Είναι, λέει, «κεντρώα». Eτσι υποδέχτηκε ο πρωθυπουργός τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου στο Μαξίμου και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ: Ως «άνθρωπο του Κέντρου». Εκείνη το ξέρει;
Κατά εύγλωττη σύμπτωση, το ίδιο σκεπτικό λάνσαρε και το ΠΑΣΟΚ για να δικαιολογήσει τη δική του μετεγγραφή από το κόμμα του Λεβέντη, τον βουλευτή Γιώργο Καρρά. Και αυτός, λέει, ήταν πάντα στον χώρο του Κέντρου. Ο χώρος το ήξερε;
Εντάξει, βουλευτοπάζαρο πάντα υπήρχε. Οι κομματικές γραμμές πάντα ήταν διαπερατές – αν και όχι τόσο ρευστές όσο
στη μνημονιακή δημοκρατία. Οι μετακινήσεις, όμως, είχαν έναν πολιτικό στόχο πέρα από το γόητρο και το πλήθος της αγέλης. Υποτίθεται ότι κάθε νεοπροσήλυτος κάτι πήγαινε να σηματοδοτήσει, κάποια νέα ακροατήρια να διανοίξει για το κόμμα
που του έδινε στέγη.
Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για τα ορφανά του Λεβέντη. Τηλεοπτική φάρσα, παρά πολιτικός οργανισμός, η Eνωση Κεντρώων δεν είχε άλλη ταυτότητα πέρα από τις προσωπικές παραστατικές δεξιότητες του ιδρυτή της. Δεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς πώς η παράσταση απέκτησε εκλογική και κοινοβουλευτική οντότητα. Χρειάζεται όμως, ίσως, να θυμίσει ότι όλοι οι εκλεγέντες με τα ψηφοδέλτιά της ήταν επιλογές του Λεβέντη. Δεν εκλέχτηκαν με σταυρό, αλλά με τη σειρά τους στη λίστα που κατήρτισε εκείνος. Δεν κομίζουν καν κάποια κουκιά στα νέα τους κόμματα.
Βεβαίως, για ένα χαρμάνι σαν αυτό του ΣΥΡΙΖΑ κανένα υλικό δεν είναι παράταιρο. Το κόμμα συγκροτήθηκε με βάση το παλαιό αξίωμα του Τενγκ Ξιαοπίνγκ, που έλεγε πως ό,τι κάνει καλό στην Κίνα είναι καλός -ισμός.
Με την ίδια αχρωματοψία αφομοίωνε και τους ποικίλους -ισμούς το συριζαϊκό κόμμα: Τον συγγενή του μετακομμουνισμό, τον εθνικισμό του εταίρου του, τον ψευτοανδρεϊκό λαϊκισμό. Γιατί όχι και τον πούρο τσαρλατανισμό;
Η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ είναι πολλαπλώς διαφορετική. Το κόμμα, άρτι αναβαπτισθέν στην κάλπη, δεν είχε αριθμητική ανάγκη για ετερογαμία με τα απολιτικά στοιχεία του Κοινοβουλίου. Ο ισχυρισμός περί Κέντρου μπορεί να διατυπώνεται στα σοβαρά μόνον από όσους νομίζουν ότι το Κέντρο ορίζεται αρνητικά. Από όσους δηλαδή φαντάζονται ότι «κεντρώο» είναι απλώς αυτό που δεν είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό.
Η απάντηση που ακούει κανείς από πασοκικά χείλη είναι ότι, στη νέα του μετεκλογική φάση, το Κίνημα «συνθέτει». «Συνθέτει» τους νέους εταίρους, τα αλλότρια, εκ μετεγγραφής στελέχη, αλλά και ορισμένες απολιθωμένες κεφαλές που αναδύονται από τα έγκατα του κεντροαριστερού παρελθόντος.
Αυτό πάλι το λένε όσοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη σύνθεση από την πρόσθεση. Και τον πλουραλισμό από την αμετροφαγία.