Η κυβέρνηση σίγουρα δεν είναι υπέρ του δόγματος της μηδενικής ανοχής, όμως ούτε μοιάζει να έχει κάποιο σχέδιο ελέγχου, εν προκειμένω των καταστροφών με αίτημα τη μεταγωγή του Κων. Γιαγτζόγλου στις φυλακές Κορυδαλλού από εκείνες της Λάρισας (οι βανδαλισμοί υποχωρούν σε συνθήκες στοιχειώδους κοινωνικής οργάνωσης). Δείχνει να υποτιμά το πρόβλημα, που είναι από τα πιο κρίσιμα κάθε σχήματος εξουσίας: να μη στρουθοκαμηλίζει υποσκελίζοντας τα περιστατικά βίας με καθαρά βήματα πίσω ή αφήνοντας, διά της απραξίας, τις βαναυσότητες προσωρινώς να «αυτορρυθμίζονται», δηλαδή να εκτονώνονται (με μεγάλο ηθικό και υλικό κόστος) συνθήκες οι οποίες εξοικειώνουν την κοινωνία με τη συνεχή καθημερινή βία. Αλλά, αντιθέτως, να πείσει τους πολίτες ότι η αδικοπραξία και τα άβατα λόγω της συχνής ήττας του κράτους στην αναμέτρησή τους με τους «μπαχαλάκηδες» δεν αποτελούν «φυσιολογικές» καταστάσεις.
Η κυβέρνηση όμως αποφεύγει να διαχειριστεί το κρίσιμο διαρκές πρόβλημα της διεκδίκησης διά της βίας, φοβάται το κόστος του όποιου μέτρου, και υποχωρεί. Καίνε τα τρόλεϊ έξω από το Πολυτεχνείο; Αλλάζουν ή διακόπτονται τα Σαββατόβραδα –χρόνος του συνηθισμένου ραντεβού με τις μολότοφ– τα δρομολόγια των τρόλεϊ. Επιτίθενται στους ελεγκτές; Αποσύρονται οι ελεγκτές. Σπάνε τα νέα ακυρωτικά μηχανήματα σε μετρό και ΗΣΑΠ; Καθυστερούν να κατέβουν οι μπάρες. Μικρές και μεγάλες υποχωρήσεις που κάνουν τη φωτιά και τη βαριοπούλα παγιωμένη καθημερινότητα, που μετατρέπουν το ακραίο σε οικείο.
Σίγουρα, τα αδιάλειπτα κύματα επιθετικότητας που σκάνε πάνω στην πόλη πλήττοντας δημόσιο χώρο, πολιτεία και κοινωνία, έχουν ρίζες και στην προβληματική σχέση κράτους – πολίτη, στον λαϊκισμό, στη διαφθορά. Αυτά υπό συνθήκες γεννούν αυταρχισμό (ο βανδαλισμός είναι πράξη αφόρητου αυταρχισμού), μηδενισμό κι απόλυτα.
Ομως η «απάντηση» δεν είναι η συνήθεια, η συνθηκολόγηση, που διαλύουν τη χώρα και μας μεταμορφώνουν σε ήρωες της απάθειας, σε εγκλωβισμένους σε νησίδες αδιαφορίας, αλλά η προσπάθεια για ανάκτηση ταυτότητας και νοήματος, η στόχευση, η ανάληψη ευθυνών, η συνεργασία. Αναγκαία βήματα, όμως εξόχως δύσκολα, υπερβολικά μεγάλα για μια χώρα κακομαθημένη στην ελαστικότητα των πλαισίων.