Εχω στ’ αλήθεια μεγάλη περιέργεια να δω τι ποσοστό θα λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Δεν εννοώ τις συνέπειες της υπόθεσης του ΠΑΟΚ και του Ιβάν Σαββίδη. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή από τις ιδέες – ας πούμε, το νερό. Το θεωρούμε δεδομένο ότι, εφόσον πληρώνουμε τον λογαριασμό, θα υπάρχει κάθε μέρα, σε όποια ποσότητα χρειαζόμαστε και θα είναι ασφαλές για την υγεία μας. Οχι, πλέον, επί ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον οι Θεσσαλονικείς αυτό πρέπει να το κατάλαβαν με τα όσα τραβάνε εδώ και μέρες.
Αυτό που συμβαίνει με την υδροδότηση της Θεσσαλονίκης δεν είναι το μνημόνιο· είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η μοναδική ανικανότητά του να διοικήσει οτιδήποτε. Επρεπε να φθάσει η έκτη ημέρα αφότου είχε καταρρεύσει το δίκτυο της υδροδότησης στην πόλη για να βγει η διοίκηση της κρατικής εταιρείας και να πει τρία πράγματα: ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε αμέσως, ότι θα συσταθεί επιτροπή εμπειρογνωμόνων και, τέλος, ότι αυτοί πάντως έκαναν προσλήψεις.
Αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι, πολύ προσφάτως, ο Σκουρλέτης εξήγγειλε προσλήψεις μόνιμου προσωπικού καθαριότητας στους δήμους ως «κορυφαίο γεγονός». Το βλέπει, υποθέτω, ως ένα βήμα προς την «τελειοτέρα κοινωνία», που λέει ο ποιητής, στην οποία το κράτος θα είναι ο μόνος εργοδότης. Ποιος είναι, άλλωστε, για τον ΣΥΡΙΖΑ ο σκοπός κάθε θέσης εργασίας αν όχι ο ίδιος ο εργαζόμενος; Αυτή είναι η ξεδιάντροπη λογική τους· στη γελοιωδέστερη εκδοχή της μάλιστα, τη βλέπουμε στην περίπτωση της ηλεκτρονικής πλατφόρμας του «Εξοικονομώ Κατ’ Οίκον», η οποία έκλεισε και αυτή μαζί με το υπουργείο, για να κάνει Πάσχα!
Αυτές είναι όμως οι συνέπειες της αριστερής διακυβέρνησης. Ασκείται από ανθρώπους που αφιέρωσαν τόσο βαθιά τη ζωή τους στο όραμα του καλύτερου μέλλοντος, ώστε είναι τελείως άπραγοι με το παρόν και τα προβλήματά του, την ίδια ώρα που τα επικαλούνται μάλιστα. Ας προσέχαμε, όμως. Φαντάζομαι ότι οι Θεσσαλονικείς θα είναι περισσότερο προσεκτικοί μετά την ωραία εμπειρία…
Ου μπλέξεις
Ακούγεται υπεραπλουστευτικό, αλλά δεν είναι: κάποιοι άνθρωποι επιβιώνουν στη ζωή, ανάμεσα στα άλλα και επειδή είναι καλύτερα να μην μπλέξεις μαζί τους. Δεν είναι πολλοί και ούτε θα μπορούσαν να είναι· προϋποθέτει τις ανάλογες δυνατότητες, ώστε να είναι κάποιος τόσο δυσάρεστος και, φυσικά, δεν τις έχουν όλοι. Τέτοια είναι η περίπτωση του μητροπολίτη Αιγιαλείας. Η μανία του Αμβρόσιου, όταν εκδηλώνεται, είναι κάτι τόσο βαθιά αντιαισθητικό, ώστε οι περισσότεροι να αποφεύγουν να την προκαλέσουν. Είναι μια μορφή εκφοβισμού και αυτή· σε εκδοχή παρωδίας, βέβαια, η οποία όμως λειτουργεί εξίσου αποτελεσματικά με πιο ευθείες μορφές εκφοβισμού.
