Η είδηση πέρασε στα ψιλά, αλλά έχει μεγάλη σημασία, αφού αφορά τον πραγματικό αντίπαλο της Ελλάδας στην περιοχή – κι όχι έναν… φανταστικό εχθρό. Η τουρκική κυβέρνηση πρότεινε στη Μόσχα σχέδιο για τη συμπαραγωγή του υπερσύγχρονου ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-500. Πρόκειται για ακόμη μία μεγαλοστομία του Ερντογάν, μπορεί να πει κανείς. Και μια προσπάθεια της Αγκυρας να πάρει ρεβάνς απ’ την Ουάσιγκτον, η οποία «απαγόρευσε» στην Τουρκία να αποκτήσει ρωσικά αντιπυραυλικά απειλώντας ότι δεν θα της πουλήσει τα αεροπλάνα τελευταία γενιάς F-35. Ωστόσο, τα όσα λέει η Αγκυρα στον τομέα των εξοπλισμών δεν είναι πλέον λόγια του αέρα. Η γειτονική χώρα έχει την τεχνολογική δυνατότητα να πραγματοποιήσει ακόμη και μια τέτοια –υψηλών προδιαγραφών– συμπαραγωγή με τη Ρωσία.
Οποιος είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί την προηγούμενη εβδομάδα τη διεθνή έκθεση αμυντικού υλικού (Eurosatory) στο Παρίσι, θα καταλάβαινε με μια ματιά ότι η Τουρκία «καλπάζει» πλέον στην παραγωγή οπλικών συστημάτων: μπορεί να κατασκευάζει μόνη της ένα μεγάλο εύρος στρατιωτικού εξοπλισμού – από τεθωρακισμένα άρματα και πυραύλους διαφόρων τύπων έως πλοία, ηλεκτρονικά συστήματα, ακόμη και μη επανδρωμένα αεροπλάνα (UAVs). Καλύπτει έτσι το 80% των αναγκών της με εγχώριες βιομηχανίες οι οποίες εξάγουν, παρακαλώ, αμυντικούς εξοπλισμούς αξίας πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ τον χρόνο! Ως μέτρο σύγκρισης, οι εξαγωγές στρατιωτικού υλικού από πλευράς της Ελλάδος είναι ζήτημα αν ξεπερνούν σε αξία τα 150 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο και αφορούν κυρίως πυρομαχικά, κάποια ηλεκτρονικά και ορισμένα τμήματα του F-16.
Είναι φανερό ότι οι τουρκικές κυβερνήσεις έχουν εδώ και χρόνια λάβει τη στρατηγική απόφαση (στα πρότυπα του Ισραήλ) να δημιουργήσουν αξιόπιστη εγχώρια αμυντική βιομηχανία η οποία να καλύπτει μεγάλο ποσοστό των ετήσιων αμυντικών δαπανών της χώρας, που προσεγγίζουν τα 12 δισεκατομμύρια ευρώ. Αντίθετα, η Ελλάδα, με 3-4 δισεκατομμύρια ευρώ στρατιωτικές δαπάνες τον χρόνο, παραμένει δέσμια για τους εξοπλισμούς της από τους ξένους. Οι εκάστοτε κυβερνώντες, μάλιστα, παρουσιάζουν την εξάρτηση αυτή ως κομμάτι της στρατιωτικής διπλωματίας της χώρας, με βάση την οποία εξασφαλίζεται στήριξη για τα εθνικά θέματα – και κατά καιρούς χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων κάτω από το τραπέζι.
Πόσο, όμως, μπορεί να διατηρηθεί η ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο όταν η μία πλευρά παράγει μόνη της τα όπλα της και ισχυροποιεί κάθε χρόνο την αμυντική βιομηχανία της και η άλλη βασίζεται σε πολύ ακριβότερες αγορές από το εξωτερικό, ακόμη και για τις βίδες των αεροπλάνων της; Κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι εδώ η Ελλάδα δεν μπορεί σήμερα να κατασκευάσει ούτε μοτοποδήλατα, θα δημιουργήσει αίφνης πολεμική βιομηχανία; Αν οι Τούρκοι τα κατάφεραν, ασφαλώς μπορούμε κι εμείς. Δεν μας λείπει ούτε το επιστημονικό προσωπικό, ούτε οι ιδέες, ούτε η οργάνωση και τα χρήματα. Μας λείπει η στρατηγική απόφαση η χώρα να απεξαρτηθεί βήμα βήμα από τους ξένους προμηθευτές και τους μεσάζοντες και να μπορέσει μόνη της να πατήσει στα πόδια της. Να δημιουργήσει διεθνώς ανταγωνιστικά προϊόντα που να μπορούν όχι μόνο να καλύψουν μέρος των αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας αλλά και να διεκδικήσουν μερίδιο στο εξωτερικό.
Σημειώνεται ότι υπάρχουν σήμερα εταιρείες υψηλής τεχνολογίας στην Ελλάδα που –κόντρα στο ρεύμα– έχουν καταφέρει να πωλούν στο εξωτερικό εξειδικευμένα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, ακόμη και σε χώρες με τεχνολογίες αιχμής. Παράδειγμα λαμπρό η εταιρεία Raycap, με έδρα τη Δράμα, η οποία ξεκίνησε πριν από 30 χρόνια από τον μηχανικό Κώστα Αποστολίδη και έχει καταφέρει με 300 άτομα προσωπικό και δεκάδες εκατομμύρια τζίρο να εξάγει εξειδικευμένα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας σε όλο τον κόσμο – πολλά από τα αεροδρόμια της Αμερικής έχουν ηλεκτρονικά συστήματα προστασίας από τους κεραυνούς από τη Raycap.
Καιρός να ξυπνήσουμε.