Σε μια χρονική περίοδο του παγκόσμιου σινεμά, κατά την οποία οι δυναμικές γυναίκες ηρωίδες γίνονται πια της μόδας, τα αποτελέσματα είναι μάλλον ανάμεικτα. Αλλα πολύ θετικά («Οι τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ στο Μιζούρι») και άλλα τρομερά μέτρια, ειδικά σε κινηματογραφικά υποείδη –όπως κάποια ευρωπαϊκά δράματα για παράδειγμα– που η συγκεκριμένη τάση μοιάζει βεβιασμένη. Τέτοια προβλήματα βέβαια δεν υπάρχουν με τη σέξι εκδικήτρια του «Revenge», που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα και στις ελληνικές αίθουσες. Ισα ίσα που το ανεξάρτητο φιλμ της Γαλλίδας Κοραλί Φαρζάτ λειτουργεί ως σωτήρια καλτ βροχή μέσα στη βαρετή κινηματογραφική έρημο. Κι ας είναι αυτή η βροχή κατακόκκινη από το αίμα…
Τρεις πλούσιοι, παντρεμένοι άνδρες πραγματοποιούν την ετήσια απόδρασή τους για κυνήγι στην έρημο. Ο ένας τους, ωστόσο, θα φέρει μαζί και την πανέμορφη ερωμένη του, την οποία σύντομα οι άλλοι δύο θα βάλουν στο μάτι και θα εκμεταλλευθούν σεξουαλικά. Πανικόβλητοι, οι τρεις άνδρες προσπαθούν να «ξεφορτωθούν» την κοπέλα, όμως υπολογίζουν δίχως την τρομερή δύναμη της εκδίκησης. Με τρόπο σχεδόν σουρεαλιστικό, η νεαρή «Λολίτα» σύντομα θα μετατραπεί σε ανελέητη μαχήτρια και οι όροι του… κυνηγιού θα αλλάξουν.
Αλλόκοτο μείγμα
Η Ματίλντα Λουτζ μαγνητίζει το βλέμμα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο, εκπέμποντας ένα αλλόκοτο μείγμα τρόμου και ερωτικού καλέσματος. Ημίγυμνη και καταματωμένη, με μια αρμαθιά σφαίρες στον λαιμό κι ένα πελώριο όπλο ανά χείρας, μοιάζει με τιμωρό που επιστρέφει στα όνειρα των ανδρών για να τα στοιχειώσει.
Από την άλλη, η ποπ αισθητική και το σαρδόνιο χιούμορ της Φαρζάτ, η οποία υπογράφει και το σενάριο, δίνουν γρήγορο και απολαυστικό ρυθμό, σε μια «ταραντινική» περιπέτεια με λιγότερα λόγια και περισσότερο (αν είναι δυνατόν)αίμα. Σκηνές δε, όπως αυτή του ιδιότυπου χειρουργείου με το κουτάκι μπίρας, κοιτούν κατευθείαν και αποτίουν φόρο τιμής σε καλτ classics σαν το «Ράμπο: Το πρώτο αίμα» κ.ο.κ.
Η καλτ περιπέτεια φυσικά, ειδικά αυτή που δεν τσιγκουνεύεται την κόκκινη… μπογιά, είναι για πολλούς στην κορυφή των ένοχων κινηματογραφικών απολαύσεων. Στο «Planet Terror» –για να μείνουμε στα σύγχρονα– η Ρόουζ Μακ Γκόουαν αντικαθιστά το κομμένο της πόδι με… πολυβόλο, σκορπώντας τον θάνατο στους εχθρούς της. Ο δημιουργός της ταινίας Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ είναι υπεύθυνος για αρκετές ακόμα παρόμοιες εξτραβαγκάντζες όπως η τριλογία «El mariachi»-«Desperado»-«Κάποτε στο Μεξικό» αλλά και το χιουμοριστικό «Machete» με τον αμίμητο Ντάνι Τρέχο. Τέλος, για όσους ψάχνουν κάτι ακόμα πιο εναλλακτικό, υπάρχει το πραγματικά καλτ «Hobo with a Shotgun» του Τζέισον Αϊζενερ, με τον Ρούντγκερ Χάουερ στον ρόλο ενός άστεγου, ο οποίος αποδίδει τη δική του δικαιοσύνη με τη βοήθεια της πιστής του καραμπίνας.
Το βαρόμετρο της εβδομαδας
Στην «Καταγωγή των Σάμι» παρακολουθούμε ένα σκοτεινό στιγμιότυπο της σουηδικής Ιστορίας. Τη δεκαετία του 1930, η 14χρονη Ελε Μάργια, η οποία ανήκει στη Λαπωνική φυλή των Σάμι, αντιμετωπίζει τον απροκάλυπτο ρατσισμό των λευκών. Παρ’ όλα αυτά, εκείνη λαχταρά να ξεφύγει από τη σκληρή, κλειστή ζωή των κτηνοτρόφων προγόνων της και να ζήσει στην «πολιτισμένη» κοινωνία της Ουψάλα. Η Αμάντα Κέρνελ σκιαγραφεί αρκετά πετυχημένα το πορτρέτο του έφηβου κοριτσιού, το οποίο αποφασίζει να σπάσει με τρόπο οδυνηρό τους οικογενειακούς δεσμούς προκειμένου να πραγματοποιήσει το όνειρό της.
Το «ΑΝΟΝ» μας μεταφέρει στο μέλλον, που η καταγραφή όλων των προσωπικών στιγμών των ανθρώπων περιορίζει την εγκληματικότητα. Οταν, ωστόσο, μία σειρά από φόνους οδηγεί σε μια γυναίκα δίχως ψηφιακό αποτύπωμα, ο πρωταγωνιστής αστυνομικός (Κλάιβ Οουεν) θα βρεθεί προ εκπλήξεως.
Στο «Ο Κύριος και η Κυρία Αντελμάν» παρακολουθούμε τη φανταστική βιογραφία ενός ξεχωριστού ζεύγους. Το 1971, η Σάρα συναντά τον Βικτόρ και οι δυο τους ερωτεύονται. Αυτός εξελίσσεται σε σπουδαίο συγγραφέα, ενώ εκείνη βρίσκεται πάντα στο πλευρό του στηρίζοντάς τον αλλά και βοηθώντας τον σημαντικά στο έργο του. Τοποθετώντας στην πραγματικότητα τον γυναικείο χαρακτήρα στο επίκεντρο, ο πρωτοεμφανιζόμενος στη σκηνοθεσία Νικολά Μπεντός καταφέρνει να δώσει μια συγκινητική αλλά και διασκεδαστική ιστορία αγάπης, η οποία «απορρυθμίζεται» κάπως, μόνο εξαιτίας της μεγάλης της διάρκειας.