Δάφνες και διθυράμβους επιδαψίλευσε ο τουρκικός Τύπος στον αλαζονικά επιθετικό Ταγίπ Ερντογάν για την επίσκεψή του στην Ελλάδα. Από δε το πολιτικό προσωπικό, μόνο ένας βουλευτής βρήκε κάποιες λέξεις διαφοροποίησης. Δεν είναι περίεργο. Στα εθνικά τους ζητήματα οι Τούρκοι εμφανίζονται ενωμένοι ή, τέλος πάντων, πρόθυμοι να αναβάλουν για πιο πρόσφορη στιγμή τις αντιδικίες τους. Σύμφωνα δε με κάποιον άρρητο νόμο της εξωτερικής τους πολιτικής, όσο περισσότερο άδικο έχουν –εν γνώσει τους– τόσο περισσότερο μονιασμένοι και προκλητικοί παρουσιάζονται.
Δεν είναι αυτός όμως ο μοναδικός λόγος που εξηγεί την ομοφωνία τους. Ποιος, αλήθεια, θα μπορούσε να αμφισβητήσει ευθαρσώς το ερντογανικό σενάριο «θριάμβου μέσα στην έδρα του εχθρού»; Ποιος θα ψέλλιζε κάτι αρνητικό για μία έστω από τις πτυχές της επίσκεψης; Κανάλια και εφημερίδες έχουν φιμωθεί επειδή δεν διέθεταν τη σωστή δόση εγκωμίων για τον πρόεδρο. Η ελευθερία του Διαδικτύου, η ίδια η λειτουργία του, εξαρτάται από την ημερήσια διάθεση του κ. Ερντογάν. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί φυλακίστηκαν για πολύ πιο ελαφρά ατοπήματα, αφού έτσι αποφάσισε η περίφημη για την ανεξαρτησία της τουρκική Δικαιοσύνη. Εξ ου και το αμιγώς επιστημονικό ενδιαφέρον του κ. Ερντογάν για την ελληνική Δικαιοσύνη, που αρνείται να του παραδώσει τους αξιωματικούς που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα. Οπως κατήγγειλε μάλιστα τον Μάιο του 2017 ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων, οι Τούρκοι δημοσιογράφοι φυλακίζονται σε λευκά κελιά. Πολλοί ενδέχεται να οδηγήθηκαν εκεί επειδή τους μήνυσε ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος, που και τις μηνύσεις συνηθίζει και τις αγωγές. Μία δημοσιογράφο της εφημερίδας «Ταράφ» την είχε μηνύσει ογδόντα φορές. Το καθεστώς έκλεισε την εφημερίδα. Κι έτσι οι μηνύσεις δεν έφτασαν τις εκατό. Να γιατί η Τουρκία είναι τρίτη παγκοσμίως ως προς τη φίμωση της Τύπου, μετά την Κίνα και το Ιράν.
Η σύμπνοια στην Ελλάδα, στη δημοσιογραφία ή στο κομματικό σύστημα, είναι σπανιότατη. Λογικό. Δημοκρατία έχουμε. Και το αλάτι της είναι η κριτική και η διαφορά. Θα ήταν πάντως ωφέλιμο, τουλάχιστον για την αξιοπιστία των πολιτικών μας, αν στις περιόδους που αντιπολιτεύονται συγκρατούσαν στη μνήμη τους έστω το ένα εκατοστό απ’ όσα κηρύσσουν όταν κυβερνούν. Για παράδειγμα, ότι στα εθνικά θέματα απαιτείται, όχι βέβαια η εκβιασμένη και αυτολογοκριτική συμφωνία, αλλά έστω η δεύτερη σκέψη πριν από την εξαπόλυση μύδρων.