«Χυμένοι» στις πολυθρόνες μπροστά στο τροχόσπιτο, 11 το βράδυ. Tρεις ενήλικες, αποκαμωμένοι σωματικά και ψυχολογικά, αφού έχουμε «βγάλει» την πρώτη ημέρα διακοπών και καταφέρει να πείσουμε τρία παιδιά από ενός έως τριάμισι ετών, που έχουν μεταφερθεί σε περιβάλλον με θάλασσα, χώμα, ήλιο και άλλα παιδάκια ότι πρέπει, ότι είναι ανθρώπινη ανάγκη να κοιμηθούν. Κοιταζόμαστε και κουνάμε το κεφάλι, όπως κοιτάζονται οι επιστήμονες μετά από εξουθενωτικά πειράματα, ενώ έχουν καταλήξει σε ένα συμπέρασμα που ανατρέπει ό,τι ήξεραν έως σήμερα.
Το συμπέρασμα είναι σαφές: οι διακοπές δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιες. Είναι το ίδιο στο οποίο καταλήγουν κάθε χρόνο εκατομμύρια νέοι γονείς. Οι διακοπές, όπως τις ξέραμε, τελειώσανε, κι οι διακοπές με παιδιά όπως τις φανταζόμασταν πριν τα κάνουμε, κι αυτές τελειώσανε. Βασικά αυτές δεν υπήρξαν ποτέ. Ήταν ευσεβής πόθος, που περιλάμβανε ειδυλλιακές οικογενειακές διακοπές, όπου τα παιδιά κάτω των τριών ετών θα έχουν παρόμοιες ανάγκες με τις δικές μας και όχι, ας πούμε, να φάνε όσα περισσότερα βότσαλα μπορούν.
Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σε προετοιμάσει για το πώς θα είναι η ζωή σου με παιδιά, πριν κάνεις αυτά τα παιδιά εσύ ο ίδιος. Ακόμη κι αν έχουν όλοι σου οι φίλοι, αν έχεις βαφτιστήρια ή ανίψια, δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει. Προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο στα δύσκολα ή κουραστικά πράγματα. Μιλώ και για τα υπέροχα, χαριτωμένα περιστατικά και τα συναισθήματα που βιώνει ένας νέος γονιός. Αλλά για αυτά έχει μιλήσει επαρκώς η ανθρωπότητα. Τα ήξερα.
Αντιθέτως, κανείς δεν μου είχε πει ότι θα κυνηγάω ένα δίχρονο στο μίνι μάρκετ, για να μη δαγκώνει τα παριζάκια με το νάιλον. Ότι θα αγωνιώ μη μου ξεφύγει η λέξη «παγωτό» ή «μπάνιο» σε λάθος timing και θα προσπαθώ με νοήματα ή σε ξένες γλώσσες να αποτρέψω τους άλλους ενήλικες να τα ξεστομίσουν, γιατί θα τα θυμηθεί το νήπιο και θα κλαίει ένα μισάωρο που δεν μπορεί να τα αποκτήσει. Ότι θα χρειάζεται τόση ενέργεια και εφευρετικότητα για να το βγάλω από τη θάλασσα. Ότι θα πρέπει να απαντάω 600 φορές την ημέρα (καμία υπερβολή στο νούμερο) στην ερώτηση «ατό τι είναι;». Κανείς δεν μου είχε πει ότι ακόμα κι ένα φρόνιμο παιδί στις διακοπές παθαίνει κάποιου τύπου μετάλλαξη σε γκρέμλιν και λυσσάει αδιάκοπα, δεν θέλει να φάει, να κοιμηθεί, θέλει μόνο να λυσσάει κι εσύ να το κυνηγάς στις ξένες ομπρέλες, στους δρόμους, μην πέσει στο λιμάνι του χωριού, μη φάει το σουβλάκι της κυρίας δίπλα, μην πιει το αντικουνουπικό, μην πνίξει τον αδερφό του, μη χτυπήσει με το φτυαράκι την καράφλα του γείτονα, μην ουρλιάξει καταμεσήμερο «βγαίνει η βαρκούλα».
Για αυτό και θέλω να ενημερώσω τους νέους γονείς: Δεν θα τελειώσετε ούτε ένα τσιγάρο. Δεν θα κάνετε ούτε μια κανονική βουτιά. Δεν θα κάτσετε ήρεμοι ούτε ένα δευτερόλεπτο. Την τρίτη μέρα θα σκεφτείτε «πότε θα γυρίσω στο γραφείο να ξεκουραστώ;». Όσο πιο σύντομα πάρετε απόφαση ότι δεν θα περάσετε καλά, τόσο καλύτερα θα περάσετε. Αλλά οι διακοπές με παιδιά είναι σαν τους πόνους της γέννας. Σύντομα θα ξεχάσετε το οδυνηρό του πράγματος και θα σας μείνει μόνο το πόσο συναρπαστικό είναι να παρακολουθείς πλάσματα να περνάνε τόσο ωραία. Κι έτσι θα πάτε και του χρόνου διακοπές. Ή θα κάνετε και δεύτερο παιδί. Και φτου κι απ' την αρχή. Αλλά μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα. ■