Του ’60 οι εκδρομείς

1' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μια που βγήκε ο νέος Γούντι Αλεν στις αίθουσες, ας θυμηθούμε μία ατάκα από μια παλιότερη ταινία του, το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι»: «Η νοσταλγία είναι άρνηση. Αρνηση του οδυνηρού παρόντος. Το όνομα αυτής της άρνησης είναι η σκέψη της Χρυσής Εποχής, η εσφαλμένη αντίληψη ότι μια άλλη περίοδος της ιστορίας είναι καλύτερη από αυτή στην οποία ζούμε, ένα ελάττωμα στη ρομαντική φαντασία εκείνων που δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στο παρόν».

Ποιος ξέρει, ίσως να λειτούργησε ένας τέτοιος αμυντικός μηχανισμός και στο 53% των Ελλήνων που απάντησαν στην έρευνα του Pew Research Center ότι ζούσαμε καλύτερα πριν από 50 χρόνια – ή για να είμαστε πιο ακριβείς, ότι ζούμε χειρότερα σήμερα. Ισως είναι η ανεξέλεγκτη ρομαντική μας φύση, που μας έστειλε για μια ακόμη φορά κόντρα στο ρεύμα, την κοινή εκτίμηση δηλαδή ότι η ποιότητα ζωής, το βιοτικό μας επίπεδο, έχει κατά τι βελτιωθεί από το 1967 μέχρι σήμερα.

Ζούσαμε λοιπόν καλύτερα «τότε», αν και ζούσαμε βία μέχρι τα 68 αντί για τα 82 και βάλε σήμερα. Ηταν πολύ καλύτερα «τότε», κι ας βρισκόταν σε ισχύ το έθιμο της προίκας και ο νόμος 4000 και η ισότητα των φύλων ήταν μια τρελή ιδέα στο μυαλό ονειροπαρμένων. Ηταν ωραία κι ας είχαμε χούντα, κατά την οποία χιλιάδες άνθρωποι διώχθηκαν και βασανίστηκαν. Τότε που χιλιάδες έμεναν ανάπηροι ή απεβίωναν από ασθένειες που σήμερα έχουν σχεδόν εξαλειφθεί. Ηταν ωραία τότε που μπορούσες να περάσεις μια ολόκληρη ζωή στην Ελλάδα χωρίς να αντικρίσεις ούτε μια φορά τη θάλασσα ή να επισκεφθείς μια ξένη χώρα.

Θα περίμενε κανείς πως ο λαός που έχει ξεπετάξει ως «ευκολάκι» ένα ερώτημα για τα Reforms for the Completion of the Current Program and Beyond και Preliminary Debt Analysis, να μη βασανιζόταν τόσο από ένα πολύ πιο απλό δίλημμα, αλλά να που δεν υπάρχουν προφανείς απαντήσεις. Αλλωστε και το ερώτημα του δημοψηφίσματος «πατούσε» πάνω στην ίδια νοσταλγία. Μιας ασπρόμαυρης εποχής, με καλούς και κακούς, δικούς μας και δικούς τους, με τη δραχμούλα, την ντομάτα στα τέσσερα, χωρίς τον ζυγό της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στους ερευνητές, ξαναείπαμε ένα μεγάλο «όχι». Οχι στο δύσκολο παρόν μας, ναι σε μια θολή Χρυσή Εποχή, όταν ήταν εύκολο να ξεχωρίσεις με ποιους να πας και ποιους να αφήσεις, όταν ξέραμε τι έκανε ο μπαμπάς σου στον εμφύλιο, ποιος ήταν ο καουμπόης και ποιος ο τεντιμπόης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή