Ο θάνατος του σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου προκαλεί δέος, θλίψη και ευγνωμοσύνη στις καρδιές όλων των Ελλήνων. Η υπέρτατη θυσία, η απώλεια ενός νέου, ξεχωριστού και άριστου ανθρώπου –συζύγου, πατέρα μικρών παιδιών –, η αναγνώριση ότι κάποιοι ζουν με τον θάνατο για να μπορούμε να απολαμβάνουμε την ελευθερία, μας θυμίζουν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν χαρίζεται. Ούτε η ελευθερία ούτε η ζωή.
Δεν αρκεί, όμως, απλώς να θυμόμαστε τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα για να μη διαταραχθεί η δική μας καθημερινότητα, η δική μας οικογένεια. Δεν είναι μόνο η μνήμη των ονομάτων τους, το μακρύ προσκλητήριο επιφανών ανδρών και γυναικών, που τους κρατεί ανάμεσά μας· η θυσία τους πρέπει να μας υπενθυμίζει συνεχώς το δικός μας χρέος προς αυτούς και να ανταποκριθούμε αναλόγως. Στη δημόσια ζωή μας κυριαρχεί ένα επικίνδυνο μείγμα υπερβολής και επιπολαιότητας, όπου ασήμαντες διαφορές αντιμετωπίζονται ως θανάσιμες έχθρες, όπου πληγές του παρελθόντος σκαλίζονται συνεχώς, δηλητηριάζοντας το παρόν, όπου προσωπικές επιδιώξεις κυριαρχούν, εις βάρος του συνόλου. Ξεχνάμε τι θα πει «καθήκον», «αφοσίωση», «σοβαρότητα», «συνέπεια» και «ευθύνη». Παρασυρόμενοι από τηλεοπτικές φωνασκίες και ανόητους καβγάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξεχνάμε το έργο που συντελείται κάθε μέρα στα σύνορά μας – σε γη, θάλασσα και ουρανό. Ετσι, αδιαφορούμε και για το έργο που συντελείται στα νοσοκομεία μας, στους δρόμους, στις επιχειρήσεις της πυροσβεστικής, στις μονάδες απεξάρτησης, σε όποιο σημείο της επικράτειας άνθρωποι παρέχουν βοήθεια, ασφάλεια και παρηγοριά σε όσους έχουν ανάγκη.
Ο θάνατος ενός πιλότου πάντα συγκλονίζει. Ο σμηναγός Μπαλταδώρος, όπως και οι ήρωες που έπεσαν πριν απ’ αυτόν, χάθηκε στο άνθος της ηλικίας του, στο απόγειο των ικανοτήτων και της προσφοράς του. Βλέπουμε έναν εκ των αρίστων της γενιάς του να φεύγει ξαφνικά, να στερεί σε παιδιά, γυναίκα και γονείς την ασφάλεια και την παρηγοριά που η θυσία του προσέφερε σε όλη την κοινωνία. Το χρέος μας σε αυτούς που έπεσαν, σε αυτούς που συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να διακινδυνεύουν τη ζωή τους κάθε μέρα και κάθε νύχτα, είναι να προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε – ο καθένας όπως μπορεί. Εάν θέταμε στόχο να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να είμαστε χρήσιμοι όχι μόνο στους δικούς μας αλλά σε όλη την κοινωνία, θα χτίζαμε μια χώρα αντάξια των αρίστων και της θυσίας τους.