Με μια συμφωνία «αχταρμά» διοικητικών διατάξεων, διπλωματικής πρόνοιας και εθνοτικών διακρίσεων, η κυβέρνηση νομίζει ότι έλυσε το Σκοπιανό. Στην πράξη, και για την ώρα, το μόνο που έχει «επιτύχει» η Αθήνα είναι να μετατρέψει την ελληνική πολιτική σκηνή σε χαρακτηριστική «Μακεδονική Σαλάτα».
Η έννοια της «μακεδονικής» ανωμαλίας καθιερώθηκε λόγω των βαλκανικών αναταραχών που συνόδευσαν την οθωμανική κατάρρευση. Οι κ. Τσίπρας και Ζάεφ πιστεύουν ότι εξυπηρετούν το κράτος τους και σταθεροποιούν την περιοχή, επειδή αυτό εξυπηρετεί την πολιτική τους επιβίωση. Κατέστη όμως έκδηλο ότι η συμφωνία περιλαμβάνει άλλα, πιο σημαντικά «καλούδια». Κατά πρώτο και κύριο λόγο την εκκίνηση μιας μακράς πορείας προς την Ενωμένη Ευρώπη. Και, μέχρι τότε, την ένταξη στο ΝΑΤΟ.
Το πραγματικό δώρο που είχε ζητηθεί από όλες τις ηγεσίες της Ελλάδας ήταν αυτό ακριβώς. Περιτύλιγμα ήταν η κατάργηση ανόητων κιτς αγαλμάτων και άλλων δήθεν ιστορικών αναφορών στη Μακεδονία του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Ουδείς σοβαρός άνθρωπος πήρε ποτέ στα σοβαρά τις εθνικιστικές ακροβατικές «αναλύσεις» όσων προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο Αριστοτέλης, αν ζούσε στην εποχή μας, θα δίδασκε τον νεαρό Αλέξανδρο στη… βουλγαρική ή ότι η αλληλογραφία του με την Ενωμένη Ελλάδα θα γινόταν σε κυριλλική γραφή! Τίποτε δεν είχαν να προσφέρουν από όλα τούτα οι Σκοπιανοί και τίποτε δεν προσέφεραν. Η εμπειρία τους ήταν αυτή που τους δίδαξε ότι η εχθρότητα έναντι των γειτόνων τους, Ελλήνων, Βουλγάρων και Αλβανών, διατηρούσε με τεχνητή υποστήριξη ένα κρατίδιο χωρίς άλλη ιδιότητα. Κυρίως μάλιστα την εθνική ταυτότητα, που στερεώνει τα σύγχρονα κράτη.
Η Ελλάδα δεν είχε κανέναν λόγο να δώσει αυτή, κατά παραχώρηση (για την οποία η κυβέρνηση δεν είχε καμία απολύτως εξουσιοδότηση), εθνική ταυτότητα σε γειτονικό κρατίδιο. Ο αυτοπροσδιορισμός του ενός δεν υποχρεώνει κανέναν άλλον να το αποδεχτεί ως μέρος της δικής του καθιερωμένης, διαχρονικής και φυσικής του ταυτότητας. Δεν υπήρχε, επομένως, κανείς λόγος να υπογράψει ο κ. Κοτζιάς τη γένεση ενός κράτους, στη θέση του κρατιδίου που δημιούργησαν πονηροί πολιτικοί στο κέντρο των Βαλκανίων για να συντηρούνται εσαεί οι μικροεθνικισμοί, το βασικό συστατικό της «μακεδονικής» ανακατωσούρας και αστάθειας.
Αν πάλι ο κ. Ζάεφ είχε ειλικρινώς κατανοήσει πόσο βλάπτει τα δύο εκατομμύρια πολίτες η εμμονή σε όσα υποκινούν τοπικούς εθνικισμούς, είχε προσέλθει με τα χέρια γεμάτα και χωρίς άλλους όρους, η ηγεσία της Ελλάδας θα είχε αυτονόητη ευθύνη να διευκολύνει τη ζωή και την προκοπή των γειτόνων. Ηρθε όμως με άδεια χέρια και έφυγε με το πανέρι γεμάτο από τα «δώρα» του κ. Τσίπρα.