Τετάρτη μεσημέρι, οδός Πατησίων. Λεωφορείο, προϊστορικό μαστόδοντο με φυσούνα προσπαθεί να στρίψει από την οδό Μάρνη. Πλην όμως, το εμποδίζει ακινητοποιημένο τρόλεϊ. Ακινητοποιημένο στην κυριολεξία, διότι οι δύο κεραίες του έχουν δεθεί κόμπος μαζί με το ηλεκτροφόρο σύρμα. Ο οδηγός δεν μπορεί να τις κατεβάσει. Το ρεύμα προς Ομόνοια είναι ακινητοποιημένο και όσο περνούν τα λεπτά δημιουργείται ο γνωστός συνωστισμός. Τίποτε το σπουδαίο, κατάσταση συνηθισμένη, υπομονή με δόντια που τρίζουν. Στο αντίθετο ρεύμα η κίνηση διεξάγεται κανονικά. Εκεί, μπροστά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο είναι σταθμευμένο λεωφορείο της αστυνομίας. Υπομονή. Κάποιος θα βγει από εκεί μέσα να διακόψει την κίνηση στο ρεύμα προς Πατήσια, ώστε η φυσούνα να βγει ώς εκεί και να στρίψει. Ανακούφιση όταν ένα περιπολικό καβαλάει το διάζωμα και σταματάει μπροστά μας. Επιτέλους, αυτοί θα διακόψουν τη ροή στο αντίθετο ρεύμα ώσπου να απελευθερωθεί το τέρας. Ο συνοδηγός με το χέρι στο παράθυρο, προφανώς για να αερίσει τη μασχάλη του, διότι το καλοκαίρι ήρθε νωρίς, κάτι λέει στον οδηγό. Μάλλον κάτι του τύπου: «Μα πού είναι το κράτος». Μετά θυμάται ότι αυτός είναι ό,τι κοντινότερο κυκλοφορεί στο κράτος στην περιοχή και υποθέτω τον παροτρύνει να κάνουν επί τόπου στροφή και να φύγουν από εκεί που ήρθαν για να μην μπλέξουν.
Το τρόλεϊ επιτέλους καταφέρνει να μετακινηθεί κάνα δυο μέτρα. Πλην όμως, ο κόμπος κεραιών και ηλεκτροφόρου σύρματος δυστροπεί. Αυτά έχουν οι κόμποι από την εποχή του Γορδίου τοιούτου. Το αποτέλεσμα είναι ότι το ηλεκτροφόρο σύρμα σπάει και εκτινάσσεται ώς το απέναντι ρεύμα του δρόμου, χτυπώντας σα ριπή μαστιγίου διερχόμενο μοτοσικλετιστή. Ευτυχώς, αυτός κρατά την ισορροπία του. Κάποιοι βγαίνουν από τα αυτοκίνητα να δουν αν χρειάζεται βοήθεια. Δεν είναι η περίπτωση των δύο αστυνομικών που διατηρούν την ψυχραιμία τους, όπως ο επιθεωρητής Κάλαχαν ακόμη και στις πιο κρίσιμες στιγμές της καριέρας του, και δεν κουνιούνται από τη θέση τους. Κάποια στιγμή, οι αστυνομικοί βαριούνται να περιμένουν κι ενώ το μαστόδοντο συνεχίζει να ξεφυσάει, κάνουν επιτόπου στροφή και εξαφανίζονται όπως ακριβώς εμφανίστηκαν. Ωσάν να μη συμβαίνει τίποτε.
Ποία η διαφορά ανάμεσα στον σμηναγό Μπαλταδώρο και τους δύο αστυνομικούς; Αν κι αυτός συμπεριφερόταν όπως τα δύο ξεδιάντροπα παιδιά στο περιπολικό, αυτή τη στιγμή θα ζούσε. Ομως, αυτός αισθανόταν υποχρεωμένος να ανταποκριθεί στο καθήκον του. Ο Πλάτων στους «Νόμους» αποκαλεί το αίσθημα αυτό «αιδώ». Και γι’ αυτό ο Μπαλταδώρος δικαιούται τον σεβασμό μας, σε αντίθεση με τους δύο, τους προϊσταμένους τους και όλο τους το σόι μετά συγχωρήσεως. Εχει και η ντροπή την τιμή της.