Τι άλλο παραπάνω θα μπορούσε να είχε κάνει η κυβέρνηση για να δείξει σε όλους ότι ελέγχει –αν όχι κατευθύνει– την έρευνα για τη Novartis; Θα μπορούσε να στείλει στον Αρειο Πάγο τον Πολάκη αυτοπροσώπως, ντυμένο με προβιές, να κραδαίνει ένα ρόπαλο ή –ακόμη καλύτερα, λόγω της αντίθεσης– ντυμένο μαζορέτα! Δεν χρειάστηκε όμως να φθάσει σε τέτοιο σημείο. Η παρουσία του Τζανακόπουλου στον Αρειο Πάγο, με τα καθημερινά ρούχα του γραφείου, ήταν αρκετή για να περάσει σαφώς το μήνυμα σε όλους.
Είχαμε και άλλες παρόμοιες και εξίσου εμφανείς χοντράδες στον χειρισμό της υπόθεσης εκ μέρους της κυβέρνησης. Οι διάφοροι υπουργοί, που έσπευσαν με τις δηλώσεις τους να ενισχύσουν την εντύπωση ότι η κυβέρνηση έχει προνομιακή γνώση της υπόθεσης. Η τελείως περιττή διευκρίνιση του Κοντονή (υπουργός Δικαιοσύνης, υποτίθεται) ότι «με εντολή πρωθυπουργού» (!) διαβιβάστηκε η δικογραφία στη Βουλή. Αποκορύφωμα, βέβαια, ο Πολάκης: όχι μόνο φωτογράφισε, κατά το λεγόμενο, τους «προστατευόμενους» μάρτυρες (φαντάσου δηλαδή να μην ήσαν «προστατευμένοι»…), αλλά παραδέχθηκε κιόλας ότι είναι ενημερωμένος, σε ύφος μάλιστα αστυνομικού ανακριτή (τα πουλάκια «κελάηδησαν»).
Μπορεί να είναι το αναμφισβήτητο σοκ που έχει προκαλέσει η υπόθεση σχεδόν σε όλους – εξαιρούνται ασφαλώς οι μετέχοντες στον σκληρό πυρήνα της κυβέρνησης. Ισως γι’ αυτό πολλοί τριγύρω μας διερωτώνται πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά και τείνουν να πιστέψουν ότι είναι απλώς ακούσιες χοντράδες, από τις τόσες που διαπράττει καθημερινά η κυβέρνηση των μουρντάρηδων. Πράγματι είναι χοντράδες, αλλά καθόλου ακούσιες. Είναι εντελώς σκόπιμες και σχεδιασμένες για να τρομοκρατήσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Για την πλευρά της κυβέρνησης, η υπόθεση Novartis είναι η δικαίωση του Πολακισμού. Οχι μόνο μέσα στο πλαίσιο της συγκεκριμένης υπόθεσης, αλλά και ως τρόπου και ύφους του πολιτεύεσθαι.
Δεν είχε ανάγκη η κυβέρνηση να είναι θεσμικά άψογη, διότι πόση σημασία έχουν οι τύποι, όταν η κυβέρνηση έχει πια πατήσει το κουμπί του ολοκαυτώματος; Ο πολύς κόσμος θα προσπεράσει τα θεσμικά ατοπήματα. Οταν κυλάει το αίμα στην αρένα, τι διαφορά να κάνουν οι χαρτοπετσέτες; Δυστυχώς, αγριότερη τροπή δεν μπορούσαν να πάρουν τα πράγματα. Πηγαίνοντας προς τις εκλογές (διότι εκεί αποβλέπει η αντεπίθεση της κυβέρνησης), η πολιτική ζωή θα θυμίζει τους επόμενους μήνες έναν εμφύλιο πόλεμο που θα διεξάγεται με πολιτικά μέσα και, σε τελευταία ανάλυση, εις βάρος της ίδιας της πολιτικής και των θεσμών της δημοκρατίας.
