O σεφ που έχασε τη γεύση του

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

O​​​​ταν πρωί. Εφτασα έξω από το εστιατόριο, άνοιξα την πόρτα και είδα έναν τύπο να σκουπίζει. Ρώτησα, είναι εδώ ο σεφ; Εκείνος με κοίταξε και μου είπε: “Εγώ είμαι. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;"». Ο κύριος με τη σκούπα ήταν ο Αμερικανός σεφ Τόμας Κέλερ, του εμβληματικού «French Laundry» στην Καλιφόρνια, ήδη διάσημος όταν ο νεαρός, ανερχόμενος μάγειρας Γκραντ Ακετζ του ζήτησε μια θέση στην κουζίνα του εστιατορίου του.

Οι μαγειρικές περιπέτειες του 44χρονου σήμερα Ακετζ ξεκίνησαν σε μια μικρή πόλη του Μίσιγκαν, στο οικογενειακό εστιατόριο. Συνεχίστηκαν στην περίφημη σχολή CIA (Culinary Istitute of America) στη Νέα Υόρκη και μετά σε διάφορα εστιατόρια των ΗΠΑ. Το ταλέντο του, ο δυναμισμός, η σκληρή δουλειά και το απαραίτητο… θράσος, τον οδήγησαν πλάι σε σπουδαίους σεφ. Το όνομά του άρχισε να ακούγεται στους κύκλους της υψηλής γαστρονομίας και η πορεία του ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Ηταν το νέο μεγάλο αστέρι.

Ο Γκραντ Ακετζ αφηγείται τη ζωή του σε ένα από τα επεισόδια της σειράς του Netflix «Chef’s Table», μια παραγωγή που προτείνει έναν νέο τρόπο παρουσίασης εκπομπών μαγειρικής, εστιάζοντας στον άνθρωπο, τη ζωή του, τον τρόπο σκέψης του, τη φιλοσοφία του. Η μαγειρική δεν παρουσιάζεται ως ριάλιτι ή αρένα, δεν κερδίζει όποιος έχει τα πιο φανταχτερά τατουάζ ούτε αυτός που κόβει πιο γρήγορα με το μαχαίρι.

Οι κατσαρόλες, οι φωτιές, τα πιάτα, έρχονται σε δεύτερο πλάνο, και η κουζίνα παρουσιάζεται ως ένα εργοστάσιο ιδεών.

Η ζωή του Ακετζ θα μπορούσε να αποτελέσει σενάριο για ταινία, με τίτλο «Ο σεφ που έχασε τη γεύση του». Το 2007, κι ενώ άγγιζε την κορυφή, διαγνώστηκε με μια σπάνια μορφή καρκίνου στη γλώσσα. Οι γιατροί του έδωσαν λίγους μήνες ζωής εκτός κι αν αποφάσιζε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και να του αφαιρεθεί το μεγαλύτερο μέρος της γλώσσας του. Οταν ο Νικ Κοκόνας, φίλος του και συνεταίρος –δαιμόνιος επιχειρηματίας της εστίασης– στο εστιατόριο Alinea στο Σικάγο, τον ρώτησε τι θέλει να κάνει, η απάντηση του Ακετζ ήταν: «Να πεθάνω με αξιοπρέπεια». Ευτυχώς τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Παρακολούθησε σε κλινική του Σικάγου ένα πειραματικό πρόγραμμα χημειοθεραπείας που είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα χωρίς να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση. Εχασε όμως τη γεύση του.

«Δοκίμαζα τα πιάτα και έλεγα στα παιδιά στην κουζίνα, “δεν έχουν αλάτι”. Με κοίταζαν χωρίς να μου απαντούν, οπότε καταλάβαινα… Τι σεφ θα ήμουν;». Μια μέρα έτσι όπως έπινε τον καφέ του, όπου από συνήθεια έβαζε ζάχαρη, αισθάνθηκε μια γλύκα. Είχε αρχίσει να ανακτά ξανά τη γεύση του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή