Ηταν καλοκαίρι του 1996, όταν σε κατασκήνωση της Ασπροβάλτας οι υπεύθυνοι μάζεψαν τα παιδιά, (ήταν μόνο αγόρια – καθώς τα χριστιανικά ήθη των διοργανωτών χώριζαν το θέρος αυστηρά σε περιόδους αρρένων και θηλέων) και τα οδήγησαν στα σκαλοπάτια γειτονικού ναού. Ο ιερέας ήθελε να τους μιλήσει. Αφού έβγαλε έναν πύρινο λόγο, έκαψε μπροστά στο ακροατήριό του μια τουρκική σημαία τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο. Το κοινό του ήταν μαθητές των τελευταίων τάξεων του δημοτικού σχολείου. Αυτούς προσπαθούσε να «διαπλάσει», να φανατίσει με το εθνικιστικό του δρώμενο.
Την περασμένη Κυριακή στην Αθήνα, στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, ο μοναχός Μεθόδιος ανέβηκε στο βήμα των ομιλητών. Ηταν ένας από τους τελευταίους ομιλητές. Η τοποθέτησή του, όμως, δεν περιορίστηκε στο ζήτημα της ονομασίας. «Απαιτούμε όλες τις χαμένες πατρίδες μας, τις αλύτρωτες πατρίδες», είπε και ξεδίπλωσε τον μεγαλοϊδεατισμό του, όσο πλάι του ένας νεαρός εθελοντής από την περιφρούρηση της εκδήλωσης σταυροκοπιόταν σε ένδειξη κατάνυξης.
«Απαιτούμε όλο τον Πόντο, τη Μικρά Ασία. Απαιτούμε τη Σόφια, απαιτούμε το Μοναστήριο, απαιτούμε τη Γευγελή, απαιτούμε όλα αυτά που μας πήραν και τα απαιτούμε γιατί είναι ελληνικά και δεν έχει το δικαίωμα κανένας να τα αφαιρέσει από την Ελλάδα. Και το τελευταίο που απαιτούμε –και θα πρέπει να ορκιστούμε όλοι μας σε αυτό το πράγμα– την Αγία Σοφία μας».
Πώς μπορούν κηρύγματα σαν κι αυτό να ταυτιστούν με τον ρόλο και την αποστολή ενός ιερέα; Πώς περιμένει να ικανοποιηθούν αυτές οι «απαιτήσεις» του; Ορέγεται μάχες, πολέμους και νεκρούς;
Το σύνθημα «όταν το ράσο γίνεται σημαία τότε η νίκη είναι βεβαία» ακούστηκε πολύ στο συλλαλητήριο της Αθήνας. Μπορεί να μην εξέφραζε κάθε έναν από τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που διαδήλωσαν εκείνη την ημέρα στην πλατεία Συντάγματος και στους γύρω δρόμους. Ηταν φανερό, όμως, σε όποιον βρισκόταν εκεί ότι ενέπνεε αρκετούς από τους παριστάμενους.
Λίγες ημέρες μετά, ο καθηγούμενος της Μονής Εσφιγμένου Βαρθολομαίος σε κείμενό του κατέκρινε αυτή την ομιλία. «Στον βωμό της πατρίδας, ήρθαν η σκιά του φανατισμού, η καρικατούρα του εθνικισμού και της γραφικότητας να μιάνουν τα ιερά και τα όσια με το δηλητήριο της ιδιοτέλειας και να ρίξουν το σκοτάδι τους επάνω στις ψυχές των προγόνων μας», έγραψε. Αλλωστε, ο ιερέας που έβγαλε την ομιλία στο συλλαλητήριο έχει ακόμα εκκρεμότητες με τη Δικαιοσύνη σε δεύτερο βαθμό για την υπόθεση των επεισοδίων στην κατάληψη της Μονής Εσφιγμένου. Παράλληλα, μέλη της συντονιστικής επιτροπής του συλλαλητηρίου ανακοίνωσαν ότι έλαβε τον λόγο εκτός προγράμματος και έκαναν λόγο για «προβοκάτσια».
Οπως και να έχει, ο ρόλος της Εκκλησίας δεν είναι να διχάζει, αλλά να ενώνει. Να αγωνίζεται για τη συνύπαρξη, όχι τη μισαλλοδοξία. Αγκυλωμένοι στο παρελθόν και σε αλυτρωτικές επιδιώξεις ορισμένοι ιερείς μπορεί να αφυπνίζουν εθνικιστικά πάθη σε μέρος του ποιμνίου τους. Θολωμένοι, όμως, από ένα άσβεστο μίσος, χάνουν την επαφή με το σήμερα.