Πολλές φορές ναρωτιέμαι πώς θα αποθησαυριστούν τα emails που περιέχουν σκέψεις για την εποχή, πολύτιμες για τους αυριανούς ερευνητές. Μου έγραφε τις προάλλες ένας φίλος με αφορμή την απάθεια της κοινωνίας σε κρούσματα βίας και καταστροφής. «Είμαι απαισιόδοξος και νοιώθω φόβο για το τι μου επιφυλάσσει η ζωή στο Κλεινόν Αστυ», έλεγε ο φίλος, που διακρίνεται για την οξυδέρκειά του και την εμπειρία από τη διαβίωση στη Δυτική Ευρώπη. «Οταν έπειτα από τόσα και τόσα δεν υπάρχει ουσιαστική, σθεναρή και στοχευμένη αντίδραση, τότε είναι πολύ πιθανό να βρεθούμε μπροστά σε τετελεσμένες καταστάσεις». Δεν ήμουν έτοιμος να συμμεριστώ τόσο μαύρες σκέψεις, αλλά είναι γεγονός ότι η ζωή στην πρωτεύουσα δεν προκαλεί ανάταση. Η αίσθηση ότι η ζωή λιμνάζει είναι η αίσθηση που καλύπτει σαν σεντόνι ολόκληρη τη χώρα.
Στην Αθήνα όμως το νιώθει κανείς πιο έντονα. «Μιλούσα με κάποιους πρόσφατα», συνέχισε ο φίλος στο email, «και ενώ δεν είναι και τόσο νεότεροι, το όνομα “Αξαρλιάν” δεν τους έλεγε τίποτα! Ούτε για το αγόρι από το Αφγανιστάν που σκοτώθηκε από παρατημένη βόμβα στα Πατήσια γνωρίζανε». Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς πολλά ακόμη, για την αδιαφορία μπροστά στην είδηση ότι «δεν σημειώθηκαν προσαγωγές ούτε έγιναν συλλήψεις» όταν ενεργοποιείται ο «Ρουβίκωνας» ή για την ανομία στα ΑΕΙ. Αλλά, αυτό δεν είναι κάτι νέο, είναι απλώς ανεπίσημα θεσμοθετημένο.
Συμμεριζόμουν την αγωνία του φίλου για το μέλλον. Ο ίδιος έχει μικρά παιδιά και το σκέφτεται στην προοπτική της δεκαετίας και πέραν. Γιατί ακόμη κι αν υπάρξει προσεχώς οικονομική ανάκαμψη, μέσω μείωσης φορολογίας και απελευθέρωσης των δυνατοτήτων δραστηριοποίησης στην αγορά, η κοινωνική μαλθακότητα είναι διάχυτη, βαθιά και ριζωμένη. Οι ρίζες της έχουν πετρώσει και μαζί με την παραίτηση καλλιεργείται και η μνησικακία. Για να μεταβληθεί αυτό το κλίμα, χρειάζονται πολλά σοκ και σαφώς συνέργεια θετικών παραγόντων. Αλλά αυτό που έμοιαζε το δίχως άλλο δυσοίωνο είναι η διαρκής τροφοδότηση της ειδησεογραφίας με θέματα που δηλητηριάζουν την προοπτική του μέλλοντος και εντείνουν την άποψη ότι αυτή η χώρα «έχει τελειώσει». Σαφώς και όχι, αλλά υπάρχουν πολλοί που ωφελούνται από τη μονοπώληση της μιζέριας και από τη βύθιση της κοινωνίας σε ολοένα και πιο σκοτεινά και λιμνάζοντα νερά. Το θέμα είναι να αφυπνιστούν οι πολίτες και μέσα στην αγανάκτησή τους να αναζητήσουν λύσεις πέραν του αυτοκαταστροφικού μηδενισμού.