Η «κόκκινη αρκούδα»

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ως γνωστόν, η υπόθεση της διείσδυσης της Ρωσίας στα ελληνικά (και όχι μόνο) πράγματα έχει πολλές πτυχές. Μία είναι η πολιτική συγκυρία: η παρουσία του ίδιου του Πούτιν, σε συνδυασμό με τη διαρκή οικονομική αβεβαιότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την πολιτική ευθραυστότητα του όλου ευρωπαϊκού εγχειρήματος (αν όχι την πλήρη διάψευση αυτού) και την παρουσία του αλλοπρόσαλλου Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο.

Ειδικά σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, οι πολιτικές και οικονομικές παράμετροι συνδέονται με την πολιτισμική, με τη θρησκευτική αν θέλουμε να μιλήσουμε με ακρίβεια. Οπου όμως τον παράγοντα της θρησκείας (της ορθόδοξης παράδοσης δηλαδή) δεν πρέπει να τον δούμε αποκλειστικά με όρους πίστης, άσκησης θρησκευτικών δικαιωμάτων κτλ., αλλά ως αποτύπωμα στα συλλογικά ριζώματα μιας κοινωνίας, ως ανθρωπολογικού τύπου ψυχική εγγραφή.

Με άλλα λόγια, η επιρροή αυτή έρχεται από παλιά και δεν εξαρτάται από το αν κάνεις τον σταυρό σου ή όχι, αν θες ονοματοδοσία και όχι βάφτιση για το παιδί σου και δηλώνεις άθρησκος. Η υπόγεια ισχύς της θρησκευτικής παράδοσης είναι λίγο δύσκολο να γίνει αντιληπτή, αλλά, για να το θέσουμε κάπως πιο λαϊκά, μπορεί να νομίζεις ότι έχεις αφήσει το χωριό πίσω σου αλλά το χωριό δεν έχει αφήσει εσένα.

Από την εποχή των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία, τέλη της δεκαετίας του ’90, κατέστη σαφές ότι η ταύτιση των Ελλήνων με τους «αδελφούς» Σέρβους είχε να κάνει με την κοινή ορθόδοξη παράδοση, την οποία έπλητταν ακόμα μία φορά οι «κακοί» δυτικοί. Λίγα χρόνια πιο πριν, στη Σρεμπρένιτσα, οι Σέρβοι επιδίδονταν σε γενοκτονικές πρακτικές, έχοντας στους κόλπους τους και κάμποσους Ελληνες εθελοντές στον πόλεμο, αλλά ουδείς στην Ελλάδα έδωσε τότε σημασία. Στις αντι-νατοϊκές διαδηλώσεις του 1999, πρώτη, ίσως, φορά, ακροδεξιοί και αριστεροί, χωρίς να το πολυκαταλάβουν είναι η αλήθεια, βρέθηκαν να βαδίζουν πλάι πλάι.

Στην πιο ακραία, γραφική ακόμα, εκδοχή των πραγμάτων, τηλεπωλητές συνωμοσιολογικών εκδόσεων ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μιλούσαν για τη ρωσική «κόκκινη αρκούδα», η οποία θα έπαιρνε την… Κωνσταντινούπολη για το χατίρι μας.

Σήμερα γίνεται φανερό ότι η ρωσική πολιτική πατάει πάνω σε τέτοια πολιτισμικά συμπλέγματα, σε φορτισμένα συναισθήματα και εμμονές για να επεκτείνει την ισχύ της. Η διεθνής πίεση να λυθεί το Μακεδονικό σχετίζεται με την αγωνία της Αμερικής και της Ευρωπαϊκής Ενωσης να αναχαιτιστεί ο ρωσικός παράγοντας στα Βαλκάνια.

Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, παρότι «αλληθώρισε» προς τη Μόσχα αρχικά, φαίνεται τώρα να συντάσσεται με τη δυτική πλευρά. Πρόκειται για πολιτικό θρίλερ διαρκείας, στο οποίο όμως τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά θα παίξουν τον δικό τους, κομβικό, ρόλο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή