Μαζί ή τίποτα ***½
ΔΡΑΜΑ (2017)
Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν
Ερμηνείες: Νταϊάν Κρούγκερ, Ντένις Μοσίτο, Νουμάν Ακάρ, Γιάννης Οικονομίδης
Επειτα από μια σειρά διαφορετικής υφής ταινιών –άλλες καλύτερες και άλλες πιο μέτριες– ο Φατίχ Ακίν επιστρέφει στην ψυχογραφία με κοινωνική προοπτική, το είδος δηλαδή στο οποίο μας έχει δώσει και τα σπουδαιότερα από τα έργα του.
Εδώ η πρωταγωνίστριά του είναι η Νταϊάν Κρούγκερ, η οποία υποδύεται μια γυναίκα που χάνει σε βομβιστική επίθεση τον σύζυγο και τον γιο της. Διαλυμένη από την απώλεια και αδικημένη στο σχετικό δικαστήριο, η Κάτια αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια της· καθώς το νεαρό ζευγάρι των υπόπτων, το οποίο συνδέεται με νεοναζί κύκλους, βρίσκει καταφύγιο στην Ελλάδα, εκείνη τους ακολουθεί αναζητώντας εκδίκηση.
Η Κρούγκερ δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, όσο ο Τούρκος σκηνοθέτης στήνει την ψυχολογική ζυγαριά, όπου θα τοποθετήσει την ηρωίδα του. Ως μοναδικός κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο Ακίν μας οδηγεί σχεδόν βίαια στην κλιμάκωση που επιθυμεί, αφήνοντας όμως σοφά στον δρόμο και αρκετά ερωτήματα σχετικά με τη ρατσιστική τρομοκρατία, τη σημασία της πολιτικής και την κοινωνική προστασία, που η προηγμένη Δύση είναι πραγματικά σε θέση να παρέχει στους πολίτες της. Επιπλέον, με μια τολμηρή κίνηση, περιορίζει τρομερά την εστίασή του στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας, επικεντρώνοντας μόνο στην πρωταγωνίστριά του, η οποία καταφθάνει ως εκδικήτρια σκοτεινού κόμικ σε ένα χειμωνιάτικο παραθαλάσσιο ελληνικό τοπίο, προκειμένου να βρει δικαίωση.
Ο Γιάννης Οικονομίδης
Ο «δικός μας» Γιάννης Οικονομίδης βάζει πιθανότατα κι εκείνος αισθητικά το χεράκι του στο συγκεκριμένο κομμάτι τού φιλμ, ενώ παράλληλα υποδύεται με (ζωώδες) στυλ κι έναν σύγχρονο Ελληνα νεοναζί. Στην τελική της δοκιμασία, η Κάτια θα δει την ηθική να μονομαχεί με το τραγικό φορτίο των συναισθημάτων της.
Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή***
Σκηνοθεσία: Ντι Ριζ
Ερμηνείες: Γκάρετ Χέντλουντ, Τζέισον Μίτσελ, Κάρεϊ Μάλιγκαν
Φιλμ συνολικού ανθρωπισμού
Αμερικανικός Νότος, στην επαύριον του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια οικογένεια λευκών προσπαθεί να προσαρμοστεί στις δυσκολίες της αγροτικής ζωής, ενώ μια άλλη, Αφροαμερικανών, αγωνίζεται να επιβιώσει υπό το σκληρό καθεστώς του υπενοικιαστή. Ταυτόχρονα, από το μέτωπο της Ευρώπης επιστρέφουν στις δύο οικογένειες ο Τζέιμι (Γκάρετ Χέντλουντ) και ο Ρονζέλ (Τζέισον Μίτσελ), οι οποίοι, παρά τη φυλετική διαφορά, θα γίνουν σύντομα φίλοι, αφού μοιράζονται τις κοινές τους εμπειρίες στον πόλεμο. Η σκηνοθέτρια και σεναριογράφος Ντι Ριζ υπογράφει ένα καλοφτιαγμένο δράμα, παραγωγής Netflix, το οποίο ανατρέχει στις γνωστές διακρίσεις εις βάρος των μαύρων της Αμερικής. Το θέμα του ωστόσο δεν εγκλωβίζεται εκεί, με το φιλμ να αποπνέει έναν συνολικό ανθρωπισμό που αναδεικνύεται μέσα από τη ρεαλιστική ματιά του. Σε αυτή την τελευταία βοηθά και η πολύ καλή φωτογραφία (υποψήφια για Οσκαρ) της Ρέιτσελ Μόρισον, η οποία ζωντανεύει το λασπερό, γεμάτο φανερές και κρυφές κακουχίες, τοπίο του Μισισιπή.