ΥΓ. Προσωπικώς, δεν με καταπλήσσει ο μπολσεβικισμός των κυβερνώντων – εκδηλώθηκε από την πρώτη στιγμή άλλωστε. Με τρομάζει ο ρόλος της Δικαιοσύνης στη συγκεκριμένη υπόθεση…
Λαδωμένη δαχτυλιά
Είναι ένας μπακαλιάρος παλιός όσο και η πολιτική· και παραδέχομαι ότι, παρ’ όλα τα τέρατα που έχω δει και ακούσει επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν περίμενα ποτέ να ακούσω τον Τσίπρα να μιλάει για την πολιτική ως «προσφορά». Αυτή η μπούρδα έχει πάψει να χρησιμοποιείται από τη δεκαετία του 1990 – πού την ξέθαψε ο Τσίπρας και την εκστόμισε;
Ωστόσο, το έκανε με τον τρόπο του. δηλαδή, με τα άθλια ελληνικά του απαίδευτου. Απευθυνόμενος κυρίως σε κομματικό ακροατήριο στην Πάτρα, είπε ότι τους ξεχωρίζει «η αντίληψη για την πολιτική ως προσφορά και ηθικού καθήκοντος (sic)». Τέτοια λάθη στον δημόσιο λόγο ενός πρωθυπουργού είναι σαν λαδωμένες δαχτυλιές σε ένα επίσημο έγγραφο. Ωστόσο, χωρίς τα γλωσσικά λάθη, ακόμη και στα στοιχειώδη, δεν θα ήταν Τσίπρας. Τα σημεία της αγραμματοσύνης είναι εκείνα που εγγυώνται τη γνησιότητα. Είναι κατά κάποιο τρόπο το δικό του σήμα κατατεθέν – όπως τα κακάκια της αρκούδας στο δάσος.
ΥΓ. Στην ίδια ομιλία ξεφούρνισε και το υπέροχο «δρούσες επιχειρήσεις». Ολο και βελτιώνεται, καταφέρνοντας να γίνεται χειρότερος. Εύγε!
Τσαλακώτος
Με συγκίνησε πολύ –και το εννοώ– η ομολογία του Γιούκλιντ προ ημερών (πού να προλάβω με τόσα γεγονότα…) ότι, αφότου έγινε το πιο καλό παιδί του Eurogroup, αισθάνεται ο καημένος «τσαλακωμένος». Το εξέλαβα ως δικαίωσή μου, που τον λέω και τον γράφω Τσαλακώτο και ποτέ Τσακαλώτο από την πρώτη μέρα που τον είδα και, βεβαίως, έφριξα.
Στην αναγνώριση του Γιούκλιντ ότι έχει τσαλακωθεί εντοπίζω μια ειρωνεία, η οποία αφορά ολόκληρη την κυβερνώσα Αριστερά. Είναι η ειρωνεία του τεράστιου κενού ανάμεσα στον ψεύτικο, αλλά αυτάρκη και προστατευμένο, κόσμο της μαρξιστικής ιδεολογίας και στην πραγματικότητα, που έχει πετάξει τον κομμουνισμό στα σκουπίδια της Ιστορίας εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια. Πάντα ήσαν εκτός πραγματικότητας, κυβερνώντας αρχίζουν και να το συνειδητοποιούν. Οπως ο Τσαλακώτος, με τ’ όνομα, ανακαλύπτει τώρα ότι είναι τσαλακωμένος, το χρυσό μου…
Μάξιμος Σαράφης
Είναι το ψευδώνυμο ενός εκ των προστατευομένων μαρτύρων. Να ρωτήσω, παρακαλώ, ποιος το διάλεξε; Διότι ο κομμουνιστικός δάκτυλος είναι ορατός: το μεν όνομα είναι το επίθετο του Σεραφείμ Μαξίμου (από τις πλέον ενδιαφέρουσες μορφές του κομμουνιστικού κινήματος στον Μεσοπόλεμο – ουδεμία σχέση με το Μαξίμου…), το δε επώνυμο εκείνο του αρχιστρατηγού του ΕΛ.ΑΣ. Στέφανου Σαράφη. Μήπως τη σύνθεση διάλεξε ο Πολάκης;