Η… ιστορία με τις αναδιαρθρώσεις των πρωταθλημάτων, και ειδικά των ποδοσφαιρικών, κρατούν εδώ και πολλές δεκαετίες. Πάνω από μισόν αιώνα. Και πάντοτε είχαν «άρωμα εκλογών». Ή αν προτιμάτε… εκλογομαγειρέματα. «Να ευχαριστήσουμε, ειδικά την περιφέρεια, και να μαζέψουμε ψήφους». Φυσικά, πάντα με το σύνθημα «να σώσουμε το ποδόσφαιρο». Ετσι γεμίσαμε από… σωτήρες.
Κάτι ανάλογο φαίνεται να μαγειρεύει και η παρούσα κυβέρνηση και με το ίδιο σύνθημα και πάλι, χωρίς ουσιαστικά να ρωτάει ή να συμβουλεύεται τους καθ’ ύλην αρμοδίους. Παράγοντες, ποδοσφαιριστές, προπονητές. Οι όποιοι σχεδιασμοί γίνονται από τους συμβούλους των υπουργών, που όπως και οι προϊστάμενοί τους, το μόνο που σκέφτονται είναι το πολιτικό κόστος ή όφελος.
Οσο για την ταμπακιέρα; Είναι σίγουρο πως το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, δεν αντέχει τις δεκαέξι ομάδες. Πιθανόν ούτε και δώδεκα. Ομως αυτό πρέπει να αποδειχθεί, τουλάχιστον στα χαρτιά, από ανθρώπους που γνωρίζουν το αντικείμενο, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και αγωνιστικό.
Πρωτίστως, θα πρέπει να σκεφτούν και να προτείνουν συγχωνεύσεις ομάδων. Και στις περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά και στην περιφέρεια. Πόσες ΠΑΕ μπορούν να συντηρήσουν η Αττική, η Θεσσαλονίκη, ο Βόλος, η Πάτρα και οι άλλες πόλεις; Αλλά, πού να τολμήσουν οι εκάστοτε κυβερνώντες να προτείνουν κάτι τέτοιο και να στερήσουν τον τίτλο του «προέδρου» από τους τυχάρπαστους που καμαρώνουν;
Αντιθέτως, με τον ξύλινο πολιτικό λόγο και με τα «θα» ανακατεύουν την τράπουλα, μήπως και τραβήξουν κάποιον άσο και σώσουν την παρτίδα για την πάρτη τους. Γιατί, όπως το ελληνικό ποδόσφαιρο, έτσι σε κάποια χρόνια και τα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα δεν θα σώζονται με τίποτα.