Η συμφωνία που ενέκριναν οι πρωθυπουργοί Ελλάδος και ΠΓΔΜ Αλέξης Τσίπρας και Ζόραν Ζάεφ ήταν αυτή που φυσιολογικώς αναμενόταν έπειτα από μία θλιβερή διαχείριση σοβαροτάτου θέματος για περισσότερο από είκοσι πέντε χρόνια. Τίποτε περισσότερο ή ολιγότερον αυτού.
Με τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και την ανεξαρτητοποίηση μιας ασταθούς Δημοκρατίας, βορείως των συνόρων μας, δημιουργείτο μοναδική ευκαιρία διεισδύσεως και επιβεβαιώσεως της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής υπεροχής της χώρας μας στη νέα κρατική οντότητα. Το όνομα που θα επέλεγε δεν είχε σημασία.
Αντ’ αυτού, οι ηγέτες μας ακολούθησαν πολιτική εξόχως αμυντική, δημιουργώντας τεράστια ανασφάλεια στους πολίτες, και χαρακτήρισαν τη στρέβλωση αυτή «πατριωτική». Το αποτέλεσμα ήταν ότι κραταίωσαν –αντί να αποδιοργανώσουν μέχρι οριστικής διαλύσεως– τον ανθελληνικό πυρήνα των φυγάδων του ελληνικού ανταρτοπολέμου και του τιτοϊκού κατεστημένου.
Το ακατανόητο ήταν ότι ενώ είχε προηγηθεί απόφαση –έπειτα από σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή– πως η Ελλάς δεν πρόκειται να αποδεχθεί όνομα που θα περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγό της, άρχισαν υπό την πίεση των εταίρων μας διαπραγματεύσεις για την εξεύρεση λύσεως μεικτής ονομασίας, η οποία πήρε μία οριστικότερη διαμόρφωση με την πρόταση της κυβερνήσεως της Ν.Δ. κατά τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι.
Κάποιοι ενεργούν ωσάν η ιστορία των δεινών της Ελλάδος να αρχίζει με τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν ανακουφιστικό, αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει μόνον αυτό. Υπάρχει κατά συρροήν ανευθυνότης διαχειρίσεως των κοινών από τους ηγέτες μας καθ’ όλη τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών.
Ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης υπήρξε εξόχως απορριπτικός της συμφωνίας, που δεν γνωρίζουμε ακριβώς πώς έχει. Είναι δικαίωμά του, αδιαμφισβήτητα. Παρέλειψε, ωστόσο, να προσθέσει πως όταν αναλάβει την εξουσία θα καταγγείλει την εθνοφθόρο ρύθμιση. Τέτοιες πρωτοβουλίες, όμως, αναλαμβάνει ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και όχι ηγέτες εξαρτημένων κρατών όπως η Ελλάς. Μένουμε σε κραυγές και αναθέματα, λοιπόν, και εισερχόμεθα σε νέα φάση διχασμού. Είμαστε άρρωστοι εν ολίγοις –πολιτικώς, εξυπακούεται.