Εμείς είμαστε, όχι τ’ αγάλματα, συντρίμμια

Εμείς είμαστε, όχι τ’ αγάλματα, συντρίμμια

1' 32" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τι είναι πιο ενοχλητικό, η «εικαστική» αλλοίωση του έργου τέχνης για την παραγωγή σχολίου ή ο «μεγαλόστομος» λαϊκισμός αυτής καθαυτήν της «αισθητικής παρέμβασης»; Μάλλον το δεύτερο. Πάντως είναι συνηθισμένη η παραφθορά, κατά προτίμηση αγαλμάτων, με στόχο την αναμόχλευση παθών. Στο προχθεσινό εξώφυλλο της «Ελεύθερης Ωρας» ματώνει η μύτη του αγάλματος –που δεν είναι ο Μεγαλέξανδρος, όπως επισημάνθηκε, αλλά ο Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου– μετά τη συμφωνία για το Μακεδονικό. Σε άλλο χρόνο, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές (Φεβρουάριο 2010, στο εξώφυλλο του περιοδικού Focus), η Αφροδίτη της Μήλου, πάλλευκη κι ωραία, υψώνει προκλητικά το μεσαίο της δάχτυλο, ή ο Παρθενώνας, ολόλαμπρος, καλοζυγισμένος, εκθαμβωτικός, μεταμορφώνεται (σκίτσο στον Guardian) στο προτεταμένο δάχτυλο του Βαρουφάκη. Το γιατί γίνεται χρήση ενός έργου τέχνης για την πρόκληση πικρίας, μίσους, αγανάκτησης, θυμού, λοιδορίας, εμπτυσμού, είναι ίσως σαφές. Πάντα, αίσθηση στο κοινό προκαλεί η εμπλοκή στον σχολιασμό ενός εύκολα αναγνωρίσιμου απόλυτου συμβόλου – Παρθενώνας (αίγλη της υπέρτατης αρμονίας), Αφροδίτη της Μήλου (σύμβολο της ομορφιάς και του έρωτα), εν προκειμένω Δαβίδ ως Μεγαλέξανδρος (ενσάρκωση της ρώμης και της τελικής επικράτησης). Η χιμαιρική σύζευξη του πολιτικού συμβάντος με τη «σφραγίδα» μιας εποχής, την «ιερή» παλαιότητα, την «αθανασία» ενός μνημείου.

Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγελου, που μοιάζει λίγο στον Μεγαλέξανδρο, έτσι όπως στέκεται με το σώμα γεμάτο ένταση, τις διογκωμένες φλέβες στο δεξί χέρι, το πλάγιο βλέμμα, το ήρεμο ύφος, ένας ήρωας που αποπνέει μαζί αυτοπεποίθηση και ετοιμότητα, αποτελεί έξοχο σύμβολο νηφαλιότητας και ισχύος. Και σοκάρει που ματώνει. Ενα τέχνασμα σχεδιασμένο να προξενήσει έντονη συναισθηματική αντίδραση ενάντια στους «ανήθικους», «προδότες», υπαίτιους του «δράματος». Χοντροκομμένο πολιτικό φολκλόρ («…γιατί τ’ αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια, είμαστε εμείς», που έλεγε ο Σεφέρης), έκφραση ενός καλπάζοντος εθνικολαϊκισμού ο οποίος ενισχύεται όσο κυριαρχούν η αψιθυμία, οι ιδεολογίες του ακραίου, η ασυνέπεια, οι ευκαιριακές τοποθετήσεις, τα συνθήματα, τα ουρλιαχτά, οι μεσσιανικές κορώνες που καταστρέφουν τα όρια όλων των οδών σωτηρίας και αφαιρούν κοινά σημεία αναφοράς.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή