Η διασταύρωση των βλεμμάτων, εκείνων που ανιχνεύουν το μη προφανές και το αναδεικνύουν σε πρωτεύον, είχε ανέκαθεν παρηγορητική επίδραση. Διάβασα με καθυστέρηση ένα κείμενο του ποιητή Χάρη Ιωσήφ στα «Νέα», στη σειρά επιφυλλίδων «Μια φωτογραφία, πολλές ιστορίες» που επιμελείται ο Θανάσης Θ. Νιάρχος. Το κείμενο «Αρνη Εναργής» αναφερόταν σε μνήμες και βιώματα από την παλιά Καρδίτσα. Πυρήνας της αφήγησης ήταν μια παλιά φωτογραφία του ξενοδοχείου «Αρνη», του πιο εξωστρεφούς δείγματος της θεσσαλικής μπελ επόκ στην πόλη.
Kαι ήταν ευτυχής συγκυρία που διάβασα το σημαντικό κείμενο του Χάρη Ιωσήφ με καθυστέρηση, γιατί η ανάγνωση συνέβη μετά τη δική μου επίσκεψη στην Καρδίτσα (επιστροφή έπειτα από πολλά χρόνια) και την εμπειρία ενός γεύματος στο μπιστρό του ξενοδοχείου «Αρνη». Διασταυρώθηκαν οι αισθήσεις και τα βλέμματα, κυρίως όμως έδωσε δύναμη η πνευματική συγγένεια.
Είναι, ίσως, το πιο ισχυρό αντίδοτο στην ισοπεδωτική βαρβαρότητα. Στην Καρδίτσα περπάτησα αρκετά την ώρα του μεσημεριού και κατάλαβα αυτό που αναφέρει ο Χάρης Ιωσήφ για την ερήμωση των επαρχιακών πόλεων την ώρα της σιέστας.
Ηταν έντονο παλαιότερα, ισχύει και σήμερα ώς ένα σημείο. Αλλά στην «Αρνη», στη δροσιά του εσωτερικού χώρου, μέσα από τον οποίον έβλεπα τα ποδήλατα και τους ράθυμους ρυθμούς αυτής της συμπαθέστατης πόλης, βρισκόμουν στο κουκούλι του παλιού ξενοδοχείου, που γνώριζα από τις καρτ ποστάλ εποχής, στις οποίες ξεχώριζε ο φολιδωτός τρούλλος σε ένα ύφος γαλλικού Νότου.
Ημουν μέσα στο μπιστρό του ισογείου, κάτω από μια οροφή στο βαθύ πράσινο του νεφρίτη και αναστοχαζόμουν τις παλινδρομήσεις του χρόνου, ιστορικού και βιολογικού. Το ξενοδοχείο, δυστυχώς, δεν αποκατέστησε τον τελευταίο όροφο και τον τρούλλο, αλλά παραμένει μια κόγχη αστικής μνήμης.