Η πρόταση του Γιώργου Πέτρου, διευθυντή της Καμεράτας και από τους πιο διακεκριμένους διευθυντές ορχήστρας της γενιάς του, ξάφνιασε ευχάριστα την ηθοποιό Ναταλία Τσαλίκη. Γιατί παρότι έχει ωραία φωνή κι έχει τραγουδήσει στο θέατρο, σε μιούζικαλ δεν έπαιξε ποτέ.
Το «Company», που έχει τιμηθεί με έξι βραβεία Τony, της άρεσε για έναν επιπλέον λόγο. «Hχεί σημερινό, παρότι πρωτοπαρουσιάστηκε το 1970 στο Μπρόντγουεϊ, έχει τζαζ στοιχεία, ενδιαφέροντα φωνητικά και ο ρόλος που παίζω πολλή θεατρικότητα». Ετσι, πρόσθεσε και άλλες πρόβες στην καθημερινότητά της, μια και ετοιμάζεται να παίξει μέσα στον Ιούνιο στις «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» του Eντεν φον Χόρβατ, που σκηνοθετεί στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης ο Νίκος Μαστοράκης.
Στο «Company» (Η παρέα) του Stephen Sondheim, σε κείμενο του George Furth, που θα παρουσιαστεί στις 8 και 9 Ιουλίου στο Ηρώδειο, υποδύεται μια γυναίκα που βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή στη ζωή της. Στο έργο του Χόρβατ ερμηνεύει επίσης μια χήρα. «Ενα κείμενο με ιδιαίτερη γραφή και μια ιστορία που τοποθετείται στην περίοδο του Μεσοπολέμου, όπου βλέπουμε πώς στρώνεται το χαλί για την επέλαση του ναζισμού. Εστιάζει στους μικροαστούς που ήταν μεγάλο ποσοστό εκείνη την εποχή στη Βιέννη, μια κοινωνία που ζει στα ερείπια της χαμένης αυτοκρατορίας των Αψβούργων, με τραγούδια, κρασί και βαλς, χωρίς να έχει συναίσθηση της πραγματικότητας. Παρουσιάζει το πώς βρίσκει έδαφος ο φασισμός, ο οποίος ενυπάρχει στον άνθρωπο αλλά χρειάζονται οι κατάλληλες συνθήκες να αναπτυχθεί: αδράνεια, αγραμματοσύνη, νωθρότητα του μυαλού, έλλειψη καλλιέργειας».
Το μιούζικαλ –η δεύτερη δουλειά στην οποία θα τη δούμε– είναι άλλο είδος θεάτρου, στο οποίο «έχουμε πολύ ισχυρό δυναμικό πια». «Οταν τελείωσα τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, λίγοι συνάδελφοι μπορούσαν να σταθούν μουσικά και κινησιολογικά πάνω στη σκηνή. Τώρα, οι νέοι έχουν περισσότερα εφόδια γιατί υπάρχουν και περισσότερες απαιτήσεις. Οσο για το κοινό, πηγαίνει στα μιούζικαλ, καθώς είναι ένα λαϊκό είδος».
Για να πει το «ναι» στον Γιώργο Πέτρου, ο οποίος διευθύνει, σκηνοθετεί και υπογράφει τη μετάφραση της παραγωγής, συνέβαλε και η Καμεράτα. Βλέπετε, η Ναταλία Τσαλίκη μεγάλωσε σε μουσικό περιβάλλον. Η μητέρα της τραγουδούσε πολύ καλά, θείος της ήταν ο διαπρεπής βιολονίστας και μαέστρος Βύρων Κολάσης, ενώ η ίδια από επτά ετών συμμετείχε σε χορωδίες. «Στο σπίτι ακουγόταν συνέχεια κλασική μουσική. Στο Ηρώδειο πήγαινα από μικρή και θυμάμαι ότι με έπαιρνε ο ύπνος γιατί κουραζόμουν». Ομως αυτά ακριβώς τα ακούσματα τη διαμόρφωσαν. «Με κάποιο μαγικό τρόπο η μουσική εξευγενίζει τον άνθρωπο». Ο αείμνηστος μαέστρος και συνθέτης Μιχάλης Βούρτσης (πατέρας της Μάρθας Βούρτση) είχε πάρει τη χορωδία στην οποία η Ναταλία τραγουδούσε σε δύο παραστάσεις. Ετσι μικρή ακόμη εμφανίστηκε στη Λυρική Σκηνή και στο Ηρώδειο, στην έναρξη της «Κάρμεν» του Μπιζέ και στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι. «Ηταν τα πρώτα μου χρήματα», λέει.
Το θέατρο άργησε
Εντέλει διάλεξε το θέατρο. «Αλληλένδετα είναι αυτά», σημειώνει. «Βέβαια κι αυτό άργησε να μπει στη ζωή μου γιατί προηγήθηκε η Φιλοσοφική. Τη διάλεξε ο πατέρας μου για μένα, γι’ αυτό και την παράτησα. Δυστυχώς υπάρχει ακόμη αυτή η νοοτροπία». Εδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο και πέρασε πρώτη ή δεύτερη, δεν θυμάται.
«Ημουν παιδί με συστολή κοινωνικά, αλλά και εξωστρεφές όταν έκανα διάφορες περφόρμανς στο σπίτι. Πολλοί ηθοποιοί ήταν παιδιά συνεσταλμένα. Αυτή η βάση κρατάει τον καλλιτέχνη, τον βοηθάει να εξελιχθεί και να μην το χάσει αργότερα νομίζοντας ότι είναι το κέντρο της γης».
Από το 1984 στον θεατρικό στίβο, πέρασε σκαμπανεβάσματα, «απαραίτητα για να καταλάβουμε τα λάθη μας, να μη ρίχνουμε πάντα το βάρος στους άλλους, λ.χ. στον σκηνοθέτη». Η τελειομανία είναι το δικό της λάθος. Είναι όμως τα τελευταία χρόνια που οι επιλογές της σε ρόλους που την τσαλακώνουν δείχνουν άλλη κατεύθυνση.
«Το τσαλάκωμα στη σκηνή είναι σύμφυτο με το επάγγελμα του ηθοποιού. Σημαίνει ότι αποφασίζω να βγάλω τον εαυτό μου στη σκηνή με όλα του τα ελαττώματα, τις αδυναμίες και τις σκοτεινές του πλευρές, χωρίς να ντρέπομαι γι’ αυτόν. Είναι ένας έμμεσος τρόπος του καλλιτέχνη να συμφιλιωθεί με το μέσα του. Αυτή είναι και η διαδικασία της υποκριτικής. Το τσαλάκωμα δεν είναι πασαρέλα στη σκηνή. Ο ηθοποιός πρέπει να έχει μέτρο, επίγνωση, συνείδηση. Αυτή η διαδικασία όμως είναι η ουσία. Σου δείχνω το μέσα μου και σου δίνω το χέρι για να καταλάβεις ότι κι εσύ πρέπει να συμφιλιωθείς με το μέσα σου. Είναι οι στιγμές που αισθάνεται ευεξία ο θεατής. Τα τελευταία χρόνια κάνω πράγματα προκλητικά προς εμένα. Μεγαλώνοντας βάζεις τον πήχυ ψηλότερα». Θέλει να ασχοληθεί περισσότερο με τη φωνή της, κάτι που «ίσως με οδηγήσει στο αρχαίο δράμα, σε ρόλους που απαιτούν άλλη τεχνική κατάρτιση. Οσο είμαι υγιής, βάζω πιο απαιτητικούς στόχους, για να εξελίσσομαι».