Ο Ορέστης, μετά τον φόνο της μητέρας του, βασανίζεται από φωνές ενοχών, ανασφάλειας, φόβων. Με την παρέμβαση της θεάς Αθηνάς, οι Ερινύες μετατρέπονται σε Ευμενίδες. Πρόκειται, σε λίγες γραμμές για την υπόθεση της τραγωδίας του Αισχύλου «Ευμενίδες». «Οσο βαθιά κι αν θάβουμε τις σκοτεινές φωνές μέσα μας, αυτές εξακολουθούν να μας επηρεάζουν», λέει η Στεφανία Γουλιώτη, που εδώ και τρία χρόνια πειραματίζεται με την απόδοση του συγκλονιστικού αυτού κειμένου – «ένα κείμενο με μεγάλο ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον», όπως λέει. Το περασμένο Σάββατο και την Κυριακή παρουσίασε τη δουλειά της στο αρχαίο στάδιο της Επιδαύρου και επέλεξε να το κάνει ξημερώματα, ως ένα είδος προσευχής. Η προσέλευση και τις δύο ημέρες ήταν εντυπωσιακή.
Η κ. Γουλιώτη και ο Δημήτρης Καμαρωτός, που δημιούργησε τη μυστηριακή μουσική υπόκρουση της παράστασης, μαζί με το γοητευτικά λιτό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, προσέφεραν μια εμπειρία σπάνια.
Η παράσταση είχε χαρακτήρα πνευματικής μέθεξης ενός αρχαίου κειμένου, ενός υποβλητικού χώρου και ενός λαμπρού ήλιου που έφερνε μια καινούργια ημέρα στη γη. Καθήλωσε η εικόνα γυναίκας που ενθουσιάζεται, απαγγέλλει στίχους του Αισχύλου, φτιάχνει εικόνες στον νου, τρέχει με ορμή στο αρχαίο στάδιο και τις πλαγιές του, πλένει το πρόσωπο με νερό.
Συγκινητικότερη στιγμή, όταν η αφηγήτρια – Στεφανία Γουλιώτη τόλμησε να σηκώσει το κάλυμμα μιας καταπακτής, δηλαδή τόλμησε να ανοίξει την πόρτα της ψυχής, εκεί όπου κρύβουμε όλοι φόβους και ανασφάλειες. «Η ζωή είναι μια μάχη με τους φόβους μας», έλεγε στην «Κ» την περασμένη Κυριακή η ιατροδικαστής Χαρά Σπηλιοπούλου. «Ελάτε να τους αντιμετωπίσουμε μαζί», πρότεινε (νοητά) την ίδια ημέρα η Στεφανία Γουλιώτη.