Θανάσης και Σωκράτης: η κραυγή στον ουρανό

Θανάσης και Σωκράτης: η κραυγή στον ουρανό

1' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κάπως προσωπική και υποκειμενική η παρατήρηση, όμως δεν έχω συναντήσει ποτέ μέχρι σήμερα τόσους γνωστούς σε μια συναυλία. Σε βαθμό που είχες την αίσθηση πως όλη η Αθήνα ήταν εκεί κι ας ήταν «μόνο» γύρω στις 16.000. Σε αυτό τον αριθμό σταμάτησε το sold out –προ δύο εβδομάδων– της πλατείας Νερού, προτού οι διοργανωτές αποφασίσουν να δώσουν άλλη μία ημερομηνία (15/6) στον Θανάση Παπακωνσταντίνου και στον Σωκράτη Μάλαμα προκειμένου εκείνοι να ικανοποιήσουν τους… πιστούς τους. Οι τελευταίοι κατέφθασαν το περασμένο Σάββατο όσο ο ήλιος ήταν ακόμη ψηλά στον ουρανό, προκειμένου να πιάσουν καλή θέση και παρά την ταλαιπωρία με τον –αληθινά γελοίο– έλεγχο μπουκαλιών στην είσοδο.

Δεν νομίζω ότι ο ίδιος θα αποδεχόταν ποτέ τον χαρακτηρισμό, όμως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι mainstream. Οχι βέβαια με την καλλιτεχνική έννοια, αλλά λόγω της δημοφιλίας του, η οποία ξεπερνά εκείνη οποιουδήποτε σημερινού Ελληνα συναδέλφου του. Κι όταν βέβαια δίπλα του στη σκηνή έχει τον Σωκράτη Μάλαμα, που συμβαίνει να είναι και ο σπουδαιότερος ερμηνευτής των τραγουδιών του, τότε το μείγμα γίνεται εκρηκτικό. Περίπου δηλαδή σαν τις φωτοβολίδες που δεν σταμάτησαν να ανάβουν όλο το βράδυ, καθώς Σωκράτης και Θανάσης –και η εξαιρετική Ιουλία Καραπατάκη– για πάνω από τρεις ώρες έδιναν τραγούδια σε ένα κοινό διψασμένο, που τα έπαιρνε και τα έκανε συνθήματα.

Η περυσινή αποχή του δεύτερου από τις συναυλίες, βλέπετε, δημιούργησε… στέρηση· δεν είναι λίγοι εκείνοι που φέτος σκοπεύουν να συντονίσουν και τις διακοπές τους με κάποια από τις καλοκαιρινές εμφανίσεις του ανά την Ελλάδα. Τι είναι όμως αυτό που κάνει κάθε συναυλία των συγκεκριμένων καλλιτεχνών τόσο ξεχωριστή και (κυρίως) τόσο συμμετοχική για το κοινό τους; Σίγουρα πάντως δεν τη διευκολύνουν τα κατεβατά στίχων του Θανάση –τα οποία όλοι γνωρίζουν απέξω, ακόμη και εκείνα του νέου δίσκου που κυκλοφόρησε πρόσφατα– ούτε οι περισσότερες από τις μελωδίες, που δεν είναι και ακριβώς χορευτικές. Πέρα από τη μεγάλη αξία των ίδιων των τραγουδιών, είναι μάλλον το ενστικτώδες αίσθημα μιας συλλογικής δύναμης, αυτής της κραυγής που υψώνεται στον ουρανό, προκαλώντας δέος ακόμη και σε εκείνους που την παράγουν. Μια αόρατη ελκτική ισχύς που σε ωθεί να τραγουδάς αγκαλιά με τον διπλανό σου. Κι ας έπαιξαν το «San Michele» μόλις δεύτερο, προτού προλάβουμε καν να ζεσταθούμε…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή