Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ προσφέρει στις άλλες χώρες καλούς λόγους για να ενισχύσουν το δίχτυ ασφαλείας κάτω από την παγκόσμια οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ταυτόχρονα, όμως, ο Τραμπ αποτελεί μία από τις αιτίες για τις οποίες οι υπόλοιπες χώρες θα δυσκολευτούν να συντονίσουν την πολιτική τους. Ο Τραμπ έχει επιβάλει δασμούς σε άλλες χώρες, μόλις χθες επέβαλε νέους δασμούς σε εισαγωγές από την Κίνα ύψους 200 δισ. δολ. Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι πρόθυμος να αποχωρήσει από πολυμερείς συμφωνίες, απειλεί ακόμη και με αποχώρηση των ΗΠΑ από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, και προβαίνει σε σχόλια–συνήθως στο Twitter– που επιδείνωσαν την πτώση των αγορών σε Τουρκία και σε Νότιο Αφρική.
Η ομάδα των 20 (G20) μεγάλων ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων οικονομιών είναι το προφανές φόρουμ όπου θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν οι υπόλοιπες χώρες έναν οικονομικό ηγεμόνα που πλέον δεν θεωρείται καλοπροαίρετος. Αυτές οι χώρες έχουν ήδη αναθέσει σε ομάδα ειδικών στην οποία περιλαμβάνεται ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ, τέως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, να προτείνει τρόπους ώστε να ενισχυθεί η παγκόσμια οικονομική σταθερότητα και να βελτιωθεί η διακυβέρνηση. Θα πρέπει να αναμένει κανείς προτάσεις για το πώς θεσμικοί οργανισμοί όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα μπορούσαν να αμβλύνουν τις απειλές ή να προσαρμοστούν σε έναν κόσμο όπου η Κίνα διαθέτει μεγαλύτερη επιρροή.
Θα μπορούσε να υπάρξει βοήθεια και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ανακοίνωσε χθες πως τάσσεται υπέρ της αναθεώρησης των κανόνων για το παγκόσμιο εμπόριο ώστε να ικανοποιηθούν ορισμένες από τις ανησυχίες που έχει εκφράσει ο Ντόναλντ Τραμπ. Ομως ακόμη και σε αυτή την περίπτωση είναι απίθανο οι ΗΠΑ να συναινέσουν στην ενίσχυση των οικονομικών πόρων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ή να ασπαστούν νέους κανόνες στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.
Αν θέλει κανείς να είναι δίκαιος με τον Τραμπ, η εξεύρεση ενότητας σε τέτοιου είδους ζητήματα ήταν ανέκαθεν πολύ δύσκολη. Η πολύ κακή κατάσταση που είχε δημιουργήσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας σε ασυνήθιστα υψηλό επίπεδο. Υπάρχει η περίπτωση της 8ης Οκτωβρίου 2008, όταν οι κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ, της Ευρωζώνης, της Βρετανίας, της Ελβετίας, του Καναδά και της Σουηδίας είχαν μειώσει τα επιτόκια δανεισμού στην πρώτη συντονισμένη πράξη νομισματικής πολιτικής στην ιστορία.
Ομως, η αλληλεγγύη δεν διήρκεσε πολύ και μέχρι το 2010 ο υπουργός Οικονομικών της Βραζιλίας προειδοποιούσε για το ξέσπασμα αυτού που αποκαλούσε νομισματικό πόλεμο. Ο λόγος που η αλληλεγγύη δεν μακροημέρευσε είναι πως οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τους τράπεζες ενδιαφέρονται πρωτίστως για την οικονομία της χώρας τους. Οταν ευθυγραμμίζονται σε μεγάλο βαθμό τα συμφέροντά τους, τότε ο συντονισμός σε θέματα πολιτικής είναι σχετικά εύκολος, σε διαφορετική περίπτωση, όχι.
Η πολιτική που ακολουθεί ο Ντόναλντ Τραμπ σε θέματα εμπορίου και εξωτερικής πολιτικής αποτελεί σοβαρό λόγο ώστε να επικεντρωθούν όλοι οι υπόλοιποι στην ανάγκη για ύπαρξη αποτελεσματικότερης συνεργασίας. Ωστόσο, δεν αποτελεί αρκετά σοβαρό λόγο ώστε να την πετύχουν κιόλας.