Στο φιλόξενο σύγχρονο οινοποιείο της οικογένειας Κεχρή, στο Καλοχώρι της Θεσσαλονίκης, οργανώθηκε πριν από λίγο καιρό ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον συμπόσιο με θέμα την ιστορική πορεία της ρητίνης, στo πλαίσιo της σειράς συμποσίων «Οίνον ιστορώ» που γίνονται τα τελευταία χρόνια σε οινοποιεία όλης της χώρας. Σε μια κατάμεστη αίθουσα με την παρουσία πολλών οινοπαραγωγών, οινολόγων, ακαδημαϊκών και οινόφιλων, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα υπέροχο ταξίδι ακολουθώντας τα ίχνη της ρητίνης από το προϊστορικό Αιγαίο και τους αμφορείς της αρχαιότητας μέχρι τη Βυζαντινή περίοδο, για να φτάσουμε στις σύγχρονες μελέτες και στα πειράματα που γίνονται στο Αριστοτέλειο και στη Γεωπονική Αθηνών με στόχο τη βελτίωση του ρητινίτη οίνου, αλλά και τη σύγχρονη οινοποίησή του με σεβασμό στην παράδοση.
Εκεί που θέλω να σταθώ όμως λίγο περισσότερο είναι στην εκτεταμένη εισήγηση της Ελένης Κεχρή, η οποία μαζί με τον πατέρα της Στέλιο (στη φωτογραφία) έχει αφιερωθεί στην έρευνα για το σύγχρονο, οικουμενικό πρόσωπο της ρετσίνας και έχουν καταφέρει τα ακατόρθωτα: να βραβεύεται η ρετσίνα σε διεθνείς διαγωνισμούς και να συζητιέται από επώνυμους master of wine, sommeliers και οινοδημοσιογράφους. «Η ρετσίνα είναι για μένα ένα παγκόσμιο κρασί, το πιο παλιό από τα νέα κρασιά του παγκόσμιου αμπελώνα», είπε η Ελένη Κεχρή. «Στον κόσμο υπάρχουν πολλά κρασιά με ιδιαίτερο χαρακτήρα. Κρασιά των οποίων το στυλ καθιερώθηκε χάρη σε ένα τυχαίο γεγονός, πολλές φορές εξαιτίας ενός ατυχήματος. Κρασιά όπως τα ισπανικά sherry ή τα γαλλικά vins jaunes, για παράδειγμα, μετέτρεψαν τις ιδιαιτερότητές τους σε ένα στοιχείο διαφοροποίησης, γεγονός που οδήγησε τελικά στη γέννηση ενός νέου προϊόντος, πολύ δε περισσότερο μιας ολόκληρης κατηγορίας κρασιού».
Η κ. Κεχρή συνέχισε λέγοντας ότι το οινοποιείο Κεχρής επικεντρώνεται τα τελευταία χρόνια στην προσπάθεια συνεχούς βελτίωσης, αλλά και διάδοσης του εθνικού μας κρασιού. Αναφέρθηκε επίσης στο εν εξελίξει πρόγραμμα «retsina experience», που υποστηρίζει την αξία και τη σημασία της σύνδεσης της ρετσίνας με δύο μοναδικά προϊόντα της ελληνικής γης, το σταφύλι και το ρετσίνι. «Είναι αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν sense of place, η αίσθηση ενός τόπου, η αίσθηση μιας ολόκληρης κουλτούρας. Μυρίζει όλο το ποτήρι Ελλάδα από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Από τα ποικιλιακά αρώματα των γηγενών ποικιλιών σταφυλιού μέχρι το πεύκο της ελληνικής παραλίας και τα ελληνικά βότανα. Όλα μόνο σε ένα ποτήρι. Αυτό της ρετσίνας». ■