Είναι σαφές ότι τα κράτη δεν έχουν αισθήματα. Κινούνται και πράττουν με απόλυτο κυνισμό, σύμφωνα με τις δυνατότητες, τα συμφέροντά τους και τις διεθνείς ισορροπίες και ανάλογα –υποτίθεται– με τις αρχές του πολιτικού συστήματός τους. Θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος ότι συνήθως συμπεριφέρονται επίσης στη βάση μιας λογικής, με τη χρηστική και όχι με την ηθική έννοια. Ενεργούν, δηλαδή, ανά πάσα στιγμή με γνώμονα την εξυπηρέτηση των στόχων και σκοπών τους. Πρόκειται για συμπεράσματα της Ιστορίας και αναμφίβολα αυτά ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου και μέχρι την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και του κομμουνιστικού «μπλοκ».
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα ίδια ισχύουν και στη συγκυρία κατά την οποία ζούμε. Αντίθετα, είναι φανερό ότι πολλές γνωστές σταθερές έχουν εκλείψει για ποικίλους λόγους· η δημοκρατία ως πολίτευμα δοκιμάζεται σε αρκετές χώρες, προέκυψαν αρκετοί απρόβλεπτοι ηγέτες, νέοι «παίκτες» βγήκαν στο προσκήνιο, εντάθηκε η πολυπλοκότητα σχέσεων και προβλημάτων, τεράστια λάθη του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος από μεγάλες δυνάμεις εκδικούνται με τρανό παράδειγμα όσα γίνονται σήμερα στη Συρία και στη Μέση Ανατολή. Γενικά, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πρωτόγνωρη ρευστότητα και είναι όντως παρακινδυνευμένη κάθε προσπάθεια ερμηνείας της ανάφλεξης που απειλεί να πάρει γενικευμένες διαστάσεις στη Συρία.
Ωστόσο, είναι δυνατή η επισήμανση κάποιων συμπτώσεων. Οπως ότι «τα χημικά» αποτελούν πάλι την αφορμή της απειλούμενης νέας εμπλοκής των ΗΠΑ στην περιοχή, με αντίστοιχη κλιμάκωση της όξυνσης των σχέσεών της (και γενικότερα της Δύσης) με τη Ρωσία. Η εισβολή των ΗΠΑ επί Μπους του Β΄ στο Ιράκ είχε τα ανύπαρκτα, όπως αποδείχθηκε, «χημικά» του Σαντάμ Χουσεΐν ως δικαιολογία. Και τώρα τη χρήση «χημικών» από τον Ασαντ απειλεί να «τιμωρήσει» ο Τραμπ, ο οποίος πριν από λίγες ημέρες είχε καταπλήξει το σύμπαν με τη δήλωσή του ότι θα αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις από τη Συρία. Επιπλέον, με χημικό νευροτοξικό έγινε η απόπειρα δολοφονίας του πρώην κατασκόπου Σκριπάλ στη Βρετανία, για την οποία κατηγορείται η Ρωσία από σύσσωμη τη Δύση.
Οι παραπάνω συμπτώσεις που απειλούν με έκρηξη ολόκληρο τον κόσμο συνοδεύονται από κάποια ερωτήματα που ζητούν απάντηση. Γιατί να χρησιμοποιήσει ο Ασαντ χημικά, ενώ έχει ήδη κατατροπώσει τους αντιπάλους του; Οχι ότι δεν είναι ικανός να το κάνει, αλλά με ποια λογική να το κάνει τώρα; Και μήπως ο Τραμπ που πιέζεται στο εσωτερικό των ΗΠΑ για την υπόθεση του «ρωσικού δακτύλου» στις περασμένες εκλογές βρίσκει ευκαιρία να αποσείσει τις κατηγορίες και να συσπειρώσει τους Αμερικανούς γύρω του, ή εξαναγκάζεται έτσι από άλλες δυνάμεις να παραμείνει στη Συρία; Παρεμπιπτόντως, ποιο λόγο είχε τώρα η Μόσχα να εξοντώσει έναν παλιό κατάσκοπο των Αγγλων, αφού μπορούσε να τον εξαφανίσει άνετα όταν τον συνέλαβε πριν από χρόνια; Εκτός αν αποφάσισε να συσπειρώσει τη Δύση γύρω από το απομονωμένο μέχρι πριν από λίγο καιρό (λόγω Brexit) Λονδίνο…
Αβυσσος οι βουλήσεις των κρατών, αλλά και τα μυστήρια των «χημικών» δεν πάνε πίσω.