Ταξιδεύοντας με τον εχθρό μου ***½
Σκηνοθεσία: Σκοτ Κούπερ
Ερμηνείες: Κρίστιαν Μπέιλ, Ουές Στάντι, Ρόζαμουντ Πάικ
Στα χωράφια του γουέστερν
O Σκοτ Κούπερ («Crazy Heart») μπαίνει (κυριολεκτικά) στα χωράφια του γουέστερν, κατασκευάζοντας ένα φιλμ συμβατικού περιεχομένου αλλά μεγάλης έντασης, η οποία τελικά ανεβάζει και τον ποιοτικό του δείκτη. Κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα, στο Νέο Μεξικό, ένας μπαρουτοκαπνισμένος λοχαγός (Κρίστιαν Μπέιλ) παίρνει εντολή να συνοδεύσει έναν σοβαρά άρρωστο Ινδιάνο πολέμαρχο (Ουές Στάντι) πίσω στον τόπο καταγωγής του. Οι δύο άνδρες, χρόνια εχθροί στα πεδία των μαχών, θα αναγκαστούν να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους του ταξιδιού, ενώ στη συνοδεία τους θα προστεθεί και μια νεαρή χήρα (Ρόζαμουντ Πάικ), της οποίας η οικογένεια δολοφονείται από Ινδιάνους. Βασική αποσκευή, ωστόσο, όλων μοιάζει να είναι ένα τρομερά βίαιο παρελθόν, γεμάτο σφαγές και εγκλήματα, μέσα από το οποίο γεννήθηκε το σύγχρονο Ουέστ. Ο Κρίστιαν Μπέιλ είναι και πάλι εξαιρετικός όπως και ο Στάντι, ο οποίος φαντάζει σαν εμπνευσμένη συνέχεια του χαρακτήρα του από τον «Τελευταίο των Μοϊκανών».
Κάθε μέρα, μια άλλη μέρα **½
Σκηνοθεσία: Μάικλ Σάκσι
Ερμηνείες: Ανγκούρι Ράις, Μαρία Μπέλο, Κόλιν Φορντ
Πολλά κλισέ, πολλά φιλιά
Βασισμένο στο ομώνυμο βραβευμένο μπεστ σέλερ των New York Times, το φιλμ του Μάικλ Σάκσι («Ερωτας από την αρχή») είναι ένα κάπως ασυνήθιστο εφηβικό ρομάντζο. Η δεκαεξάχρονη Ριάνον είναι ερωτευμένη με μια μυστηριώδη οντότητα, η οποία κάθε μέρα ξυπνάει και σε ένα διαφορετικό (συνομήλικό της) σώμα. Οι προφανείς δυσκολίες της κατάστασης σύντομα θα τη φέρουν μπροστά σε μια δύσκολη επιλογή. Η ταινία, αν και δεν ξεφεύγει από τις συμβάσεις του αμερικανικού εφηβικού δράματος, έχει το ενδιαφέρον της χάρη στο πρωτότυπο της ιστορίας. Στην ουσία πρόκειται για έναν ύμνο στη διαφορετικότητα, όπως και στην προσωπική αξία του κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, οικονομικής ή οικογενειακής κατάστασης. Και μπορεί τα κλισέ να είναι περισσότερα από τα φιλιά που ανταλλάσσουν τελικά οι πρωταγωνιστές, όμως υπάρχει κάτι το τρυφερό και αθώο στην απόδοση –ίσως επειδή συμβαίνει το σπάνιο οι ηθοποιοί να έχουν όντως την ηλικία εκείνων που υποδύονται– που την κάνει τουλάχιστον ευχάριστη.
Εμείς…
Για όσους έχασαν την προ κάποιων μηνών πρεμιέρα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και τις προβολές στο πλαίσιο της Documenta 14, είναι μια καλή ευκαιρία να δουν το «The Great Eastern». Η πρωτότυπη κινηματογραφική ερμηνεία των αδελφών Λάκη και Αρη Ιωνά, πάνω στον «Μεγάλο Ανατολικό» του Ανδρέα Εμπειρίκου, θα προβληθεί την προσεχή Τρίτη 27/2 στο Τριανόν, στις 10 μ.μ. Πριν από την προβολή του φιλμ θα προηγηθεί συναυλία με τους Callas (ακριβώς όπως είχε γίνει και στη Στέγη), την μπάντα του δημιουργικού διδύμου, με τη νέα της σύνθεση και αρκετά από τα τραγούδια που δημιουργήθηκαν σε συνεργασία με τον Lee Ranaldo των Sonic Youth.
…και οι άλλοι
Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει αυτή την εβδομάδα στο «Αναχώρηση για Παρίσι», τη νέα ταινία του Κλιντ Ιστγουντ. Ο Αμερικανός δημιουργός αφηγείται την αληθινή ιστορία τριών συμπατριωτών του, οι οποίοι πριν από μερικά χρόνια απέτρεψαν μια τρομοκρατική ενέργεια σε κάποιο γαλλικό τρένο. Η πρωτοτυπία του εγχειρήματος έγκειται στο γεγονός πως, αντί για ηθοποιούς, οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι ανατίθενται στους ίδιους τους νεαρούς της ιστορίας. Ωστόσο, πέρα από το γεγονός πως η συγκεκριμένη ιδέα δεν… περπατάει, συνολικά το φιλμ μοιάζει με προπαγανδιστικό σποτ του αμερικανικού Gun Lobby, σε συνδυασμό με μια κακόγουστη τουριστική επιδρομή στην Ευρώπη. Ο πρόεδρος Τραμπ είναι σίγουρο πως εγκρίνει…