Υπάρχει ένας πίνακας της Φρίντα Κάλο, ένα από τα αυτοπορτρέτα της, με τον τίτλο «The broken column», που τη δείχνει με τα μαλλιά λιτά και τον κορμό σφιγμένο σε έναν παράξενο κορσέ. Η σπονδυλική στήλη διακρίνεται καθαρά μέσα από το ανοιγμένο στέρνο – μια ιωνική κολόνα που στηρίζει ολόκληρο το οικοδόμημα-σώμα της. Είναι γνωστό ότι η Κάλο (1907-1954) έζησε όλη της τη ζωή μέσα στους πόνους, που ξεκίνησαν στα έξι της χρόνια όταν προσεβλήθη από πολιομυελίτιδα και επιδεινώθηκαν στα 18 της εξαιτίας ενός φοβερού τροχαίου ατυχήματος. Είναι επίσης γνωστό ότι με την τέχνη της πολέμησε την ασθένεια και τον θάνατο. Χάρη στην έκθεση του Victoria & Albert Museum με τίτλο «Frida Kahlo: Making her self up» («Φρίντα Κάλο: Κατασκευάζοντας τον εαυτό της», έως τις 4/11/2018) όλα αυτά που ξέραμε για τούτη τη σπάνια γυναίκα, η οποία μετά τον θάνατό της έγινε μύθος, παρουσιάζονται ζωντανά μπροστά μας.
Το τεχνητό μέλος με το ωραίο μποτάκι είναι ένα από τα κειμήλια της έκθεσης.
Ο λευκός κορσές, ένα άκαμπτο κατασκεύασμα με μεταλλικό σκελετό και υφασμάτινους ιμάντες που δένουν πίσω με σκληρές αγκράφες, αποτελεί ένα από τα εκθέματα, μαζί με άλλα 300 προσωπικά αντικείμενα της διάσημης Μεξικανής ζωγράφου. Αυτό το εξαιρετικό υλικό και επιπλέον 6.000 φωτογραφίες και 12.000 έγγραφα και τεκμήρια βγήκαν τώρα για πρώτη φορά έξω από το περίφημο Μπλε Σπίτι όπου έζησε η ζωγράφος ολόκληρη τη ζωή της. Τα φορέματά της, τα καλλυντικά, τα κοσμήματα, τα φάρμακά της, αλλά και οι σημειώσεις και τα σχέδιά της, τα πάντα είχαν παραμείνει για χρόνια κλειδωμένα στο σπίτι όπου έζησε ως παθιασμένο ζευγάρι με τον σύζυγό της, ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα, σύμφωνα με την επιθυμία του τελευταίου. Το 2004 το σπίτι έγινε μουσείο και κάποια από τα προσωπικά αντικείμενά της αποκαλύφθηκαν. Μέχρι τη στιγμή που το V&A κατάφερε να εξασφαλίσει ολόκληρη τη συλλογή και να τη μεταφέρει στο Λονδίνο.
«Τι χρειάζομαι τα πόδια εάν έχω φτερά για να πετάξω;» είχε γράψει η Φρίντα Κάλο δίπλα στο σκίτσο του ακρωτηριασμένου ποδιού της. Ενα από τα εκθέματα, το προσθετικό μέλος που φοράει κόκκινο δερμάτινο μποτάκι κεντημένο με δράκους, αποτελεί απόδειξη αυτής ακριβώς της δύναμής της, της φαντασίας που της επέτρεπε να είναι ελεύθερη και να δημιουργεί ζωή από την αρρώστια.
Οι μακριές φούστες της με τα πλούσια κεντήματα στον ποδόγυρο –όμοιες με τα παραδοσιακά κοστούμια της Τιχουάνα– που καθιέρωσαν το στυλ της, ήταν στην πραγματικότητα η καλύτερη κάλυψη για την αναπηρία της. Είχε στην γκαρνταρόμπα της περισσότερους από 20 κορσέδες για να στηρίζουν τα εύθραυστα οστά της, αλλά ορισμένοι ήταν στολισμένοι με μεξικανικά λουλούδια. Ολα επάνω της ήταν ζωή. Ζητούσε από τους δικούς της να την ντύνουν με τα ωραία της φορέματα ακόμη κι όταν έμενε ξαπλωμένη στο κρεβάτι υποφέροντας, και μακιγιαριζόταν πάντοτε με το χαρακτηριστικό κόκκινο Revlon κραγιόν της, ένα από τα κειμήλια που εκτίθενται στο μουσείο. Κάποιος φίλος έλεγε για εκείνη ότι έζησε πεθαίνοντας. Αυτή η έκθεση, όπως και η ζωγραφική της, το αποδεικνύει περίτρανα.