Στις 15 Μαρτίου, αυτή η στήλη αναφέρθηκε στην ύπαρξη μιας ελληνοτουρκικής συμφωνίας «περί προλήψεως και διευθετήσεως των μεθοριακών επεισοδίων εις Θράκην και εις την θαλασσίαν περιοχήν παρά τας εκβολάς του ποταμού Εβρου», καθώς και τεσσάρων πρωτοκόλλων που υπέγραψαν οι δύο πλευρές για την οριοθέτηση της μεθορίου. Η συγκεκριμένη συμφωνία και τα πρωτόκολλα υπογράφηκαν στην Αγκυρα στις 7 Δεκεμβρίου 1971, η ελληνική Βουλή την κύρωσε το 1979 και έγινε νόμος του κράτους με τη δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 6 Ιουλίου του ίδιου έτους.
Το δημοσίευμα κατέληγε με ερωτήσεις, αν η συμφωνία ίσχυε στις μέρες μας και γιατί δεν την επικαλέστηκε η ελληνική πλευρά στην υπόθεση των δύο στρατιωτικών που κρατούνται (ακόμη) στις τουρκικές φυλακές. Φυσικά, ουδείς αξιωματούχος φιλοτιμήθηκε να δώσει μία απάντηση. Στο μεταξύ, η στήλη έμαθε ότι και η Τουρκία κύρωσε τη συμφωνία, δύο χρόνια αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου 1981, αλλά τουλάχιστον ώς το 1991 δεν είχε τεθεί σε ισχύ γιατί οι δύο πλευρές δεν προχώρησαν στην απαραίτητη ανταλλαγή των οργάνων επικύρωσης. Αγνωστο γιατί και ποιος ευθύνεται για την απροθυμία, αλλά το πιθανότερο είναι ότι ούτε μετά το 1991 και μέχρι σήμερα έχει γίνει αυτή η ανταλλαγή. Αλλωστε, αν ίσχυε η συμφωνία, ίσως το απλό μεθοριακό επεισόδιο με τους δύο στρατιωτικούς να μην έπαιρνε τις διαστάσεις που πήρε.
Στη σημερινή συγκυρία και ασχέτως των φανφαρονισμών που εκτοξεύονται από κάποιους, όλοι οι νουνεχείς μέσα και έξω από την κυβέρνηση αναγνωρίζουν ότι, μπροστά στην πρωτοφανή τουρκική προκλητικότητα και πέρα από την προσφυγή στη διπλωματία, το πιο σοφό για την ελληνική πλευρά είναι να κερδίζει χρόνο, να οργανώνεται και να θωρακίζεται. Διά παν ενδεχόμενον, στους εντελώς απρόβλεπτους καιρούς που ζούμε. Στο πλαίσιο αυτό, απαιτείται ή το άνοιγμα ή η διατήρηση διαύλων επικοινωνίας με την Αγκυρα, έστω και αν είναι φανερό –ή επειδή ακριβώς είναι φανερό– ότι ολόκληρο το φάσμα της συστημικής πολιτικής σκηνής στην Τουρκία βρίσκεται σε έξαρση εθνικισμού και μεγαλοϊδεατισμού με βασικό στόχο την ακύρωση της Συνθήκης της Λωζάννης, ακόμη και με τη βία.
Με αυτή την έννοια, μία ιδέα θα ήταν να προτείνει τώρα η Αθήνα την ανταλλαγή των οργάνων επικύρωσης για να αρχίσει η ισχύς της συμφωνίας του 1971. Οπως απέδειξε η περιπέτεια των δύο στρατιωτικών, πρόκειται για έτοιμη συμφωνία (αφού την έχουν υπογράψει και κυρώσει και οι δύο πλευρές) που θα ήταν χρήσιμη στις μέρες μας. Αν το δεχθεί η Τουρκία για να διασκεδάσει τους φόβους μας, έχει καλώς και δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Χωρίς αυτό να σημαίνει υποχρεωτικά ότι θα αλλάξει αμέσως την τύχη των δύο στρατιωτικών. Αν πάλι αρνηθεί –το πιθανότερο–, θα επιβεβαιώσει τις επεκτατικές διαθέσεις της και θα δικαιολογήσει τους φόβους μας. Ταυτόχρονα, όμως, θα μας προσφέρει ένα εκμεταλλεύσιμο επιχείρημα απέναντι στη διεθνή κοινότητα.