Έχω μια φίλη που έχει ζήσει τα πιο παράξενα ραντεβού. Λατρεύουμε να ακούμε τις ιστορίες της τα βράδια πίνοντας ποτά, γιατί, αν το σκεφτείς, με έναν τρόπο οι ιστορίες από ραντεβού είναι η συναισθηματική σφραγίδα κάθε εποχής. Η αγαπημένη μου είναι αυτή που θα σας διηγηθώ τώρα, όταν η Κωνσταντίνα, ας τη λέμε έτσι, γνώρισε έναν τύπο σε μια παρέα, βγήκαν για ποτό, επιδόθηκαν σε κάποιες –λίγες– τρυφερές περιπτύξεις και καληνυχτίστηκαν. Τρεις ημέρες μετά, ο εν λόγω νεαρός τής τηλεφώνησε, τη ρώτησε αν έχει κανονίσει κάτι για την Πέμπτη και την κάλεσε να πάνε μαζί στη… συνέλευση της πολυκατοικίας του.
Γελάτε, είμαι σίγουρη, και είναι λογικό, καθώς η μόνη δικαιολογία για μια τέτοια πρόσκληση είναι το χιούμορ. Το παράξενο στην ιστορία της Κωνσταντίνας είναι πως ο νεαρός δεν έκανε χιούμορ, η πρόσκληση ήταν απολύτως σοβαρή. Φυσικά δεν την αποδέχθηκε και γενικά δεν νομίζω ότι τον ξαναείδε, όμως η ιστορία έκτοτε μας έχει προσφέρει ουκ ολίγες στιγμές γέλιου.
Πριν από λίγο καιρό ξαναθυμήθηκα αυτόν τον τύπο, με αφορμή κάτι που έμοιαζε εντελώς άσχετο. Παρακολούθησα για λίγο το ριάλιτι «Power of Love», όπου διάφοροι singles μπαίνουν σε ένα σπίτι για να βρουν τον έρωτα και κάθε βδομάδα ψηφίζονται μεταξύ τους και από το κοινό για το ποιος θα παραμείνει. Προς έκπληξή μου διαπίστωσα ότι, μέσα στο μικρό διάστημα που βρίσκονται εκεί, οι περισσότεροι έχουν γίνει ζευγάρια, ανταλλάσσουν τρυφερότητες, υποσχέσεις και εμπλέκονται σε ερωτικά καβγαδάκια, παρότι βλέπονται από κοντά ελάχιστα κάθε μέρα και χωρίς να επιτρέπεται φυσικά να μείνουν μόνοι.
Αυτό δεν τους έχει σταματήσει από το να θεωρούν ότι έχουν κανονικές, σταθερές, στενές συναισθηματικές σχέσεις και να φέρονται ακριβώς όπως θεωρούν οι άνθρωποι ότι πρέπει να φέρονται όταν βρίσκονται σε τέτοιες. Ζηλεύουν, γίνονται κτητικοί, πιέζουν ή πιέζονται, θεωρούν χίλια πράγματα δεδομένα και, κυρίως, νιώθουν με έναν τρόπο ανώτεροι από εκείνους που δεν έχουν μια τέτοια σχέση. Δεν χρειάζεται, δε, να σας διευκρινίσω ότι αποχωρούντες είναι σχεδόν πάντα αυτοί που «μένουν μπουκάλα». Η –δεσμευμένη– ομήγυρη αρχικά προσπαθεί να τους βοηθήσει να βρουν το άλλο τους μισό, συχνά συμβουλεύοντάς τους τον συμβιβασμό, σύντομα τους οικτίρει και τελικά, όταν αποδεικνύονται ανεπίδεκτοι συναισθηματικής μαθήσεως, τους διώχνει από το σπίτι.
Κάτι σαν μια φθηνή εκδοχή του λανθιμικού «Αστακού», όπου σε μια δυστοπική κοινωνία η αμαρτία του singlehood τιμωρείται με τη μεταμόρφωση του αδέσμευτου σε ζώο. Η δική μας κοινωνία δεν είναι τόσο δυστοπική, θα πείτε, έχουμε 2018, δεν υπάρχουν πλέον παρόμοια «κολλήματα», σωστά; Παρ’ όλα αυτά, ίσως κάτι, εκτός από καθαρή ψυχασθένεια ή γνήσια βλακεία, να ώθησε το ερωτικό ενδιαφέρον της φίλης μου, ένα παιδί που έμοιαζε εντελώς φυσιολογικό μέσα στον ελαφρύ μικροαστισμό του, να θεωρεί ότι χρειάζεται date για να πάει στη συνέλευση της πολυκατοικίας του.
Στη δική μας κοινωνία μπορεί να μη μεταμορφωνόμαστε σε ζώα, αλλά το στίγμα για έναν single, ειδικά στη μέση ηλικία και ειδικά στις γυναίκες, δεν είναι διόλου αμελητέο. Κυρίως γιατί το singlehood δεν χωράει στο μυαλό κανενός ως επιλογή. Μόνο ως αναγκαστική κατάληξη για τους παράξενους, τους μαμάκηδες, τους άσχημους, τους μπατίρηδες, τις γεροντοκόρες, τις υπερβολικά ανεξάρτητες, τις ασουλούπωτες, τις ξινές. Χαρακτηρισμοί που όχι μόνο δικαιολογούν την έλλειψη σχέσης, αλλά και επικυρώνονται ξανά και ξανά ακριβώς από την έλλειψη αυτή. Αν όχι αμαρτία, το να είσαι single είναι σίγουρα κουσούρι. ■