«Σαν να ανοίγεις μια πόρτα και να μπαίνεις»… ο κόσμος των νεανικών πάρτι αχνοφαίνεται λαμπερός πίσω από τη μεμβράνη του χρόνου και στην περίπτωση της νέας έκθεσης του Φραγκίσκου Δουκάκη εκρήγνυται αθόρυβα γεννώντας δίνες νοσταλγίας. Φέτος είναι η χρονιά του. Μετά την έκθεση με τα «Νυχτερινά» στην Γκαλερί Σκουφά, τον περασμένο Απρίλιο, ο Φραγκίσκος Δουκάκης παρουσιάζει για όλο τον Ιούνιο τη νέα του ενότητα «Vintage Memory» στο Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο Υδρας.
Είναι το τρίτο μέρος μιας αυτοβιογραφικής τριλογίας, που ιχνηλατεί μέσω μνήμης κεφάλαια ενηλικίωσης. Τα «πάρτι», που ανακαλούν αδιόρατα τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, οργανώνουν τα θραύσματα της μνήμης με ένα τρόπο δυναμικό ανακαλώντας συνειρμούς και κοιλότητες αναμνήσεων.
Αλλά πέρα από μία συναισθηματική καμπή, το «Vintage Memory», οργανωμένο σε δύο επίπεδα στο Μουσείο της Υδρας, με την επιμέλεια της Ιριδας Κρητικού, με κλιμακούμενη ένταση που κορυφώνεται στο διπλό πορτρέτο των γονέων του ζωγράφου, επενεργεί ως μία θρυαλλίδα, απελευθερώνοντας βιώματα και κοινές πατρίδες.
Για τον Φραγκίσκο Δουκάκη, η έκθεση της Υδρας μοιάζει να στεφανώνει την ολοκλήρωση της τριλογίας μνήμης που με διάθεση απελευθερωτική («από την εκ του φυσικού ζωγραφική») οργάνωσε τους πυλώνες προσωπικών στάσεων. «Ζητούσα νέα πράγματα», λέει ο Φραγκίσκος Δουκάκης. «Εχοντας ανάγκη επιπλέον τρόπους, έκανα τη ρήξη, εκπαιδεύοντας τη φόρμα μου, κάνοντας τις αναμνήσεις μου ζωγραφική». Τα «πάρτι» προεκτείνουν τις αυτοβιογραφικές εικαστικές ενότητες που άρχισαν με τις γραμμές τρένου στον Πειραιά και συνεχίστηκαν με τα συνοικιακά σινεμά. Από την «πύλη των τρένων» όπως ήταν ο υπότιτλος στην έκθεση «Το τοπίο της ΣΕΚ – Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους» (Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη, 2014) ώς το «Σινεμά ο Απόλλων» (Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, 2015), όπου ανασυστάθηκε ο παλιός κινηματογράφος του Πειραιά με ελεύθερη χρήση σπαραγμάτων από άλλους κινηματογράφους, ο Φραγκίσκος Δουκάκης απελευθερώνεται από τα δεσμά της πραγματικότητας και προσεγγίζει μια νέου τύπου ελευθερία.
Μαθητής του Παναγιώτη Τέτση, ο οποίος τον «διαμόρφωσε» και τον βοήθησε «να αντιληφθεί καλύτερα τον εαυτό του», ο Φραγκίσκος Δουκάκης είναι ένας «θερμός» ζωγράφος, με ιδιαίτερη αίσθηση και χρήση του χρώματος. Στο «Vintage Memory», το βλέμμα πλέει στο χρώμα. Αραιό στρώμα από κάτω και παχιά πάστα από πάνω, συμβάλλουν στην ελεύθερη απόκλιση από την πιστή παραστατικότητα. «Με ενδιαφέρει η ύλη», λέει. «Φως-ύλη-χρώμα, η ζωγραφική μου σε τρεις λέξεις».
Ο Φραγκίσκος Δουκάκης, σε μια περίοδο ωριμότητας και αυτοπεποίθησης, εστιάζει σε αυτό που δεν ανιχνεύεται ευθέως. «Το έργο πρέπει να είναι σε δόνηση, το υλικό σου πρέπει να το υπερκεράσεις».