Ενας γελαστός, παθιασμένος θεατράνθρωπος είναι ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος. Η κουβέντα μαζί του αναδεικνύει τη βαθιά σχέση –συναισθηματική, καλλιτεχνική– που έχει με το Θέατρο Τέχνης, αλλά και την έγνοια του να κάνει «πράγματα αληθινά, που να με ενδιαφέρουν πολύ». Πικρή η διαπίστωσή του όταν θυμάται τον Κάρολο Κουν και τον Μάνο Χατζιδάκι: «Πνευματικός άνθρωπος είναι εκείνος που στις δύσκολες εποχές με τον λόγο του θα προσφέρει ένα είδος καθοδήγησης. Δεν αναγνωρίζω σήμερα τέτοιες μορφές όπως ο Κουν και ο Χατζιδάκης, δηλαδή ανθρώπους με λόγο που να “έρχεται” από το μέλλον, που να φέρει μια γνώση διαισθητική. Στην εποχή μας τα πράγματα είναι σε βάλτωμα, δεν βοηθά να γεννηθούν τέτοιες φωνές».
Αυτή την περίοδο ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος μοιάζει να «συναντάται» με δύο από τις μεγαλύτερες θεατρικές αγάπες του. Η πρώτη είναι το Θέατρο Τέχνης· όταν μιλάει γι’ αυτό παθιάζεται, κάνει σαν μικρό παιδί. Ετσι το γεγονός ότι συμπρωταγωνιστεί –στο έργο «Misery» στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης– με τη Ρένη Πιττακή, εμβληματική πρωταγωνίστρια του θεάτρου, του προσφέρει μια ευκαιρία για επιστροφή σε αναμνήσεις της θεατρικής του νιότης. «Εάν δεν κατάφερνα να περάσω στη σχολή του Τέχνης, δεν ξέρω εάν θα γινόμουν ηθοποιός. Χωρίς η οικογένειά μου να έχει σχέση με το θέατρο, ένιωθα πολύ όμορφα με τις τέχνες. Κάθε Δευτέρα παρακολουθούσα στην κρατική τηλεόραση το Θέατρο της Δευτέρας και κάθε Τετάρτη άκουγα θεατρικές παραστάσεις στο ραδιόφωνο. Κάθε Κυριακή μεσημέρι πήγαινα σε συναυλίες. Από το γυμνάσιο άρχισα να βλέπω έργα, ιδίως στο Θέατρο Τέχνης. Την πρώτη φορά που πήγα στο υπόγειο του Ορφέα συγκλονίστηκα και την ίδια στιγμή ένιωθα πολύ οικεία με τον χώρο. Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν η “Νίκη” της Λούλας Αναγνωστάκη με πρωταγωνίστρια τη Ρένη. Και η πρώτη παράσταση όπου έπαιξα ήταν η “Κασέτα”, επίσης της Αναγνωστάκη», λέει.
Τετ α τετ
Βέβαια, είναι η πρώτη φορά που παίζει τετ α τετ με τη Ρένη Πιττακή, στο εντυπωσιακό θρίλερ του Στιβεν Κινγκ «Misery». «Μια σχιζοφρενής νοσοκόμα κρατάει φυλακισμένο στο σπίτι της έναν συγγραφέα και τον πιέζει να γράψει το τελευταίο του μυθιστόρημα με βάση τη δική της βούληση. Το “Misery” μας δείχνει τις πολλές πλευρές που κρύβει ο άνθρωπος, που είναι ικανός ακόμη και για το μεγαλύτερο έγκλημα. Μας δείχνει ότι ο άνθρωπος –και προσοχή, όχι σαν ειδική περίπτωση– είναι το μεγαλύτερο τέρας. Επίσης μας θυμίζει ότι στο όνομα της αγάπης γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα», παρατηρεί.
Παράλληλα δουλεύει στον Αμλετ, το εμβληματικό έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Η παράσταση σε διασκευή, σκηνοθεσία και ερμηνεία του Λάζαρου Γεωργακόπουλου ονομάζεται «Αμλετ Οργή», και αφού παρουσιάστηκε στο θέατρο Αργώ, θα επαναληφθεί από τον Σεπτέμβριο. Ο ηθοποιός αναμετριέται με όλα τα πρόσωπα του σαιξπηρικού δράματος, παρουσιάζοντάς τα ταυτόχρονα και ως διαφορετικές πλευρές του Αμλετ. «Αγαπούσα τον ρόλο από μικρός. Ο Αμλετ είναι ολόκληρος ο άνθρωπος. Είναι τα πάντα. Μπορείς να δεις όλους τους ρόλους του έργου σαν δίπολα του Αμλετ», αναφέρει και έπειτα από μικρή παύση τονίζει: «Ποτέ δεν είδα το θέατρο ως επιβίωση. Λειτουργώ πάντα με βάση τις καλλιτεχνικές ανάγκες μου. Αυτό είναι το βασικό για μένα. Ετσι, ή συμμετέχω σε ενδιαφέρουσες παραστάσεις ή παρουσιάζω μια δική μου ιδέα, ουσιαστικά χειροποίητα. Οι δυσκολίες βέβαια σε κάνουν πιο επινοητικό. Η φαντασία δουλεύει και αναζητεί λύσεις». Του θυμίζω το «Orther Side» του Ντέιαν Ντουκόφσκι, που σκηνοθέτησαν και παρουσίασαν το 2006 μαζί με τη Μαρία Κατσιαδάκη (τη σύζυγό του) και τη Λυδία Φωτοπούλου (φίλη και νονά της κόρης τους). «Α, μα, ναι, αυτή ήταν μια αληθινά χειροποίητη, οικογενειακή παράσταση! Πόσο χαίρομαι που τη θυμάστε. Σας ευχαριστώ πολύ!».
Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης, Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια.