Η αφήγηση θέλει τον Ιησού να πεθαίνει τη Μεγάλη Πέμπτη το απόγευμα και να επιστρέφει στη ζωή ξημερώματα του Μεγάλου Σαββάτου. Στον κύριο Γκρι αρέσουν κάτι τέτοιες λεπτομέρειες, να εκλαμβάνει τις Γραφές στην κυριολεξία τους διότι, όπως διατείνεται, προκύπτουν έτσι ερεθιστικές αφηγήσεις και λοξές εξιστορήσεις.
«Μια τρομακτική σιωπή καλύπτει όσους έφερε στη ζωή ο ίδιος ο Ιησούς», λέει. «Κανένας τους δεν μετέφερε στους ζώντες τι είδαν, τι ένιωσαν όσο ήταν πεθαμένοι. Ειδικά ο Λάζαρος ήταν κάμποσες μέρες μέσα στον τάφο».
Α, ο Λάζαρος. Ο Ρώσος συγγραφέας Λεονίντ Αντρέγιεφ (1871-1919) στο έξοχο διήγημά του «Λάζαρος» (μτφρ. Σ. Αργυροπούλου, εκδ. Ροές) παρουσιάζει το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου σαν ένα ανοσιούργημα: ο αναστημένος περιφέρεται στιγματισμένος μεταξύ των ζωντανών. Ολοι τον αποφεύγουν, καθώς το βλέμμα του είναι σαν αυτό της Μέδουσας: πετρώνει κάθε συναίσθημα, κάθε επιθυμία για ζωή σε όποιον τον κοιτάζει κατάματα. Πάνω απ’ όλα, ο Λάζαρος δεν ανοίγει το στόμα του. Το μόνο που επαναλαμβάνει είναι: «Ημουν νεκρός».
Και ο ίδιος ο Ιησούς; «Οι Γραφές του εκκλησιαστικού Κανόνα αποσιωπούν το πέρασμα του Χριστού στο επέκεινα», διευκρινίζει ο κύριος Γκρι. «Στο χωρίο 27.5 από το κατά Ματθαίον αναφέρεται μονάχα ότι τη στιγμή του θανάτου του Ιησού γίνεται σεισμός, ανοίγουν τα μνήματα και “σώματα κεκοιμημένων αγίων αναστήθηκαν”. Στη δε πρώτη επιστολή του Πέτρου (3.19-20) δηλώνεται ότι ο Ιησούς κήρυξε στα φυλακισμένα πνεύματα».
Η πιο περίεργη από τις σχετικές αφηγήσεις δεν ανήκει βέβαια στον Κανόνα. Πρόκειται για το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Νικοδήμου (χρονολογούμενο περί τον 2ο μ.Χ. αι.). Το συναρπαστικό αυτό κείμενο, που διαβάζεται σα φανταστική λογοτεχνία, αποτελείται από δύο μέρη: τα πρακτικά της δίκης του Ιησού και την κάθοδό Του στον Αδη (εκδ. Ζήτρος, μτφρ. Κων. Μποζίνης).
Η ιδιότυπη χριστιανική αυτή Νέκυια είναι ένας θρίαμβος του Χριστού στην Κόλαση: απελευθερώνει τους Πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης οδηγώντας τους στον Παράδεισο, με πρώτον τον Αδάμ, όπως βέβαια και τον έναν από τους δύο ληστές που σταυρώθηκαν πλάι του: προτού πεθάνει, του το είχε υποσχεθεί.
Η αφήγηση είναι γλαφυρότατη (ο Διάβολος και ο Αδης εμφανίζονται ως κανονικοί χαρακτήρες: ο πρώτος αποκαλεί τον δεύτερο «παμφάγο και ακόρεστο»), το πιο ενδιαφέρον όμως είναι η ίδια η αφηγηματική σκοπιά: ανήκει σε δύο από τους νεκρούς που αναστήθηκαν τη στιγμή του θανάτου του Ιησού πάνω στο σταυρό (υπόγεια σύνδεση με την προαναφερθείσα αφήγηση του Ματθαίου).
Η πιο χαρακτηριστική στιγμή είναι όταν οι προφήτες θυμίζουν στον Αδη ότι τα είχαν προβλέψει όλ’ αυτά, ειδικά ο Ησαΐας: «Πού σου θάνατε το κέντρον; Πού σου άδη το νίκος;».
«Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου; Αδη, πού είναι η νίκη σου;», μονολογεί ο κύριος Γκρι. «Ολα γίνονται για να ειπωθούν αυτά τα λόγια, για να ειπώνονται συνεχώς, σαν ξόρκι. Καλή Ανάσταση σε όλους».