Αγαπητέ γείτονα,
Με την ελπίδα ότι διαβάζετε την εφημερίδα μας (μία μέρα την είδα διπλωμένη στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σας), παίρνω το θάρρος να σας στείλω αυτό το γράμμα. Ας ξεκινήσουμε με μια μικρή εξομολόγηση. Ημουν εγώ που είχα σηκώσει τους υαλοκαθαριστήρες σας τις προάλλες. Με συγχωρείτε, ήταν λάθος. Εξάλλου, αν κρίνω από το ότι συνεχίσατε να παρκάρετε με τον ίδιο τρόπο, η ακτιβιστική δράση μου δεν πέτυχε τον σκοπό της.
Αγαπητέ γείτονα, θα έχετε παρατηρήσει ότι μια συστάδα από πανέμορφες, ρωμαλέες πικροδάφνες έχει καταλάβει πλήρως το ένα από τα δύο πεζοδρόμια του δρόμου μας. Δεν ήταν και δύσκολο, το πεζοδρόμιο έχει πλάτος ούτε ένα μέτρο. Λίγο από την τόση ομορφιά, λίγο από ανάγκη, έχουμε όλοι υποχωρήσει – στο οδόστρωμα. Αυτό το πεζοδρόμιο ανήκει στους θάμνους του. Διά της ατόπου απαγωγής, καταλήγουμε ότι στον πεζό απομένει το άλλο πεζοδρόμιο. Ομως κι αυτό, παρότι εξίσου στενό, και με την ίδια τεχνοτροπία κατασκευής (κωδικός «διάστρεμμα»), διατηρεί τον δικό του φυσικό πλούτο: έναν φυτοφράκτη από λιγούστρο, μουριές, νεραντζιές και κάτι άλλα δέντρα –τι είδος, θα σας γελάσω– σε τεράστιες ζαρντινιέρες, που δεν αφήνουν παρά ελάχιστα εκατοστά για τον πεζό που μπορεί να τα αξιοποιήσει μόνο σκυφτός.
Αγαπητέ γείτονα, δεν γνωρίζω ποιος ήταν ο άνθρωπος που είδε τα πεζοδρόμια της Αθήνας, με τα κουτιά των ΕΛΤΑ, τις κολόνες, τα κολονάκια, τα καγκελάκια, τις στάσεις, και σκέφτηκε «α, να ένα ωραίο μέρος να τοποθετήσουμε δέντρα». Από ποιον, δηλαδή, ξεκίνησε η μεγάλη παρανόηση ότι έτσι πρασινίζει η πόλη. Αν το ήξερα, θα του έστελνα ένα γράμμα. Γιατί κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα ο καθένας να μπορεί ανενόχλητος να φυτεύει ένα δέντρο έξω από το σπίτι του. Κανείς δήμαρχος δεν θα υπάρξει αρκετά βλάσφημος, ώστε να το ξεριζώσει.
Γείτονα, σας γράφω γιατί συχνά πυκνά καταλαμβάνετε με το αυτοκίνητό σας ένα μικρό «ξέφωτο» πάνω στο πεζοδρόμιο. Ισως σκέφτεστε ότι έτσι κι αλλιώς ουδείς το χρησιμοποιεί. Πράγματι, μαμάδες με καρότσια, πολίτες με αμαξίδιο, παιδιά, ηλικιωμένοι, όλοι περπατάμε στον δρόμο. Μόνο όταν κάποιος οδηγός χάνει τον έλεγχο ή τρέχει υπερβολικά, ανεβαίνουμε στο κράσπεδο και χωνόμαστε μέσα στις πικροδάφνες ή σκαρφαλώνουμε στις ζαρντινιέρες, για να τον αποφύγουμε. Καταλαβαίνετε, αγαπητέ γείτονα, ότι εάν είστε εκεί παρκαρισμένος δεν έχουμε ούτε αυτή τη δυνατότητα. Φιλικά.