Οι ειδήσεις για το κοινωνικό μέρισμα που το πήραν «αλλοδαποί από 172 χώρες». Η αναθέρμανση του Σκοπιανού στον δημόσιο διάλογο. Είναι καλά πράγματα αυτά. Είναι χρήσιμα. Αναδεικνύουν προβλήματα και παθογένειες που μέσα στα εκκωφαντικά ντεσιμπέλ της πολιτικής (και κοινωνικής) αντιπαράθεσης ενίοτε ξεχνάμε. Τα πράγματα έχουν ως εξής. Υπάρχει ένα αρκετά καλά διαμορφωμένο μέτωπο αντίστασης στην εγκαθίδρυση του «νέου κατεστημένου» των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, αυτού του μηχανισμού εξουσίας που, ακολουθώντας τις δοκιμασμένες τεχνικές της πελατειακής διακυβέρνησης (καλησπέρα πασοκάρα), στήνεται μεθοδικά εδώ και τρία χρόνια. Οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, οι αθρόες προσλήψεις όπου υπάρχει περιθώριο, οι παρεμβάσεις και ο έλεγχος των ΜΜΕ, οι στενές σχέσεις με συγκεκριμένους επιχειρηματίες, η απευθείας χρηματοδότηση ψηφοφόρων με επιδόματα, ο διχαστικός λόγος, η χυδαιότητα, τα διαρκή ψέματα, η ανενδοίαστη κάλυψη σκανδάλων, όλα αυτά τα γνώριμα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα. Η διαδικασία αυτή γίνεται ανοιχτά. Την παρακολουθούν όλοι και κάποιοι καταλαβαίνουν πολύ καλά τι σημαίνει. Την έχουν ξαναδεί. Μερικοί λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τη δογματική/ιδεολογική αφετηρία των ηγετών του νέου κατεστημένου εκτιμούν ότι αποτελεί μια τεράστια απειλή για την ελληνική αστική δημοκρατία και ότι η χώρα βρίσκεται σε μια σταθερή πορεία πολιτειακής εκτροπής και μετατροπής σε μπανανία.
Πολύ λογικά, λοιπόν, έχει φτιαχτεί αυτό το μέτωπο αντίστασης το οποίο περιλαμβάνει μέλη της εγχώριας «διανόησης» (ό,τι παρόμοιο έχουμε, τέλος πάντων), μερικούς ακαδημαϊκούς (όχι και πάρα πολλούς), το μεγαλύτερο μέρος του υγιούς επιχειρηματικού κόσμου, τους περισσότερους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα και σχεδόν σύσσωμη την αντιπολίτευση, εξαιρώντας τα κόμματα εκτός συνταγματικού τόξου. Πρόκειται λίγο-πολύ για τον κόσμο που ψήφισε «ΝΑΙ» το 2015.
Πολλοί κάνουν το λάθος, όμως, να νομίζουν ότι αυτό το 38% (ή όσο είναι, τέλος πάντων) είναι συμπαγές ή, έστω, ομοιόμορφο. Οτι περιλαμβάνει ομοειδή πράγματα. Αυτό, βεβαίως, δεν ισχύει, όπως δεν ισχύει ότι και το 62% περιλαμβάνει ομοειδή πράγματα, εκτός κι αν πιστεύει κάποιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η Χρυσή Αυγή είναι ομοειδή πράγματα.
Το Σκοπιανό είναι ένα καλό θέμα που υπενθυμίζει ότι μέσα σ’ αυτό το μέτωπο υπάρχουν πάρα πάρα πολλοί από αυτούς που γέμιζαν τις πλατείες στις αρχές της δεκαετίας του ’90 φωνάζοντας για το πόσο ελληνική είναι η Μακεδονία και πώς δεν θα μας την πάρει ο Γκλιγκόροφ. Το θέμα με το κοινωνικό μέρισμα μας υπενθυμίζει πόσοι από αυτό το 38% είναι απροκάλυπτα ρατσιστές.
Βεβαίως, οι αντιδράσεις τις τελευταίες ημέρες από τους πιο ορεξάτους εκπροσώπους της ελαφρολαϊκιάς Δεξιάς για τα θέματα αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί του καθεστώτος, που λατρεύει τον απλοϊκό δυϊσμό του «είτε αυτοί είτε εμείς», και αφορμές ψάχνει για να λούσει κάθε αντίπαλο με τη χειρότερη βρισιά στη φαρέτρα του: φιλελεύθεροι. Για τους κανονικούς φιλελεύθερους, βεβαίως, αυτούς που θέλουν οι «αλλοδαποί» πολίτες της χώρας μας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτός ο ορισμός) να έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους πολίτες της χώρας μας και αντιλαμβάνονται ότι το θέμα της ονομασίας της FYROM είναι γελοίο, αυτά τα φαινόμενα χρησιμεύουν για να γειώνονται κάπως οι προσδοκίες τους, για να μπαίνουν οι φιλοδοξίες και τα όνειρά τους σε ένα πιο ρεαλιστικό πλαίσιο, για να συνειδητοποιούν σε ποιον κόσμο πραγματικά ζουν, σε ποια χώρα, ποιοι είναι αυτοί που στέκονται δίπλα τους και, τελικά, πόσο λίγοι, αδύναμοι και μόνοι είναι.