Η αισθητική του Ελληνος ζυγόν δεν υποφέρει. Ο Ελλην, ως λαός, είναι μειλίχιος, οι αντιδράσεις του είναι πάντα ήπιες, είναι προνοητικός, γι’ αυτό φροντίζει να κάνει τα παιδιά του σαν κι αυτόν, στην πολιτική του ζωή διακρίνεται για τη σωφροσύνη του, αφού ο φλεγματικός του χαρακτήρας του επιτρέπει να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα εξ αποστάσεως και να τα επεξεργάζεται με όλους τους κανόνες της λογικής, επιλέγοντας πάντα τις εξαιρέσεις τους για να τους επιβεβαιώσει. Αυτό λοιπόν το μειλίχιο, ήπιο, σώφρον και λογικόν πλάσμα μεταμορφώνεται σε εξαγριωμένο θηρίο αν κάποιος θίξει την αισθητική του. Ειδικά δε αν το κακούργημα τελείται εν μέση αγορά, κοινώς δεν θίγει μόνον την αισθητική του, αλλά παραβαίνει και τον ύψιστο κανόνα της κοινωνικής ζωής του, την καλαισθησία του δημόσιου χώρου. Οι πεζόδρομοί του, οι απέραντες πλατείες του, τα ευρύχωρα πεζοδρόμιά του δεν είναι απλώς αριστουργήματα τα οποία μόνον οι προσόψεις της αντιπαροχής μπορούν να ανταγωνιστούν, κοσμούνται και από έργα των καλλιτεχνών, προτομές επιφανών προγόνων, και λοιπά συμπλέγματα. Η μορφή τους έχει γραφτεί μες στην ψυχή του περαστικού, τόσο που δεν παίρνει είδηση ότι κάποιος έκοψε το κεφάλι του επιφανούς. Το βλέπει με τα μάτια της ψυχής.
Ως εκ τούτου καμία έκπληξη δεν μου προκάλεσε η αντίδραση κατοίκων των Νοτίων Προαστίων που πήγαν νύχτα, μες στο κρύο και το αγιάζι, να κατεβάσουν το έργο «Φύλαξ», γνωστό στο πανελλήνιο ως «Ο κόκκινος Βελζεβούλης». Μέρες τώρα ο λαός βογκούσε από τον πόνο της προσβολής που είχε υποστεί η αγάπη του για την τέχνη και την καλαισθησία του δημόσιου χώρου. Πλην όμως ο άσπλαχνος δήμαρχος εκώφευε. Με τους φύλακες της αισθητικής συνετάχθησαν και οι φύλακες της πίστης με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα ωραίο σύνολο πλούσιο σε εθνικό περιεχόμενο και ιχνοστοιχεία ιδεών. Οι πλέον σκεπτόμενοι έλεγαν: «Εγώ δεν πιστεύω στις δεισιδαιμονίες αλλά για καλό και για κακό ας τον πάρουν από κει. Τι τον έκανε κόκκινο ο άτιμος;». Ομάς θαρραλέων αγωνιστών της πίστης και της αισθητικής ανέλαβε τα περαιτέρω και μες στο αγιάζι της νύχτας γκρέμισε το αλλόκοτο αυτό πλάσμα. Εκτοτε κείται χαμαί, όπου του αξίζει. Στον δρόμο εμφανίστηκε και το «Επιμελητήριο Εικαστικών», ή κάπως έτσι, που υπενθύμισε στον δήμαρχο ότι τα γλυπτά σε δημόσιο χώρο πρέπει να σμιλεύονται μόνον από μέλη του. Αυτό όμως είναι σταλινικό ανέκδοτο.
Οτι ζούμε ως μειονότης, σε πληθυσμό σταλινικών, το γνωρίζουμε. Οτι ζούμε ως μειονότης σε πληθυσμό θρησκόληπτων, το γνωρίζουμε επίσης. Το νέο εύρημα είναι το πλήθος των συμπολιτών μας που έχουν άποψη για την τέχνη και μπορούν να την κρίνουν. Και εις ανώτερα.