Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, φρόντισε τουλάχιστον να το ερμηνεύσεις σωστά. Το προσπαθούν τρία χρόνια τώρα όσοι ποτέ δεν πίστεψαν στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Προσπαθούν να βρουν αποχρώσεις σε αυτό που από την αρχή τούς φαινόταν μονόχρωμο. Αυτή η προσπάθεια έχει καταλήξει σε τρεις σύστοιχους κοινούς τόπους για τα οφέλη που, παραπλεύρως και αθέλητα, αφήνει η παρούσα διακυβέρνηση.
Πρώτον, λένε, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προωθούν, χωρίς να συναντούν σημαντικές κοινωνικές αντιδράσεις, μεταρρυθμίσεις που οι προηγούμενοι δεν θα μπορούσαν καν να διανοηθούν χωρίς να καεί η Αθήνα.
Δεύτερον, και σχετικό με το πρώτο, έχουν εγγυηθεί στη χώρα μια περίοδο πολιτικής σταθερότητας που, τουλάχιστον εξωτερικά, προβάλλει μια βιτρίνα κανονικότητας αναγκαία για την εμπιστοσύνη των αγορών και των δανειστών.
Τρίτον, ο εξαναγκασμός της Αριστεράς στην υιοθέτηση των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων απονομιμοποιεί de facto τη μεταπολιτευτική της ρητορική και τις ακτιβίστικες πρακτικές της. Τερματίζει διά του εκφυλισμού, όπως λένε, την «ηγεμονία» της.
Η διαμάχη για τις απεργίες μοιάζει να επιβεβαιώνει και τους τρεις παρηγορητικούς ισχυρισμούς: Η κυβέρνηση αλλάζει τώρα μια ρύθμιση που η κυβέρνηση Ν.Δ.–ΠΑΣΟΚ είχε περιδεώς κρατήσει στο συρτάρι. Σφάζει έτσι μια ιερή αγελάδα, που η ίδια τάιζε με τεχνητές συνδικαλιστικές ορμόνες όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Και τη σφάζει τελετουργικά: Με ένα θέατρο σύγκρουσης αριστερών μειοψηφιών, που συνιστά ιλαροτραγικό θέαμα αποκαθήλωσης των συμβόλων.
Ετσι δεν αποκάλεσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος την έφοδο του ΠΑΜΕ κατά της υπουργού Εργασίας; «Θέατρο». Οχι αληθινή διαμαρτυρία, αλλά τηλεσκηνοθεσία, στην οποία οι κάμερες είναι περισσότερες από τους πρωταγωνιστές. Οι ανάγκες της εξουσίας φαίνεται να διαπαιδαγωγούν τη νέα γενιά αριστερών –όπως η Αχτσιόγλου και ο Τζανακόπουλος– στην καταγγελία των τρόπων διά των οποίων η πολιτική τους οικογένεια επί δεκαετίες επέβαλλε στη δημόσια ζωή την ασύμμετρη επιρροή της.
Και όμως. Το σχήμα είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Στην πραγματικότητα, η «μεταρρύθμιση» είναι το ίδιο προσχηματική με τον «ξεσηκωμό»: Αφορά μόνο τα πρωτοβάθμια σωματεία και επιτρέπει την κήρυξη απεργίας με τις ψήφους του ενός τετάρτου των εργαζομένων – οι μισοί των μισών αρκούν. Παρ’ όλα αυτά, η απολογία του ΣΥΡΙΖΑ και η πολεμική του ΚΚΕ έχουν καταφέρει να δαιμονοποιήσουν τη ρύθμιση ως «νεοφιλελεύθερη κατεδάφιση του απεργιακού δικαιώματος».
Συνιστά αυτό απομυθοποίηση; Ή μήπως συνιστά πολιτική μεταστροφή η στάση της υπουργού Εργασίας και της υπόλοιπης κυβέρνησης, που για μία ακόμη φορά καταγγέλλει πρώτη αυτό που ψηφίζει;
Ούτε μεταρρύθμιση ούτε αποδογματισμός. Οσο για την τρίτη παραμυθία –τη σταθερότητα–, την πιστεύουν μόνον όσοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη σταθερότητα από τη στασιμότητα. Νήνεμα είναι και τα τέλματα.