Οι κυβερνώντες γνωρίζουν ως επάγγελμα μόνο την τέχνη της (μικρο)πολιτικής. Σε αυτήν θήτευσαν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και στα κομματικά παρασκήνια. Γι’ αυτό και είναι άριστοι στην πολιτική ίντριγκα και επικοινωνία. Δεν φτάνουν όμως αυτά τα στοιχεία για να κυβερνηθεί μια χώρα, η οποία αντιμετωπίζει τεράστιες προκλήσεις και απειλές. Είναι άλλο πράγμα ο συμβιβασμός με τους έξω και άλλο η στροφή σε έναν πραγματικά ευρωπαϊκό τρόπο διακυβέρνησης. Αυτό φαίνεται καθαρά αυτή την περίοδο.
Η μανία της πολιτικής επικυριαρχίας έχει οδηγήσει σε θεσμικές υπερβολές και ακρότητες, που θέτουν σε αμφισβήτηση το βασικό κυβερνητικό αφήγημα πως η χώρα επιστρέφει στην κανονικότητα. Εν τω μεταξύ, κλιμακώνονται και οι εξωτερικές απειλές. Τώρα χρειάζεται συνεννόηση και σύνεση. Και προπάντων, μια κυβέρνηση που δεν αντιμετωπίζει άπαντες αδιακρίτως ως εχθρούς, ενόχους ή στόχους προς εξόντωση και καταλαβαίνει πότε η ώρα της ευθύνης επιβάλλει διαφορετική συμπεριφορά.