Δίπλα στο «Ακροπόλ Παλάς», στην οδό Πατησίων, απέναντι δηλαδή στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, η γωνιακή πολυκατοικία, σε θέση μεγάλης προβολής, βρίσκεται σε στάδιο αποπεράτωσης. Η χρονική απόσταση από αυτή τη φωτογραφία αρχείου είναι περίπου 60 χρόνια και μπορεί κανείς να φανταστεί την ανοικοδόμηση ολόγυρα κυρίως στη διάρκεια της δεκαετίας που θα ακολουθούσε. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η Αθήνα ανοιγόταν στον τουρισμό και το «Ακροπόλ Παλάς» ήταν ένα από τα πιο αριστοκρατικά ξενοδοχεία σε μια περιοχή που είχε περιζήτητες διευθύνσεις για κατοικία.
Η σύγκριση με το σήμερα είναι συνταρακτική. Οχι μόνο για το περιβάλλον με το οποίο πλαισιώσαμε το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, αλλά και για την εμπιστοσύνη που αποσύρθηκε εκ μέρους των πολιτών. Το «Ακροπόλ Παλάς», που ανήκει στο κράτος, συμβολίζει και αυτό μια τεράστια αμηχανία. Το μουσείο είναι εγκλωβισμένο. Και η οδός Πατησίων μία οδός που ελάχιστα θυμίζει αυτό που ήταν. Το ερώτημα που προκαλεί αυτή η παλιά φωτογραφία είναι το εξής: Από τη δεκαετία του 1950 έως σήμερα, η περιοχή γύρω από το μουσείο και το Πολυτεχνείο, έγινε καλύτερη ή χειρότερη; Η εύκολη απάντηση σε ένα μάλλον ρητορικό ερώτημα μας δείχνει την εξοικείωση με τη σταδιακή διολίσθηση που ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια. Η κατάρρευση του άξονα της Πατησίων συντηρείται από τις χρόνιες παθογένειες του Πολυτεχνείου, της Τοσίτσα, του Πεδίου του Αρεως, του Οικονομικού Πανεπιστημίου, της πλατείας Βικτωρίας και όσων προκαλούνται από αυτή την κατάσταση. Αν το έλεγες σε έναν κάτοικο της Πατησίων την εποχή αυτής της παλιάς φωτογραφίας θα σε έπαιρνε για τρελό. Αλλά η παρακμή της περιοχής δεν προέκυψε ξαφνικά. Και η ανατροπή της κατάστασης απαιτεί τολμηρές αποφάσεις που δεν φαίνονται στον ορίζοντα.