Η κατασκευή έμοιαζε με το σύστημα εκτόξευσης του Falcon Heavy, του πυραύλου του Έλον Μασκ. Είχε μια τρίποδη βάση, πάνω στην οποία στεκόταν ένας μίνι πύραυλος 30 εκατοστών, κάτω από τον οποίο κρεμόταν ένα κορδόνι. Σε αυτό έβαλε φωτιά ο θείος Ηλίας και το αυτοσχέδιο διαστημικό λεωφορείο, που στόχο είχε να γιορτάσει την Ανάσταση του Θεανθρώπου από το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου (η λεγόμενη μικρή Ανάσταση, αν και καθόλου δεν συνηγορούσε σε αυτό το μέγεθος του συγκεκριμένου εκρηκτικού), εκτοξεύτηκε κατακόρυφα με ιλιγγιώδη ταχύτητα και κρότο. Ένας αχός εντυπωσιασμού ακούστηκε από την ομήγυρη –φαντάζομαι σε αυτό στόχευε ο θείος Ηλίας– και σε λίγο ο πύραυλος είχε χαθεί από τα μάτια μας. Προς ποια κατεύθυνση παρέμενε άγνωστο και το πού θα προσγειωνόταν δεν έδειξε να απασχολεί κανέναν, παρότι σε αυτό ο πύραυλος του θείου Ηλία δεν έμοιαζε καθόλου με αυτόν του Μασκ, δηλαδή κανένα τμήμα του δεν επέστρεψε στο σημείο εκτόξευσης.
Το Πάσχα των παιδικών μου χρόνων έχει χαραχτεί από τέτοιες αναμνήσεις. Και αυτή είναι η πιο ανώδυνη, καθώς το συγκεκριμένο πυροτέχνημα δεν έπεσε στα κεφάλια μας ούτε και στο κεφάλι κάποιου άλλου, εξ όσων γνωρίζουμε. Στην εκκλησία του χωριού της Κυνουρίας όπου οι γονείς μας μας πήγαιναν για Ανάσταση τα πρώτα χρόνια των πασχαλινών μας διακοπών στην περιοχή, η κατάσταση θύμιζε Καταιγίδα της Ερήμου, δυναμιτάκια έπεφταν ΜΕΣΑ στον ναό, η πλατεία έμοιαζε με τη Βαγδάτη και ο καημένος ο κ. Γιώργος, που είχε αναλάβει να μας πάει μια χρονιά, προσπαθούσε να μας φυγαδεύσει εφαρμόζοντας κάλυψη-απόκρυψη, φωνάζοντας «ΤΩΡΑ» όταν έκρινε πως ήταν ΣΧΕΤΙΚΑ ασφαλές να βγούμε πίσω από το πρώτο αυτοκίνητο και να καλυφθούμε πίσω από το δεύτερο. Όταν τελικά βρήκε έναν αστυνομικό να του πει τον πόνο του, εκείνος είπε κάτι του τύπου «ε, Ανάσταση είναι» και πίσω από την πλάτη του κρατούσε δυναμιτάκι. Και μιλάω απολύτως σοβαρά.
Όπως καταλαβαίνετε, αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήγαμε Ανάσταση στο συγκεκριμένο χωριό. Μετά οι γονείς μας μπήκαν σε αυτή την τρέλα που μπαίνουν οι άνθρωποι κάθε Πάσχα, γιατί «ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΑΝΑΣΤΑΣΗ», όσο επικίνδυνο κι αν αποδεικνύεται: αρχίζουν να ψάχνουν διάφορα εκκλησάκια που «έχουν ακούσει ότι δεν πέφτει ούτε ένα βαρελότο». Κάτι μοναστήρια στις κορυφές δύσβατων βουνών, κάτι παρεκκλήσια σε αμφισβητούμενες βραχονησίδες, κάτι μονές με 2½ καλόγριες, στα οποία καταφθάναμε μετά ταξίδι 3 ωρών και τελικά μαντέψτε: έπεφταν βαρελότα.
Πέρα από την πλάκα, που μπορούμε να την κάνουμε γιατί τελικά κανένας μας δεν έπεσε θύμα αυτού του βάρβαρου, ανεγκέφαλου και εντελώς παράνομου εθίμου που για κάποιο λόγο καλά κρατεί παρά τις απαγορεύσεις, η αυτοσχέδια κατασκευή και η ρίψη βαρελότων, δυναμιτακίων, πυραύλων Σκουντ, μπαλοθιών με πυροβόλα όπλα (μολότοφ δεν έχουμε δει ακόμα, αλλά επιφυλάσσομαι) έχουν στοιχίσει δεκάδες ζωές, πολύ συχνά μάλιστα μικρών παιδιών. Ο 7χρονος γιος του παπά στη Δροσιά Χαλκίδας, που έχασε τη ζωή του το 2011 από ναυτικού τύπου φωτοβολίδα συνδεδεμένη με αλεξίπτωτο (!) που έσκασε μπροστά του, είναι ένα από τα περιστατικά που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Τα βγαλμένα μάτια, τα κομμένα χέρια και πόδια, τα εγκαύματα στο πρόσωπο και στο σώμα αμέτρητα. Παρ’ όλα αυτά, το παράνομο εμπόριο ανθεί, οι έλεγχοι δεν φαίνεται να οδηγούν σε κάποια αποκλιμάκωση το έθιμο και οι κανονικοί άνθρωποι, που γνωρίζουν μετά βεβαιότητος πως οι ίδιοι δεν πρόκειται να αναστηθούν, κάθονται σπίτι τους. Άρα στην ερώτηση «γιατί δεν πάω Ανάσταση» η απάντηση είναι απλή: Γιατί είμαι κανονικός άνθρωπος. ■