Τι έμαθα ψάχνοντας σπίτι στην Αθήνα

Τι έμαθα ψάχνοντας σπίτι στην Αθήνα

3' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τις τελευταίες μέρες δεν φοβάμαι να βγω το πρωί από τα σκεπάσματα. «Δεν φοβάμαι» σημαίνει «δεν κρυώνω». Δεν ψάχνω να φορέσω ό,τι βρω μπροστά μου για να ζεσταθώ, δεν ανατριχιάζω όταν ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και δεν νιώθω σαν να ντύνομαι κάθε μέρα στο μπαλκόνι. Ήταν η τρίτη μετακόμιση που κάναμε στα δύο χρόνια που ζούμε στην Αθήνα. Το βράδυ που ανοίξαμε τις πρώτες κούτες, μαζί με τα καλοριφέρ ανοίξαμε και ένα μικρό μπουκάλι σαμπάνια. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένα διαμέρισμα με δύο δωμάτια, απλό, λειτουργικό και με θέρμανση θα ήταν τόσο δύσκολο να βρεθεί, που να αξίζει μια μικρή γιορτή. Δεν ήταν καν δικό μας. Μήπως κάτι δεν κάναμε καλά;

Την πρώτη φορά, ο μεσίτης με διαβεβαίωσε ότι η αυτόνομη θέρμανση πετρελαίου θα κάνει το σπίτι «φούρνο», αλλά ξέχασε να αναφέρει ότι ο λέβητας ήταν σχεδιασμένος να εξυπηρετεί μια τετραώροφη πολυκατοικία και όχι μόνο το δικό μου διαμέρισμα. Τη δεύτερη φορά, εμπιστευθήκαμε την κεντρική θέρμανση που «ανάβαμε κανονικά μέχρι πέρυσι», αλλά στον βαρύ χειμώνα του 2016 το «κανονικά» έγινε τρεις ώρες κάθε απόγευμα. Σε ένα σπίτι με παλιά κουφώματα αυτό ήταν το πιο κρύο ανέκδοτο.

Η περιπέτεια μιας νέας αναζήτησης ξεκίνησε την περασμένη άνοιξη από τη γειτονιά μας στο Παγκράτι, με την ελπίδα το φυσικό αέριο να γίνει ο νέος μας συγκάτοικος. Πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε ότι τέτοιος συγκάτοικος ήταν δύσκολο να βρεθεί. Τα προσφερόμενα σπίτια ήταν συνήθως «ταλαιπωρημένα» και τα «καλά» είχαν μεταπηδήσει σε πλατφόρμες τύπου Airbnb. Τα μεσιτικά γραφεία είχαν ελάχιστα να δείξουν, αφού η αγορά των μισθωμένων, όπως μας έλεγαν, έχει πάει στο διαδίκτυο. Εκεί πήγαμε και εμείς.

Όλο το καλοκαίρι η μέρα μας ξεκινούσε με μια επισκόπηση στις δύο μεγαλύτερες ιστοσελίδες ακινήτων δίνοντας μάχη με τον χρόνο, ενώ ανοίξαμε τις στεγαστικές μας βλέψεις από τον Νέο Κόσμο μέχρι την Κυψέλη και τα Πατήσια και από τα Πετράλωνα μέχρι τους Αμπελοκήπους. 

Στην αρχή κοιτάς τα πάντα, μετά μαθαίνεις ότι η ζωή μιας αγγελίας διαρκεί το πολύ δυο-τρεις μέρες αν το διαμέρισμα αξίζει. Τα εκατοντάδες «views» μιας αγγελίας φώναζαν από μακριά ότι το σπίτι νοικιάστηκε, αρκετές ήταν «δόλωμα» για να καλέσεις και να σου πουν ότι αυτό στη φωτογραφία νοικιάστηκε, αλλά έχουμε το τάδε που είναι κάτι παρόμοιο με τις μισές παροχές, το «κατάλληλο για φοιτητές» σήμαινε «μόνο για φοιτητές», όταν στις φωτογραφίες απουσίαζαν εικόνες της κουζίνας ή του WC, έπρεπε να ήσουν έτοιμος για εκπλήξεις, ενώ όταν στα χαρακτηριστικά διαβάζαμε «γυαλισμένα παρκέ, διαμπερές και με δίκτυο αποχέτευσης», παίρναμε μια καλή ιδέα για την κατάσταση του υπόλοιπου σπιτιού και δεν μπαίναμε καν στον κόπο να κάνουμε το τηλέφωνο. 

Οι συναντήσεις με τους πιθανούς σπιτονοικοκύρηδες ήταν ένα απολαυστικό ενσταντανέ. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές πρέπει να μιλήσεις σε έναν άγνωστο για τη δουλειά σου, την οικογένειά σου, τον μισθό σου, τα σχέδιά σου για το μέλλον, να του μεταδώσεις ένα αίσθημα ασφάλειας σε μια περίοδο γενικής αβεβαιότητας. Ένιωθα σαν να περνάω από ένα ιδιότυπο job interview, αλλά σε αυτή την περίπτωση ήμουν εγώ που θα πλήρωνα στο τέλος.

Η προσωπική μου περιπέτεια έδειξε ότι από την αγορά λείπουν η κοινή λογική και ένα μοτίβο που θα σε κατευθύνει σε φθηνές ή ακριβές λύσεις. Η «περιοχή» δεν έχει πια τον ρόλο που είχε κάποτε στη διαμόρφωση της τιμής, αλλά τα ενοίκια καθορίζονται ανάλογα με τις παροχές και το τι κυκλοφορεί στην αγορά του διαδικτύου τη δεδομένη στιγμή. Η μόδα και το γρήγορο κέρδος που προσφέρουν πλατφόρμες τύπου Airbnb έχουν αλλάξει δραματικά την ισορροπία προσφοράς και ζήτησης, με αποτέλεσμα οι σταθεροί ενοικιαστές να εξωθούνται εκτός του αθηναϊκού κέντρου και σε ό,τι απομένει να κυριαρχούν και εδώ τα «άκρα»: είτε χαμηλά μισθώματα με μηδαμινές παροχές είτε ακριβά με παροχές που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες. Από την άλλη μεριά, οι πολλές περιπτώσεις ενοικιαστών που φεύγουν νύχτα και αφήνουν πίσω τους χρέη έχουν κάνει τους ιδιοκτήτες καχύποπτους, και δικαίως. Όμως, όπως σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, στα χρόνια της κρίσης η μέση λύση τείνει και εδώ προς εξαφάνιση. Έτσι, όταν τη βρίσκεις, μοιάζει λογικό να ανοίγεις σαμπάνιες.        ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή