Το μνημόσυνο ενός κατεστημένου

Το μνημόσυνο ενός κατεστημένου

1' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η κηδεία του Τζον Μακέιν ήταν μία εντυπωσιακή εκδήλωση. Κάποιος έγραψε ότι ήταν σαν ένα γιγαντιαίο tweet εναντίον του προέδρου Τραμπ, καθώς τα υπονοούμενα περίσσευαν στις ομιλίες. Για άλλους ήταν η προσπάθεια του αμερικανικού κατεστημένου να αντιδράσει στο χαμήλωμα του πήχυ, στις ακρότητες και στο παράδοξο στυλ ηγεσίας του Τραμπ. Οι ομιλίες των Μπους και Ομπάμα έδιναν το στίγμα μιας άλλης Αμερικής, που παίρνει σοβαρά τον ρόλο της παγκοσμίως και αναγνωρίζει κάποια όρια στο σκληρό πολιτικό παιχνίδι. Ηταν άλλωστε βέβαιο ότι και ο Μακέιν αυτό είχε στο μυαλό του όταν οργάνωσε κάθε λεπτομέρεια της τελετής πολλούς μήνες πριν πεθάνει. Γιατί, μεταξύ άλλων, ήταν όλοι εκεί, πλην του ίδιου του Τραμπ.

Υπάρχει όμως και μία άλλη εκδοχή. Οτι ίσως ήταν κάτι σαν μνημόσυνο ενός κατεστημένου που νιώθει ότι βρίσκεται σε αποδρομή. Το οποίο δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τον ακατέργαστο εθνικολαϊκισμό του Τραμπ και αδυνατεί να βρει τρόπο απευθείας επικοινωνίας με την Αμερική που τον στηρίζει ακόμη. Και το κυριότερο, βρίσκεται σε δυσκολία να ανακαλύψει κάποιο νέο πρόσωπο που θα μπορούσε να τον κερδίσει με άνεση.

Ο χρόνος θα δείξει τι από τα δύο ισχύει.

Ο Τραμπ μπορεί να είναι ένα απλό σύμπτωμα μιας υπερδύναμης που βρίσκεται σε κρίση και κάμψη. Ισως δηλαδή το βαθύ αμερικανικό σύστημα να μην έχει τις δυνάμεις και την απαραίτητη σοφία να ξαναβρεί τον δρόμο για τη χώρα, όπως το έκανε μετά τις ταραγμένες δεκαετίες του 1920 και μετά του 1960-70. Υπάρχουν όμως όσοι πιστεύουν στην αμερικανική ιδιαιτερότητα, οι οποίοι προβλέπουν ότι το «επεισόδιο Τραμπ» θα αφήσει ανοικτές πληγές και τεράστιες ανισορροπίες πα-γκοσμίως αλλά στο τέλος θα ξεπερασθεί.

Παρακολουθώντας πάντως την κηδεία του Μακέιν, έβλεπες το κοντράστ ανάμεσα στις δύο Αμερικές. Ηταν εξαιρετικά ενδιαφέρον πως η ηγεσία της χώρας ξεπέρασε τις κομματικές της γραμμές για να δώσει ένα ισχυρό μήνυμα ότι υπάρχει και άλλος δρόμος στην πολιτική. Γιατί, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ομπάμα στην ομιλία του, ο ίδιος είχε αγεφύρωτες διαφορές με τον Μακέιν, που ήταν πιο γεράκι από τον ίδιο στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Οταν όμως κλείνονταν οι δυο τους στο Οβάλ Γραφείο, γνώριζαν πως «δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι είμαστε στην ίδια ομάδα…». Πόσο λείπει αυτό στις μέρες μας, και όχι μόνο στη μακρινή Αμερική.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή