιο κάτω. Και τρεις, μη σου πω!
Τον Οκτώβριο του 2014, στη Λέσχη Γαστρονομίας Μυκόνου επέλεξαν να γνωρίσουν το νησί στον κόσμο της γευσιγνωσίας με έναν τρόπο διαφορετικό: μέσα από τη μυκονιάτικη κοπανιστή. Δεν την έβαλαν στο πρώτο στασίδι. Ούτε έπιασαν την αγιαστούρα εξυμνώντας τα κάλλη, τη νοστιμιά και τη μοναδικότητά της. Την έβαλαν πλάι στις άλλες των Κυκλάδων. Κάλεσαν μάγειρες και από τα γύρω νησιά. Ανέδειξαν την ΠΟΠ πλευρά της. Τον τραχύ και χρήσιμο στο πέρασμα των χρόνων χαρακτήρα της. Μίλησαν για το αδρό και πλούσιο γευστικό της εύρος. Για τη μοναδικότητά της σαν ένα μπλε τυρί ολότελα δικό μας. Και αυτό το τεκμηρίωσαν, γευστικά και επιστημονικά, με γευσιγνωσίες και ανακοινώσεις ειδικών ερευνητών.
Αυτή την υπερτοπική, και όμως πάντα χάριν του τόπου, ανάδειξη προϊόντων πιστεύω ότι μόνο οι φίλοι του Tinos Food Paths την κατάλαβαν. Γι’ αυτό και χρόνο με τον χρόνο τείνουν προς ένα μάλλον υπερτοπικό γαστρονομικό φεστιβάλ. Είναι οι μόνοι που έχουν τη δύναμη και την οργάνωση για κάτι τέτοιο, με όρους γνησιότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Τήνο αναδεικνύεται η τοπική/κυκλαδίτικη γαστρονομία μέσα από τα προϊόντα ενός πλούσιου παραγωγικά νησιού. Η Τήνος είναι μια παρακαταθήκη που ορίζει και αναδεικνύει τη ζωντάνια και τη γευστική αντοχή της κυκλαδικότητας στον χρόνο.
Η Μύκονος φέτος, για το τριήμερο 28-30 Σεπτεμβρίου, όρισε ως προϊόν μέσα από την ανάδειξη του οποίου θα διευρυνθεί το γνωστικό μας πεδίο για το νησί, την τυροβολιά. Λευκό και ανάλατο τυρί, χωρίς σχήμα, προέρχεται από την πιο απλή τυροκόμηση. Οι ίδιοι μας λένε ότι στις Κυκλάδες, από τον καιρό του Κύκλωπα Πολύφημου έως τη δεκαετία του ’60, οι διαδικασίες ήταν ίδιες. Τυροβολιά, ξινομυζήθρα, αρμεξιά, πέτρωμα, χύμα, σουρωτό είχαν οι Κυκλαδίτισσες να διαχειριστούν, φτιάχνοντας πίτες και πιταράκια, αλμυρά ή γλυκά. Με αυτά καλούνται οι σύγχρονοι μάγειρες να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν για το Taste of Mykonos* εδέσματα που απευθύνονται στην επαγγελματική εστίαση και στην καθημερινότητα της κουζίνας των σπιτιών μας. Ραντεβού στη Μύκονο το αποκαλόκαιρο είναι μια ιδέα νόστιμη. Δεν είναι;