Στα μαλακά

4' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

H έκκλησή μου για ευρηματικότητα δεν έπιασε τόπο. Η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής τιμώρησε τον βουλευτή που δεν αξίζει να γράφεται το όνομά του με την επιβολή της «πολιτικής αποδοκιμασίας», κάτι αντίστοιχο του ιερατικού επιτιμίου.

Η προφανής επιείκεια οφείλεται στην αναγνώριση του ελαφρυντικού της ηλιθιότητας υπέρ του κατηγορουμένου. Αυτό είναι σαφές, καθώς ο παραπεμφθείς γράφει στο απολογητικό υπόμνημά του ότι δεν κατάλαβε ποιο ήταν το νόημα του συνθήματος, παρότι στο βίντεο το επαναλαμβάνει και ο ίδιος· και εξηγεί γιατί δεν κατάλαβε: «Λόγω της προσπάθειάς μου που κατέβαλα να συγκροτήσω τη σκέψη μου αναφορικά με τα όσα ήθελα να πω». Συγγνώμη, αλλά ποιος δικαστής μπορεί να αγνοήσει την τρομερή αλήθεια για τον απολογούμενο που περιέχει αυτή η πρόταση;

Το λέω, επειδή όλοι καταλαβαίνουμε ότι, μέσα στις συνθήκες της συγκεκριμένης περίστασης για την οποία απολογείται ο κατηγορούμενος, η πρόταση αυτή είναι ψευδής – τον βλέπουμε στο βίντεο, θυμίζω, να χαμογελά επαναλαμβάνοντας το σύνθημα. Αν όμως γενικεύσουμε την ισχύ της, αν δηλαδή την εξετάσουμε με υπόβαθρο τη συνολική ύπαρξή του, τότε η πρόταση είναι απολύτως αληθής! Δεν χωρεί αμφιβολία ότι αυτός ο άνθρωπος όταν σκέπτεται –ή νομίζει ότι σκέπτεται– του είναι αδύνατο να κάνει κάτι άλλο την ίδια στιγμή. Αντε, το πολύ πολύ, να σκαλίζει ταυτοχρόνως τη μύτη του, αλλά ώς εκεί. Και αυτό ασυνείδητα πρέπει να το κάνει· μόλις το συνειδητοποιεί μπερδεύεται και το δάχτυλο καταλήγει στο μάτι…

Αχ, Γκόρνα!

Τα νεύρα στο υπουργείο Εξωτερικών, εξαιτίας της κακής τροπής που πήραν ξαφνικά οι διαπραγματεύσεις για το «ονοματολογικό» (νέος όρος αυτός, βολικά ουδέτερος), ήταν κάτι φανερό από τη Δευτέρα. Την πλήρωσε, κατ’ αρχάς, ο φουκαράς ο Κουμουτσάκος, που περνούσε εκείνη τη ώρα από εκεί και ήταν βολικός. Το γραφείο του υπουργού τον περιέγραψε περίπου ως χαζό, σε ανακοίνωση με την οποία απαντούσε σε σχόλια του βουλευτή της αντιπολίτευσης, για τα νέα δεδομένα που έθεσε ο Ζάεφ με τις συνεντεύξεις του και για τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης. Την επομένη, δηλαδή χθες, το γραφείο του υπουργού απηύθυνε «αυστηρές συστάσεις» (είναι, ας πούμε, τρία κλικ παρακάτω από την «πολιτική αποδοκιμασία»…) προς τον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ, ο οποίος κελαηδάει στους δημοσιογράφους της χώρας του κάθε μέρα που περνάει.

Χθες, πάντως, κατάλαβα ποια ήταν η αιτία του εκνευρισμού στο υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και της διαπραγματευτικής τόλμης ή θράσους του πρωθυπουργού Ζάεφ να απορρίψει δημόσια τις κόκκινες γραμμές της Αθήνας στη διαπραγμάτευση. Γιατί τα Σκόπια να εκθέτουν έτσι την Αθήνα, όταν μέχρι προχθές ξεχείλιζε επιδεικτικά η καλή προαίρεση; Επειδή, χθες, η Φεντερίκα Μογκερίνι, η οιονεί υπουργός Εξωτερικών της Ε.Ε., πρότεινε για λογαριασμό της Επιτροπής (δεν έλεγε απλώς την άποψή της «σαν Φεντερίκα»…) την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ.

