Απόστολος Δοξιάδης
Οι οκτώ και η Ευρώπη
Η αντιμετώπιση των «8» από την ελληνική πολιτεία έγινε αφορμή για τη συνήθη γκρίνια περί «χώρας που δεν λειτουργεί όπως οι άλλες ευρωπαϊκές». Αν όμως εξαιρέσει κάποιος τη ρηχή διπλωματία, τι ακριβώς δεν λειτούργησε στην υπόθεση των Τούρκων αξιωματικών; Δεν λειτούργησαν ανεξάρτητα οι δικαστές – στον Αρειο Πάγο και στην επιτροπή ασύλου; Δεν λειτούργησε η κοινωνία των πολιτών – αυτή η ποικίλη κινητοποίηση χωρίς κομματικό ή συνδικαλιστικό χρώμα, που, σε μεγάλο βαθμό, προκάλεσε ένας ερασιτέχνης της πολιτικής, ο Απόστολος Δοξιάδης;
Το τέλος της περιπέτειας είναι ακόμη αβέβαιο. Αλλά αυτό που ξεκίνησε ως διαδικτυακή καμπάνια εκτυλίσσεται σε αφύπνιση δημοκρατικών αντανακλαστικών. Δηλαδή εγχώριων ευρω-αντισωμάτων.
Γιάννης Μπουτάρης
Στην πολυθρόνα της κανονικότητας
«Πάω για να εκφράσω τους κανονικούς. Πάνω, ξέρεις, έχουμε και κανονικούς ανθρώπους». Η σαρκαστική απάντηση υπαινισσόταν ότι, πίσω από τα σχήματα του πολιτικού φολκλόρ –πίσω από τα κουλούρια και τις μπουγάτσες του κυβερνητικού διαφημιστικού σποτ– υπάρχει αθέατο το βάθος μιας σύνθετης πολιτικής πραγματικότητας. Πώς αντανακλάται αυτό το βάθος στην εικόνα του πρώτου πολίτη της Θεσσαλονίκης; Πόσο «κανονικό» ήταν, ας πούμε, το προχθεσινό θέαμα του δημάρχου Μπουτάρη να καπνίζει χυμένος στην κόκκινη πολυθρόνα ενός μπορντέλου, την ώρα που τα μακεδονικά πάθη έχουν αρχίσει πάλι να βράζουν;
Αυτό που σίγουρα δεν είναι κανονικό είναι η αναπαράσταση της δεκαετίας του ’90· ο θυμικός βρασμός για ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής που, προτού καν μπει σε διαπραγμάτευση, κοχλάζει στη χύτρα των εσωτερικών πολιτικών σκοπιμοτήτων. Επτά χρόνια μετά την ανέλπιστη εκλογή του, ο Μπουτάρης μπορεί να μην έχει δικαιώσει όλες τις προσδοκίες· έχει όμως κομίσει μιαν άλλη κουλτούρα για τη σχέση της πόλης με το παρελθόν της. Περισσότερο λόγω ιδιοσυγκρασίας, παρά από κάποια στρατηγική, φαινόταν να έχει αποφορτίσει την ατμόσφαιρα από τις σκιαμαχίες που κάποτε απορροφούσαν όλη την ενέργεια της τοπικής κοινωνίας.
Ο δήμαρχος στην πολυθρόνα, να μιλάει με καφενειακή αταραξία για την έξω και τη μέσα ζωή –για το εθνικό θέμα, αλλά και για τη χωροταξία των οίκων ανοχής– συμβολίζει αυτή την αποδραματοποίηση: Δεν υπάρχει τίποτε που να δικαιολογεί ηθικό πανικό και πολεμικό συναγερμό. Ολα είναι κανονικά.