Τρεις είναι οι πασιφανέστατοι λόγοι για τους οποίους ο κ. Κώστας Γαβρόγλου δεν θα έπρεπε να εκδώσει ανακοίνωση με αυτό το περιεχόμενο, μετά την επίσκεψη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην πρώην ΑΣΟΕΕ («έχει 10 χρόνια να περάσει από το ΟΠΑ, αλλιώς θα είχε ξαναδεί τους μικροπωλητές», «τα πεζοδρόμια δεν προστατεύονται από το άσυλο» κ.λπ.), προκειμένου να μην κατηγορηθεί για εθελοτυφλία ή υποκρισία.
1. Μοιάζει παράλογο να χρησιμεύει ως επιχείρημα στον «πόλεμο» των πολιτικών ανακοινώσεων το γεγονός ότι η πολιτεία χρόνια τώρα αδυνατεί να απομακρύνει τους παράνομους μικροπωλητές από την είσοδο του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η χρόνια παραμονή των προστατευμένων (από τους αντιεξουσιαστές), ως κοινωνικά αδυνάτων, μικροπωλητών δεν τους εξασφαλίζει το δικαίωμα χρησικτησίας επί του πεζοδρομίου, ούτε νομιμοποιεί την άνευ αδείας πώληση, τη διάθεση «μαϊμούδων» και λαθραίων (τσιγάρων, ταινιών).
2. Ολοι γνωρίζουμε το επαναλαμβανόμενο «δρώμενο». Με την εμφάνιση της αστυνομίας, οι μικροπωλητές καταφεύγουν με την πραμάτεια τους στο προαύλιο του ΟΠΑ, που προστατεύεται από το άσυλο. Ο περιορισμός της συζήτησης στο πεζοδρόμιο δεν επιτυγχάνει την υπέρβαση του πραγματικού.
3. Σε μια περίοδο που έχουν ξανά πυκνώσει οι καταγγελίες για τη βία στους χώρους των ΑΕΙ, για την αδυναμία των διοικήσεών τους να κάνουν κάτι για το εμπόριο και τη χρήση ουσιών, τη λαθρεμπορία, τις κλοπές, ληστείες, διαρρήξεις, τους ξυλοδαρμούς, πυροβολισμούς, βανδαλισμούς, τις καταδρομικές επιθέσεις σε γραφεία και αίθουσες, δείχνει μάλλον άτοπη η, επί της ουσίας, αμφισβήτηση της καταστρατήγησης του πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως διακορευμένου ασύλου. Δεκάδες τα ψηφίσματα και οι επιστολές-κραυγές καθηγητών και φοιτητών να απαιτούν τα χονδροειδώς στοιχειώδη κατά των εγκληματικών ομάδων που δρουν ανενόχλητες εντός ΑΕΙ. Οσα προκαλούν ασφυξία στη συνείδηση των ιθυνόντων (ιδεολογικές εμμονές, ευθυνοφοβία, ενδοπανεπιστημιακή ηρεμία) δεν συγκαταλέγονται ανάμεσα στους τρόπους επούλωσης της χρόνιας πληγής. Η συζήτηση για το άσυλο, που κρατάει εδώ και τρεις δεκαετίες, γίνεται ο φερετζές που φοράμε στην αδυναμία να παραδεχθούμε τα κακώς κείμενα και ακόμη μία ένδειξη της χαμηλής στάθμης του πολιτικού διαλόγου.