Η εξέλιξη θεωρείται «αιφνίδια» από κάποιους, ενώ δεν θα έπρεπε. Στην Επιτροπή θεωρούν σχεδόν δεδομένη την αίσια κατάληξη του «ονοματολογικού». Τους το έχει πουλήσει, κανονικά, ο Αλέξης. Μόλις στα τέλη Φεβρουαρίου, στη συνάντηση που είχε μαζί της, ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε στη Φ. Μογκερίνι ότι θα το λύσει και θα το κλείσει. Εκτοτε, δεν υπάρχει άνθρωπος στις Βρυξέλλες, ο οποίος να έχει μιλήσει μαζί της και να μην το γνωρίζει, επειδή του το έχει πει η ίδια.

Η πίεση που ασκεί η Επιτροπή στην Ελλάδα, μέσω της Φ. Μογκερίνι, είναι επειδή όλα τα ελληνικά θέματα, από τα οικονομικά μέχρι τα διπλωματικά, μέχρις ενός βαθμού συμψηφίζονται. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι θα εκτιμηθεί δεόντως αν η κυβέρνηση διευκολύνει ώστε να ανοίξει ο δρόμος της Ευρώπης προς τα «δυτικά Βαλκάνια» (επίσης βολικά ουδέτερος όρος), κάτι που σφοδρά επιθυμεί η Γερμανία και, συνεπώς, η Επιτροπή. Αντιθέτως, μια αποτυχία –και μάλιστα τέτοια που θα αφήσει τις διμερείς σχέσεις σε χειρότερο σημείο από πριν– δεν θα είναι χωρίς επιπτώσεις στις σχέσεις της κυβέρνησης με τις Βρυξέλλες.

Ας μη μας παρασύρουν οι γλοιώδεις κολακείες που απευθύνουν κατά καιρούς προς την ελληνική κυβέρνηση κάποιοι ελαφροί χαρακτήρες της υπόθεσης· στις Βρυξέλλες, ο Τσίπρας τους είναι αγαπητός όσο τους είναι χρήσιμος. Το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων μειώνει τη χρησιμότητά του. (Μη σας πω κιόλας την «απομειώνει»! Κάτι που φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι πολύ σοβαρότερο από το κοινό «μειώνει», αλλιώς δεν θα το χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι δημοσιογράφοι…)

Θεσμός

Εδώ ας σταθούμε! Δεν είδα να το πρόσεξαν πολλοί, αλλά ήταν το καλύτερο και το πιο διαφωτιστικό στοιχείο στην αφήγηση του ενός εκ των «τριών παιδιών» που ανέβασαν τις σημαίες στις βραχονησίδες των Φούρνων. Η ιδέα, είπε, τους ήλθε εκεί που κάθονταν και έπιναν καφέ. Εκεί το σκέφθηκαν και είπαν με αποφασιστικότητα «αυτό θα γίνει», ήταν τα λόγια του. (Δεν το άκουσα στην αφήγηση, αλλά υποθέτω ότι αγνάντευαν τις βραχονησίδες από εκεί όπου έπιναν καφέ…)

Για μένα, δεν είναι απλώς σημειολογικό το θέμα που αναδεικνύει η επισήμανση του χώρου στον οποίο τους ήλθε η ιδέα. Είναι μία ακόμη απόδειξη της πεποίθησής μου ότι ο βασικός εκπαιδευτικός θεσμός του Υπαρκτού Ελληνισμού στην ωριμότητά του είναι το καφενείο – το ευρέως νοούμενο καφενείο, με τις μεταμορφώσεις του σε τηλεόραση παλαιότερα και, τώρα, σε Διαδίκτυο. Ο ανταγωνιστικός θεσμός, που θα μπορούσε να ελέγξει την επιρροή του καφενείου, είναι το πανεπιστήμιο. Ποιο πανεπιστήμιο όμως; Με μοναδική εξαίρεση τον νόμο της Διαμαντοπούλου, η εξέλιξη του ελληνικού πανεπιστημίου από το 1981 και ύστερα δεν είναι μια πορεία προς το καφενείο;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή