Πόσοι από όσους κατέβηκαν στο Σύνταγμα θα δήλωναν ότι εμπιστεύονται περισσότερο τον Πούτιν από όσο το ΝΑΤΟ, όπως η πλειοψηφία της πρόσφατης δημοσκόπησης; Πόσοι ξέρουν ποια είναι η θέση του Ξανθού Γένους στο ζήτημα της Μακεδονίας; Πόσοι ψήφισαν «Oχι» στο δημοψήφισμα του 2015; Πάνω από τους μισούς λέει μια μέτρηση, όποια κι αν είναι η εγκυρότητά της. Το 2015 το ερώτημα αφορούσε οικονομικά μέτρα, όμως η απάντηση σηματοδοτούσε μια στάση των Ελλήνων απέναντι στην Ευρώπη. Oπως και το 2018 έγινε συλλαλητήριο για το όνομα της Μακεδονίας, το πλήθος όμως απευθυνόταν στην κυβέρνηση. Πόσοι εξ αυτών πιστεύουν ότι η Ευρώπη ευθύνεται για τα δεινά μας και ότι η Ελλάδα θα ανακουφισθεί αν αποκοπεί από τον κορμό της; Πόσοι εξ αυτών θεωρούν ότι το «ονοματολογικό» –τι όρος κι αυτός– είναι κόμβος διεθνούς συνωμοσίας που στόχο έχει να σπιλώσει την αγνότητα του έθνους; Πόσοι εξ αυτών που θα ψηφίσουν Δεξιά στις επόμενες εκλογές δεν αντιμετωπίζουν τα μεταναστευτικά ρεύματα ως απειλή, και δεν θέλουν να φάνε φιλελεύθερη σούπα;
Υπάρχει ο ακαλλιέργητος πατριωτισμός. Αυτός που βάζει στο ίδιο τσουβάλι την Ελλάδα του Θεμιστοκλή με την Ελλάδα του Κολοκοτρώνη. Δεν γνωρίζει ότι ο Θεμιστοκλής, αν η Αθήνα του είχε μείνει στη νίκη στη Σαλαμίνα, θα αφορούσε μόνον τη στρατιωτική Ιστορία. Η νίκη του στη Σαλαμίνα δικαιώθηκε από το θαύμα του πέμπτου αιώνος, από το έργο που δημιούργησαν οι νικητές και προγραμμάτισαν τον δυτικό πολιτισμό. Ο Κολοκοτρώνης όμως ψάχνει ακόμη τη δικαίωση των αγώνων του και της στρατιωτικής του ιδιοφυΐας. Και στο σημείο αυτό εμφανίζεται η ανάγκη του καλλιεργημένου πατριωτισμού. Ο πατριωτισμός χρειάζεται καλλιέργεια. Αυτήν που δεν του έδωσε η συντηρητική παράταξη σε όλη τη μεταπολίτευση, παγίως αμυνόμενη απέναντι στην επέλαση της λεγομένης «προοδευτικής Αριστεράς», αντιμετωπίζοντας ενοχικά τη δική της ευρωπαϊκή καλλιέργεια, οχυρωμένη πίσω από την ακαμψία των δικών της στερεοτύπων. Ωσπου διεπίστωσε πως αυτά τα στερεότυπα μπορεί να της τα λεηλατήσει η Αριστερά, η οποία έβαλε τον Βελουχιώτη δίπλα στον Κολοκοτρώνη, μέσω Μακρυγιάννη.
Πεντακόσιες χιλιάδες νέοι έχουν ήδη μεταναστεύσει. Και άλλοι τόσοι περιμένουν την ευκαιρία να μεταναστεύσουν. Είναι μείζον εθνικό ζήτημα. Οπως είναι μείζον εθνικό ζήτημα η συστηματική υπονόμευση της εκπαίδευσης. Μείζον εθνικό ζήτημα, η αποψίλωση της γλώσσας μας, η προσήλωσή μας στον δυτικό κόσμο και η ανάγκη μας να συνδεθούμε με την Ευρώπη. Το έθνος των Βαλκανίων που δικαιούται να αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκό κινδυνεύει να αποβληθεί από την ίδια του την Ιστορία. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για μια μεγάλη συντηρητική παράταξη.