Ο Μιχάλης Κατσίγερας συχνά αυτοπροσδιοριζόταν ως «εργάτης Τύπου», με τη χάρη ενός ανθρώπου που γνωρίζει ότι η έκδοση μιας εφημερίδας απαιτεί σκληρή προσωπική και ομαδική εργασία για πολλές ώρες κάθε μέρα. Γνώριζε ότι, πέρα από ιδιαίτερες ικανότητες στην έρευνα, στη γραφή και στην επικοινωνία, απαιτούνται αφοσίωση, αντοχή και ομαδικότητα. Η εφημερίδα πρέπει να κλείνει στην ώρα της κάθε βράδυ, για να μπορέσουν οι τεχνικοί, οι άνθρωποι στο πιεστήριο, οι διανομείς, οι πωλητές να συνεχίσουν το έργο τους έως ότου η εφημερίδα φθάσει στον αναγνώστη. Ως υπεύθυνος της πρώτης σελίδας, ο Μιχάλης ήταν ο κρίσιμος κρίκος μεταξύ των λέξεων και της ύλης που τυπώνεται στο χαρτί.
Ως «Φιλίστωρ» ήταν αστείρευτη πηγή ενημέρωσης και σαρδόνιου χιούμορ. Συνέδεε, επίσης, το χθες του Τύπου με το σήμερα, έχοντας διανύσει την πορεία από την εποχή του μόλυβδου έως το Διαδίκτυο και το Twitter. Ο Μιχάλης αγκάλιασε τον ρόλο του ανθρώπου-κλειδί με την αυτοπεποίθηση του διανοουμένου, με το πάθος του θεσμοφύλακα, με τη φιλοπεριέργεια και την υπομονή του ερευνητή και με την αυταπάρνηση του υπεύθυνου εργαζόμενου. Μέσα στις γεμάτες ένταση μέρες και νύχτες, ο Μιχάλης ήταν πάντα το σταθερό σημείο, αυτός που συνέδεε λέξεις και φωτογραφίες στην πρώτη σελίδα – σχεδόν τρεις δεκαετίες.
Τα τελευταία 20 χρόνια είχα τη χαρά και την τιμή να εργάζομαι με τον Μιχάλη και άλλους συναδέλφους έως το κλείσιμο της έκδοσης. Τότε χαιρόμουν την παρέα ενός ανθρώπου που ήταν πάντα πρόθυμος να πει τη γνώμη του, μια καλή κουβέντα, να μοιραστεί τη βαθιά γνώση του με νεότερους, να δώσει και να πάρει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο Μιχάλης αγαπούσε με πάθος και αφοσίωση την οικογένειά του, τους συναδέλφους του, την εφημερίδα, το επάγγελμα, τη χώρα και την ιστορία της. Νοιαζόταν για τα παιδιά του, αλλά και για το μέλλον όλων των παιδιών. Ο Μιχάλης συναναστρεφόταν διευθυντές, προέδρους και πρωθυπουργούς, όμως δεν ξεχνούσε ποτέ τις ρίζες του. Γνώριζε ότι η εφημερίδα ήταν θεσμός που ξεπερνούσε τον καθένα μας αλλά που είχε ανάγκη από τον καλύτερο εαυτό του καθενός μας. Ο Μιχάλης ήταν, πράγματι, ο Μιχάλης όλων μας.