Μετά την αναίρεση της αθωωτικής απόφασης για το περιβόητο «φτύστε τους», ο Σεβασμιώτατος τα έχει βάλει με τον υπουργό Δικαιοσύνης, στον οποίο επ’ ευκαιρία των εορτών απέστειλε ευχετήρια επιστολή. (Ευχετήρια; Αν αφαιρέσεις την πρώτη συλλαβή της λέξης και μετά προσθέσεις ένα σίγμα ανάμεσα στο δεύτερο και στο τρίτο γράμμα, είσαι πιο κοντά στο πραγματικό νόημα της επιστολής…). Εκεί, λοιπόν, μέσα από έναν χείμαρρο κουραστικό και για το μάτι (ένα κείμενο διάσπαρτο από θαυμαστικά, φράσεις στα κεφαλαία ή με «bold» χαρακτήρες, ενοχλητικό και μόνο να το βλέπεις, διότι ακούς μέσα σου τη φωνή του…), ο Αιγιαλείας παραπονείται στον υπουργό, για τις προσβλητικές αφίσες εναντίον του που εμφανίσθηκαν σε διάφορες πόλεις και ζητεί τη δίωξη των υπευθύνων. Με προβληματίζει, ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο θέτει το αίτημά του προς τον υπουργό: «Αν είσθε δίκαιος και μάλιστα αν είσθε “παλικάρι”, σας προκαλώ: δώστε εντολή να γίνουν έρευνες και συλλήψεις». Συγγνώμη, αλλά επειδή ο ίδιος βάζει τη σημαντική λέξη σε εισαγωγικά, την εννοεί όπως στο ανέκδοτο με τους Κρήτες;
Ψήγμα σοφίας
Μένουμε στον χώρο του πνεύματος και περνάμε στον αντιπρόεδρο της Βουλής Γεώργιο Βαρεμένο. Η παρέμβασή του νομίζω ότι αξίζει την προσοχή μας, ιδίως λόγω της συγκυρίας στα ελληνοτουρκικά και των κινδύνων που διατρέχουμε. «Εφόσον δεν υπάρχει κανένα υπερόπλο να μας προστατεύσει», ο αντιπρόεδρος συμβουλεύει «να χρησιμοποιήσουμε ως όπλο την Ιστορία και τον πολιτισμό μας». Φοβερό, δεν είναι; Τόσο απλό και τόσο μεγαλοφυές συνάμα. Τόσο καιρό μάλιστα να είναι μπροστά μας κι εμείς να μη το βλέπουμε. Πώς δεν το σκέφθηκε κανείς άλλος ώς τώρα; Αξίζει λοιπόν την προσοχή μας η παρέμβαση Βαρεμένου, όπως αξίζει κάθε τι γνησίως κωμικό, όταν όλα τριγύρω είναι ζοφερά.
Βιβλίο
Ευχαριστώ ειλικρινά τον καθηγητή και ακαδημαϊκό Απόστολο Γεωργιάδη, που σκέφθηκε να μου στείλει το βιβλίο του «Τι είναι δίκαιο; Η νομική επιστήμη για όλους», το οποίο εκδόθηκε πρόσφατα από τις (αγαπημένες μου) Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Δεν υπάρχει λεπτότερος, αλλά και πιο γενναιόδωρος τρόπος από αυτόν που διάλεξε ο κ. Γεωργιάδης για υποδείξεις στον άλλο ότι καλό είναι να βελτιώσει λιγάκι τις γνώσεις του στα νομικά, αν θέλει να εκφέρει άποψη για τέτοια θέματα. Και το βιβλίο του Α. Σ. Γεωργιάδη είναι το ιδεώδες εργαλείο για περιπτώσεις σαν τη δική μου. Καλογραμμένο για να είναι εύληπτα τα νοήματα, χωρίς εκπτώσεις όμως στο επιστημονικό κύρος, εμπλουτισμένο με παραδείγματα εκεί όπου χρειάζονται και, κυρίως, οργανωμένο σε κεφάλαια με τρόπο ώστε να μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και ως εγκυκλοπαίδεια, είναι πραγματικά ό,τι χρειαζόμουν! Ευχαριστώ.